Ο Μάκης Τραυλός απαντά στον «Ημερήσιο».

Κον ΧΡΗΣΤΟ ΠΑΠΑΔΑΤΟ, Εφημερίδα «ΗΜΕΡΗΣΙΟΣ»
Ενταύθα

Αγαπητέ Χρήστο,
Από το γεγονός ότι θεώρησες σκόπιμο να μου αφιερώσεις ολόκληρη σχεδόν σελίδα του «Η» αντί να περιοριστείς στα προσφιλή σου ερεθιστικά σχόλια, κοινώς «μπηχτές» με τα οποία κατά καιρούς με τιμάς, συμπέρανα ότι μου καταλογίζεις αυξημένη ευθύνη για την επικρατήσασα…τοπική αταξία των προεκλογικών ημερών. Με περισσή ευπρέπεια, το αναγνωρίζω, μου φορτώνεις τρία γενεσιουργά της αταξίας αυτής λάθη. Ας δούμε πόσο δίκιο έχεις, παρέα με τους υπομονετικούς αναγνώστες:Λάθος πρώτο: Με τις τοποθετήσεις και τη στάση μου έδωσα την εντύπωση ότι θεωρώ υποχρεωτική για τον «Τόπο» τη συμμετοχή δημοσιογράφων στα debates που διοργανώνει ο ίδιος και ότι συμμερίζομαι τον ισχυρισμό τους ότι αυτά είναι αποκλειστικά δική τους δουλειά, ενώ ο ισχυρισμός αυτός υποκρύπτει αδυναμία να διενεργήσουν δικά τους.
Αντί απάντησης, παραθέτω απόσπασμα από το άρθρο μου «TO DEBATE» που δημοσιεύθηκε εκείνες τις μέρες και διαβάστηκε από τον Πρόεδρο στην εκδήλωσή μας στο «ΟΛΓΑ».
Στο άρθρο αυτό που φαίνεται ότι δεν διάβασες προσεκτικά, θα σε παραπέμψω κι άλλες φορές στη συνέχεια της παρούσας επιστολής:

«…Η επιχειρηματολογία που τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα διατυπώνεται περί του ότι η διενέργεια των debates είναι αποκλειστική και κατοχυρωμένη αρμοδιότητα των δημοσιογράφων είναι ισχνή. Οι πολίτες δικαιούνται, για λόγους που προανέφερα, να επικοινωνούν με τους πολιτικούς απΆ ευθείας χωρίς τη μεσολάβηση δημοσιογράφων. Αυτό δεν απαξιώνει τους δημοσιογράφους ούτε το λειτούργημά τους…»

Προσθέτω σήμερα, επειδή αμφισβητείς τη δική τους δυνατότητα-ικανότητα να κάνουν αυτή τη «δουλειά», ότι εγώ, αντίθετα με σένα, υποστηρίζω ότι ανάμεσά τους υπάρχουν κάποιοι, ελάχιστοι είναι αλήθεια, που θα μπορούσαν να την κάνουν τουλάχιστον τόσο καλά όσο και ο «Τόπος».
Τώρα ο λόγος για τον οποίο οι δημοσιογράφοι δεν πήραν ποτέ την πρωτοβουλία να την κάνουν εκείνοι πριν από τον «Τόπο», μπορεί να οφείλεται στο ότι αλληλοτρώγονται καθημερινά σαν τα κοκόρια από τις στήλες των εφημερίδων τους, μη εξαιρουμένης φυσικά και της αφεντιάς σου.
Προσθέτω επίσης ότι δεν θα απέκλεια την συμμετοχή δημοσιογράφων σΆ ένα debate του «Τόπου», υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι θα υπήρχε κοινή περί αυτού συμφωνία.

Λάθος δεύτερο: Η περί αναγκαιότητας «ορατού πλήθους» άποψή μου είναι αστήρικτη γιατί ο «Τόπος» βασίζεται περισσότερο στο αόρατο πλήθος που τον παρακολουθεί δια του «αδιαψεύστου μάρτυρος».
Εμμένω αγαπητέ Χρήστο σε αυτή την αναγκαιότητα.
Ο ενεργός πολίτης κάνει έντονη την παρουσία του στα κοινά, όταν ενεργά συμμετέχει σΆ αυτά με την προσωπική του παρουσία, τον ενυπόγραφο δημόσιο, έγγραφο και προφορικό λόγο του και πολλές φορές με τον ακτιβισμό του.

Αυτός που παρακολουθεί ξαπλωμένος στον καναπέ του τα δρώμενα του «Τόπου» από το «κουτί», δεν κάνει τίποτΆ άλλο από το να αυξάνει την τηλεθέαση, ακόμα κι όταν «συμπάσχει» με τους «πρωταγωνιστές».
Η απουσία του από τη δράση αποκλείει τη συμμετοχή.

