«Θύμισες απ' το φορτσέρι τση Νιόβης» – Bιβλίο από τη Νιόβη Φωτεινάτου – Καμπίτση

Το να γράφεις για κάτι που έζησες έχει μεγάλη διαφορά από το να γράφεις -για κάτι που διάβασες… Όταν η μνήμη σου δεν σε απατά και θυμάσαι τα χρόνια που πέρασαν, και αυτά είναι τα παιδικά σου, κι όταν οι μαρτυρίες είναι αυθεντικές, τότε έχεις το δικαίωμα να γράψεις γι’ αυτά με όλο τους το μεγαλείο.Έτσι κι εγώ, με τις Θύμισες θέλω να περιγράψω αυτά που έζησα, έστω και λίγο πριν το σεισμό. Αυτά που ξετυλίγονται σαν κινηματογραφική ταινία και με φέρνουν πίσω, εκεί όπου έκανα τα πρώτα μου μπουσουλίσματα και μετά τα πρώτα μου βήματα.

Στο Λιθόστρωτο τ’ αγαπημένο που έτρεχα στη βρύση της πλατείας της Καμπάνας για νερό με το κανάτι. Εκεί που έπαιζα καραμπάνα και μπακλαβαδωτό κάτω από το Ρολόι και φώναζα μαζί με τα άλλα τα παιδιά από τη γειτονιά «δεν περνάς κυρα-Μαρία» και «ένα λεφτό στραγάλια».
Η μνήμη με πισωγυρίζει στα καντούνια του Αργοστολίου όταν χτύπαγα τα χτυπητήρια στα πορτόνια των αρχοντόσπιτων και κρυβόμουν με τις φίλες μου στα πιο απίθανα σημεία για να μη με βρουν.

Εκεί που έμαθα τα πρώτα μου γράμματα, στην Κυρία Αγάπη, και μετά στο Β’ Δημοτικό Σχολείο. Στα σοκάκια του Αργοστολίου που άκουσα για πρώτη φορά τους κανταδόρους με τις κιθάρες και έβλεπα πίσω από τις γρίλιες τις νέες της εποχής εκείνης με ξέπλεκα μαλλιά. Στο Μέτελα, στα Γραδάκια, στο Μαϊστράτο, ακόμη και στον Πλατύ ή το Μακρύ γιαλό που έκανα με τόσους αγαπημένους κι αγαπημένες το πρώτο μου μπάνιο. Στη «Βοσκοπούλα», στου Δραγώνα, στου Γαρμπή, στου Μακρή που έφαγα το πρώτο παγωτό. Στην πλατεία που καθόμουν τις Κυριακές με τους γονείς μου για να ακούσουμε τη Φιλαρμονική.

Όλα αυτά και άλλα πολλά που θα διαβάσετε στη συνέχεια, μ’ ανάγκασαν να τα γράψω για να τα θυμηθούν οι παλιοί και να τα μάθουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας, γιατί και αυτά κάπου θα έχουν αγγίξει κάτι. Έστω παλιές φωτογραφίες, κάποιο έπιπλο ή κέντημα που έφτιαξε η νόνα με το κροσέ* για το εγγόνι για να τη θυμάται. Γιατί πρέπει να μένουν οι παραδόσεις μας και οι συνήθειες μας, της οικογένειας μας, της γειτονιάς μας, με λίγα λόγια, του τόπου του λατρεμένου που λέγεται Αργοστόλι.

Νιόβη Φωτεινάτου – Καμπίτση