Μάκης Τραυλός: Η λογική του πετάω ένα τσιγάρο στο δάσος…

Την περασμένη Πέμπτη 23/8 και ώρα 13.15, περίμενα ν’ ανάψει το πράσινο στον κόμβο Βαλλιανάτου, στον Κούταβο, για να συνεχίσω στρίβοντας αριστερά προς Ραζάτα όπου μένει η οικογένεια της δεύτερης κόρης μου.
Μπροστά μου περίμενε ένα γκρι HUNDI κουπέ με αριθμό κυκλοφορίας ΚΕΑ 82.. και μπροστά απ’ αυτό ένα κόκκινο φορτηγάκι FIAT με αριθμό κυκλοφορίας ΚΕΑ 63…

Στην δικαιολογημένη ερώτηση του αναγνώστη τι μ’ έκανε να προσέξω και να καταγράψω τα στοιχεία των δυο αυτών αυτοκινήτων, απαντώ ότι λίγο πριν ανάψει το πράσινο, ο οδηγός του HUNDAI , έβγαλε με περισσή άνεση το χέρι του από το ανοιχτό παράθυρο και εκσφενδόνισε το αναμμένο του τσιγάρο στο δρόμο, πολύ κοντά στην παρυφή του παρακείμενου άλσους με την εύφλεκτη πυκνή κατάξερη αυτοφυή βλάστηση που κατακλύζει την περιοχή.

Όταν άναψε το πράσινο, στρίψαμε όλοι αριστερά προς τη νερομάνα και ο οδηγός του HUNDAI, προσπέρασε ηρωικά το φορτηγάκι, αγνοώντας την αντίθετη κυκλοφορία που πέρασε ξυστά από το αριστερό του μπροστινό φτερό. Στη συνέχεια προσπέρασε άλλον έναν ή δυο, περιφρονώντας τη διπλή διαχωριστική γραμμή του δρόμου, αψηφώντας την πυκνή αντίθετη κυκλοφορία, την έλλειψη ορατότητας και φυσικά το όριο ταχύτητας των 60 χλμ που σηματοδοτείται στην περιοχή, μέχρι που τον έχασα από τα μάτια μου.

Είχε διαφύγει, προφανώς αλώβητος, τον κίνδυνο αναμονής στο φανάρι του κόμβου Πετρία, αντίθετα με το φορτηγάκι κι εμέ, υστερήσαντες εκείνου σε οδηγικές επιδόσεις, χάσαμε λίγα δευτερόλεπτα, περιμένοντας το πράσινο.
Είναι αλήθεια ότι βιώνουμε όλοι μας καθημερινά παρόμοια περιστατικά, χωρίς να τους δίνουμε, λόγω εθισμού, ιδιαίτερη προσοχή και το χειρότερο χωρίς πια να μας ενοχλούν.

Οικοδομούμαι έτσι μια κοινωνία ανοχής στους κόλπους της οποίας αλωνίζουν τα κάθε λογής αντικοινωνικά στοιχεία.
Δείτε την πανευρωπαϊκή πρωτιά μας στα τροχαία.
Δείτε τη φετινή πανευρωπαϊκή πρωτιά μας στο κάψιμο του πλούτου της χώρας μας. Και των ανθρώπων μας.

Είναι προφανές ότι ο οδηγός του HUNDAI δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ το τασάκι του αυτοκινήτου του, ούτε έχει συμμορφωθεί ποτέ στους στοιχειώδεις κανόνες επιβίωσης όλων μας (και του ίδιου) στην άσφαλτο.

Είναι επίσης βέβαιο ότι κανείς μέχρι τώρα δεν τον ενόχλησε γι αυτή του τη συμπεριφορά. Γιατί λοιπόν να την αλλάξει αφού έτσι βολεύεται; Θα ξεβολευτεί μόνο όταν εκ των πραγμάτων θα διαπιστωθεί υπαιτιότητά του σε σοβαρό τροχαίο ή όταν αποδειχθεί ότι το τσιγάρο του έκαψε τον Αίνο. Ή το σπίτι του.
Τότε όμως θα είναι αργά.

Και μέχρι τότε θ’ αποτελεί δημόσιο κίνδυνο.
Διευκρινίζω ότι δεν με ανησυχεί ο συγκεκριμένος οδηγός του HUNDAI ΚΕΑ 82… Με ανησυχεί όμως ο ανθρωπολογικός του τύπος τα μέλη του οποίου πληθαίνουν συνεχώς.

Μπορούμε ως συντεταγμένη πολιτεία και ως οργανωμένη κοινωνία να κάνουμε κάτι γι αυτό;
Πιστεύω ακράδαντα ότι αν θέλουμε μπορούμε.
Δεν αναφέρομαι σήμερα στην αναγκαία πρόληψη.
Αναφέρομαι στο πανελλήνιο αίτημα της καταστολής.
Γιατί ας μην κρυβόμαστε:

Η καταστολή, η παραδειγματική τιμωρία, είναι η μόνη κατανοητή γλώσσα όχι μόνο απ’ όσους αδιαφορούν επιδεικτικά για τα προστατευτέα κοινωνικά αγαθά, αλλά και απ’ όσους έχουν συμφέρον να τα επιβουλεύονται.
Θα πρέπει γι αυτό, οι πολιτικοί μας να βρουν το αναγκαίο πολιτικό θάρρος για να ξεμπλοκάρουν οι υγιείς μηχανισμοί καταστολής και η κοινωνία να εγκαταλείψει το βόλεμα της ανοχής και το άραγμα στον καναπέ.

Οι επικείμενες εκλογές θ’ αποκαλύψουν τις προθέσεις και τις επιλογές αμφοτέρων.

Μάκης Τραυλός
Επίτ. Δ/ντης ΥΠΑ