Ο Γριτσανιάς (αληθινή ιστορία)

Άγνωστο τι γριτσάνιζε ο Γριτσανιάς όταν ήταν μικρός κι άγνωστο πως του κόλλησαν αυτό το παρατσούκλι. Ορφανός από πατέρα και κυνηγημένος από την στέρηση, μπαρκάρισε για λίγο κατά τη δεκαετία του εξήντα, όμως δεν άντεχε τις φουρτούνες και κατέληξε λαθρομετανάστής στην Νέα Υόρκη.

Του άρεσε η Νέα Υόρκη μα και τον φόβιζε. Δεκαοκτώ χρονών παλικάρι, περπατά στις λεωφόρους της μεγαλύτερης πόλης της Αμερικής, με την μοναξιά να του γρατσουνάει την καρδιά, με τα εκατομμύρια των περαστικών να του γριτσανίζουν τη ψυχή και να μην το αφήνουν να περπατήσει ξέγνοιαστος και να χαρεί τις πανέμορφες, τις μαγικές βιτρίνες στην Πόλη των Τυχερών.

Τι φοβόταν ο Γριτσανιάς; Πρώτα από όλα κάποιους ομογενείς επαγγελματίες ρουφιάνους που κατέδιδαν στην Υπηρεσία Αλλοδαπών, στο Immigration, τους έλληνες λαθρομετανάστες για λιγότερα από τριάκοντα αργύρια.

Μετά φοβόταν τους αστυνομικούς που τους έβλεπε συνεχώς μπροστά του και που εκείνοι τον κοιτούσαν καχύποπτα. Τουλάχιστον έτσι αυτός νόμιζε: καχύποπτα. Επίσης τους χιλιάδες άλλους αστυνομικούς του Immigration που δεν φορούσαν στολή, που είχαν χωμένη παντού την μύτη τους, που μπορούσαν να διακρίνουν τους λαθρομετανάστες πριν καν ανοίξουν το στόμα τους, μόνο από τα ρούχα που φορούσαν ή τον τρόπο που περπατούσαν.

Τέλος φοβόταν πως αν τον συλλάμβαναν δεν θα μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του, έστω και με ψέματα επειδή δεν μιλούσε καθόλου τ’ αγγλικά.

Είχε ήδη μετανιώσει για την παρανομία του, δηλαδή να μείνει λαθραίος στην Νέα Υόρκη. «Οι μέρες μου εδώ είναι μετρημένες. Αργά ή γρήγορα, σίγουρα θα με μπαγλαρώσουν», σκεφτόταν ενώ περπατούσε ανήσυχος, μέχρι που «καλομελέτα κι έρχεται».

-Catch him, get ‘im ακούει ξάφνου μια βαριά αγριοφωνάρα 4-5 μέτρα πίσω του.

-«Πάει, τελείωσα», ψιθυρίζει. Γυρίζει απότομα το κεφάλι του. Βλέπει δύο αστυνομικούς να τρέχουν, όχι ακριβώς καταπάνω του και να κυνηγούν κάποιον. Ποιόν ακριβώς κυνηγούσαν;

Ο πανικός τον χτύπησε κατακέφαλα! Το μυαλό του θόλωσε και δεν μπόρεσε να διακρίνει ότι κάποιον άλλον κυνηγούσαν οι αστυνομικοί. Έτσι αρχίζει το τρέξιμο, στο πιο άγριο κατοστάρι τη ζωής του. Που ΄σαι Κεντέρη να ζηλέψεις!