Και ως γνωστόν όταν δεν συμμετέχεις, αποφεύγεις την ευθύνη.
Αν όσοι σχολιάζουμε τα στραβά και τΆ ανάποδα του δημόσιου βίου μας, προφυλαγμένοι από τη δημοσιότητα, πλαισιώναμε συλλόγους, οργανώσεις, σωματεία, με ή χωρίς σφραγίδα και δηλώναμε με παρρησία το ηχηρό μας «παρών», η κάθε λογής ασκήμια θα λιγόστευε.

Δυστυχώς επιλέγουμε οι περισσότεροι τη βολική ιδιώτευση, πλαισιώνοντας συνειδητά το αόρατο πλήθος κι αφήνοντας τους άλλους (που είναι πολλοί αλλά σκόρπιοι), να βγάζουν το φίδι από την τρύπα και τα κάστανα από τη φωτιά. Φοβάμαι ότι ο «Τόπος» (όπως και η Ένωση Καταναλωτών), υπήρξε θύμα αυτής της απροθυμίας μας να εκτεθούμε στην κοινή θέα.
Για το «Αρμό» φρόνιμο είναι να μην προτρέχουμε.
ΠαρολΆ αυτά όμως, επειδή η ελπίδα έχει στοιχεία αθανασίας, έγραφα σΆ εκείνο το άρθρο που διάβασες απρόσεχτα ότι:
«…Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν οι προϋποθέσεις και το ανθρώπινο υλικό που θα ξανάδινε ζωή στον «Τόπο» αν βρισκόταν κάποιος ή κάποιοι να δώσουν το εναρκτήριο λάκτισμα….»
Για να μην ξεχνιόμαστε όμως, ξαναγράφω ότι μέχρι τότε, δεν νομιμοποιείται κανείς να κάνει παιγνίδι.

Τι εννοώ μΆ αυτό;
Εννοώ πολύ συγκεκριμένα ότι εγώ, εσύ, ο φίλτατος Παναγής και ο άλλος Παναγής, ο σεβαστός Μεμάς, ο δραστήριος Αντώνης και ευάριθμοι άλλοι, μπορεί να έχουμε ισχυρές ενδείξεις ότι όποια δράση μας εγκρίνεται και υιοθετείται από ένα ογκώδες αριθμητικά αλλά αόρατο πλήθος, αυτό όμως δεν μας νομιμοποιεί να προσδίδουμε αντιπροσωπευτικότητα στη δράση μας, εφόσον το πλήθος αυτό δεν μας παρέχει με ορατό τρόπο την εξουσιοδότησή του, παραμένοντας ερμητικά κλεισμένο στο καβούκι του.
Συνεπώς ό,τι κάνουμε, λέμε και γράφουμε, αντιπροσωπεύει μόνο τον ορατό εαυτό μας και κανέναν άλλο.

Λάθος τρίτο: Είπα ότι ο «Η» χρησιμοποιεί τον «Τόπο» για να έχει αποκλειστικά προνόμια. Αυτό αγαπητέ Χρήστο είναι δική σου ερμηνεία της θέσης μου ότι αν ποτέ ο «Τόπος» ξαναβρεί τον παλιό του ένδοξο εαυτό (οπότε θα επανακατανεμηθούν αρμοδιότητες και καθήκοντα χωρίς….δραματικές παραιτήσεις), η όποια δράση του θα πρέπει να δημοσιεύεται σΆ όλες τις τοπικές εφημερίδες και τα λοιπά τοπικά ΜΜΕ για τον προφανή λόγο της ευρύτερης ενημέρωσης του ορατού και αόρατου πλήθους των ενδιαφερομένων. Προσθέτω όμως σήμερα, επειδή το έθιξες, ότι παράλληλα, είναι σκόπιμο νΆ αποφεύγουμε τις ενδεχόμενες αρνητικές εντυπώσεις περί προνομίων αποκλειστικότητας που συνήθως προκαλούνται από τη χρήση μιας μόνο εφημερίδας.

Τελειώνω με την ευχή να ξαναποκτήσουμε ως «Τόπος» το παλιό ενεργό μας «STATUS» ( όπως το ιστόρισα στο άρθρο μου που διάβασες απρόσεκτα), όχι για να διοργανώνουμε εντυπωσιακά debates (πράγμα που σήμερα φαίνεται να μας απασχολεί ως αυτοσκοπός), αλλά για να κάνουμε πράξη τη συμμετοχική δημοκρατία.

Φιλικά πάντα
Μάκης Τραυλός