Ηλίας Τουμασάτος: Μπέμπα, 11 μηνών: «Θέλω να ορμήξω στο χριστoυγεννιάτικο δέντρο!» (ιστορία)

Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε ένα επίκαιρο παραμύθι!!! Η πρώτη δημοσίευσή του έγινε πριν από 1 χρόνο στο blog που διατηρεί ο αρθρογράφος!!!

Αυτό που συμβαίνει στο σπίτι μας είναι ανήκουστο. Μέσα σ’ εκείνο το μεγάλο δωμάτιο, εκεί που παίζω και κυλιέμαι όλη μέρα, εκεί που έμαθα να περπατάω και πιάνομαι σιγά σιγά από καρέκλα σε καρέκλα, η μαμά, ο μπαμπάς και ο αδελφούλης μου έφτιαξαν ένα τεράστιο δέντρο.

Δεν έχω δει κανένα δέντρο μέσα σε σπίτι μέχρι τώρα. Αναρωτιέμαι πώς τους ήρθε αυτή η ιδέα. Έχω δει πολλά δέντρα στο πάρκο, στο βουνό, στην αυλή μας, αλλά μέσα στο σπίτι ποτέ. Ποιος τους είπε να το φέρουν εδώ μέσα;… Τα άλλα δέντρα έχουν πουλάκια, και επίσης ωραία στρογγυλά φρούτα που καμιά φορά τα τρώμε. Αυτό το δέντρο δεν έχει πουλάκια. Υπάρχουν δέντρα χωρίς πουλάκια, πέστε μου, γιατί όταν τους είδα να το βάζουν μέσα στο σπίτι ένιωσα πάρα πολύ θυμωμένη. Και το φοβάμαι λίγο. Μπορεί και να το φοβάμαι πολύ. Λέω να βάλω τα κλάματα, όχι τώρα, σε λίγο, να δω τι θα απογίνει με αυτό το θέμα. Θεέ μου, γιατί με εκνευρίζουν τόσο αυτοί οι γονείς;

Κοίτα να δεις. Το δέντρο μας δεν έχει πουλάκια, αλλά του κρεμούν πάνω του κάτι ωραία παιχνιδάκια… Γιατί τα κρεμούν εκεί και δεν μου τα δίνουν; Είναι δικά μου. Κοίτα! Του βάζουν και κάτι άλλα πράγματα… Α! Ο μπαμπάς έκανε κάτι και πάνω στο δέντρο μας άναψαν πάρα πολλά φωτάκια. Ανάβουν. Σβήνουν. Ανάβουν. Σβήνουν. Μια φορά κι εγώ πάτησα ένα κουμπάκι και το έκανα αυτό και η μαμά φώναζε. Και τώρα γελάνε… Χμ… Ανάβουν. Σβήνουν! Και βγάζουν μουσική! Μ’ αρέσουνε πολύ. Πάρα πολύ. Δεν υπάρχει αμφιβολία: Κι αυτά είναι δικά μου. Είναι πολύ όμορφα. Τα θέλω… Εκείνες τις μπαλίτσες θέλω να τις δαγκώσω, γιατί βαρέθηκα πια αυτή την πιπίλα. Τα θέλω. Είναι δικά μου! Τώρα να δεις, θα σηκωθώ… θα πιαστώ από την καρέκλα ή θα μπουσουλήσω προς τα κει.

Κοίταξέ το, τελικά είναι πολύ ωραίο όλο αυτό… Είναι πιο ωραίο από κείνα τα δεντράκια που είναι εκεί έξω. Τελικά δεν το φοβάμαι. Τελικά είναι μάλλον κι αυτό δικό μου. Το θέλω. Όλο αυτό το δέντρο είναι δικό μου. Τώρα θα πάω προς τα κει, και θα ξεκρεμάσω εκείνο το κουκλάκι με τα φτερά.

Μα… μαμά, τί κάνεις εκεί; Γιατί βάζεις τα κουτιά που φυλάς τα παιχνίδια μου μπροστά από το δέντρο; Γιατί με κοιτάς πονηρά και μου στέλνεις φιλί; Τώρα πρέπει να προσπαθήσω πολύ, πάρα πολύ για να φτάσω εκεί…Πρέπει να βρω άλλη διαδρομή. Κατάλαβα, μαμά. Το έκανες επίτηδες, για να μ’ εμποδίσεις. Για να μην μπορέσω να φτάσω μέχρι εκεί και να πάρω αυτά που θέλω από το δέντρο μου… Ώστε έτσι, μαμά! Εσείς μπορείτε να βάζετε ό,τι θέλετε μέσα στο σπίτι και να βάζετε πάνω του ό,τι πράγματα θέλετε κι εγώ απαγορεύεται να πλησιάσω! Είναι άδικο! Επειδή είμαι μικρή και ακόμα δεν περπατάω όπως εσείς και δεν είμαι τόσο ψηλή όπως εσείς, δεν θέλετε να με αφήσετε να πιάσω το δέντρο. Να πάρω τις μπαλίτσες και να τις δαγκώσω, να τις δαγκώσω, να τις δαγκώσω. Να παίξω με τα φωτάκια! Είναι δικά μου, δικά μου, δικά μου!

Δεν θα σας περάσει! Όχι, δεν θα κλάψω!!! Ούτε θα πάω να φάω τα μούτρα μου πάνω στα εμπόδια που βάλατε στο πέρασμά μου. Όχι… Μόλις ανοίξετε εκείνο το μεγάλο κουτί που δείχνει πολλές εικόνες και ανθρώπους και καθίσετε στον καναπέ, σιγά σιγά και αθόρυβα θα μπουσουλήσω γύρω γύρω. Χαμπάρι δεν θα πάρετε. Με τον ποπό μου θα σπρώξω τα κουτιά από τα παιχνίδια, θα περάσω… και επιτέλους θα καταφέρω να φτάσω!!!! Θα σηκωθώ τότε όρθια και… ΕΠΙΘΕΣΗ!!!!

Το κείμενο αυτό έχει δημοσιευτεί στο blog του συγγραφέα eliaswords.blogspot.com