-«Κερατάδες δεν θα με πιάσετε! Τρέχω πιο γρήγορα από εσάς καλοθρεμμένα γομάρια!» Και τρέχει, ορμά στο πλήθός, πατώντας, σκουντώντας, σπρώχνοντας βίαια, όσους τον εμποδίζουν να ξεφύγει. Ζιγκ-ζαγκ, ζιγκ-ζαγκ, ξέφρενο κυνηγητό στην Λεωφόρο του Τρόμου, με τους αστυνομικούς ξωπίσω του να τον κυνηγούν και να φωνάζουν «Πιάστε τονληστής, ληστής»! Ο Γριτσανιάς δυσκολεύεται να τρέξει κατοστάρι μέσα σε τόσο πυκνό πλήθος, αγωνίζεται όμως σε αγώνα ζιγκ-ζαγκ, ζιγκ-ζαγκ, στριμώχνεται, ξεφεύγει, αλλά δεν ξέρει ότι εκεί που κατευθύνεται υπάρχουν και άλλοι αστυνομικοί που τον περικυκλώνουν, δεν ξέρει που να κρυφτεί στην άγρια ζούγκλα αυτή, καλύτερα να σκοτωθεί σε ρόδες αυτοκινήτου παρά να συλληφθεί, αχ να βρισκόταν ένας Ταρζάν σ΄ αυτή την άγρια ζούγκλα, να του δώσει ένα χέρι βοήθειας να τον γλιτώσει από αυτά τα άγρια θηρία, τα όρνια που τον κυνηγούν ανελέητα, επίμονα, μεθοδικά , που άλλον κυνηγούσαν αρχικά και άλλον συλλαμβάνουν τώρα. Κυνηγούσαν ληστή και χαίρονται που, έχουν κάνει επαγγελματική εργασία, που έχουν συλλάβει τον πανικόβλητο λαθρομετανάστη, που ληστής δεν είναι, ούτε φονιάς, αλλά ο άκακος, ο νικημένος Γριτσανιάς.

Χειροπέδες, φυλάκιση ολίγων ημερών, ακαταλαβίστικα λόγια και «επαναπροώθηση», όπως θα έλεγαν κάποιοι γλυκομίλητοι εκφωνητές των καναλιών μας. Δηλαδή μας έβγαλες την ανάσταση στο τρέξιμο, εντάξει φίλε, τρέχεις πολύ γρήγορα, όμως σε πιάσαμε κάθαρμα ,κι άντε τώρα στο διάολο από εκεί που ήρθες!

Έτσι ο Γριτσανιάς με την «επαναπροώθησή» του, βρέθηκε πάλι στο χωριό του στην Κεφαλονιά, άτυχος, άφραγκος, κακόκεφος, μακριά από την Πόλη των Τυχερών, με τις ωραίες κοπέλες και τις ωραίες βιτρίνες.

Όμως εκείνη την χρονιά δεν στάθηκε ολότελα άτυχος. Την Νια Τρίτη έλαβε μέρος στον ανώμαλο δρόμο από το Μισόβουνο προς το εκκλησάκι της Παναγιάς στις Καθαρές Στράτες, κοντά στον Πόρο και, προς έκπληξη όλων, βγήκε πρώτος!

Χειροκροτήματα, έπαινοι, θαυμασμός προς τον νικητή από τους εκατοντάδες πανηγυριώτες.
– «Ωρέ Γριτσανιά, μπράβο σου, μα πως τα κατάφερες χωρίς προπόνηση; Ούτε Σπύρος Λούης νασουνα!»

Ο Γριτσανιάς εξουθενωμένος από το πολύ δύσκολο αγώνα λαχανιάζει βαριά: ου-χου-ουου-χου-ουουου-χου. Νιώθει τυχερός, έχει ανείπωτη χαρά, όμως καθόλου δεν μιλά, ακόμη κι όταν σταματά να λαχανιάζει. Νιώθει αγαλλίαση μα και αμηχανία.

Την σιωπή διακόπτει ο Μήτσος που έχει ακούσει τα περί προπόνησης και προσπαθεί να δώσει τη δική του εξήγηση για τον Γριτσανιά, το κρυφό ταλέντο.

– «Ποιος είπε ότι ο Γριτσανιάς είναι απροπόνητος; Ένα σωρό προπονητές τον γύμναζαν στη Νέα Υόρκη! Αστυνομικοί προπονητές! Αστυνομικοί που τον κυνηγούσαν με πιστόλια! Υπάρχει καλύτερο σύστημα προπόνησης»;

Όλοι γελάσαμε. Γέλασε και ο νικητής, ο πικραμένος Γριτσανιάς.

Παναγής Β. Μεταξάς
Νοέμβρης 04