Ο Νίκος Καββαδίας κάποτε…

Σαν φόρο τιμής στο Νίκο Καββαδία, θα σας διηγηθώ μια ιστορία, που για χρόνια συζητιόταν σε ώρες ευθυμίας στο λιμάνι του Πειραιά. Την ιστορία αυτή μου τη είχε αφηγηθεί ο πατέρας μου Παναγής, ναυτικός και αυτός (τροφοδότης), συγχωριανός και φίλος του «Κόλια» όπως συνήθως αποκαλούσαν οι πολύ γνωστοί τον Νίκο Καββαδία. (Κόλιας σημαίνει Νίκος στα μέρη του Πόντου).

Τη δεκαετία του 50 λοιπόν, συνέβη να συναντηθούν στο ΑΒΕΡΩΦ, ένα από τα δυο Κεφαλλονίτικα καφενεία του Πειραιά καμιά δεκαριά φίλοι ναυτικοί μεταξύ τους και ο Καββαδίας και μετά το καφεδάκι αποφάσισαν να πάνε για κανένα κρασάκι να τα πούνε καλύτερα.

Δύσκολα χρόνια όμως τότε τα χρήματα δεν έφταναν ούτε ρεφενέ.
Έπεσε λοιπόν κατήφεια στην παρέα και πήρε την κατάσταση πάνω του ο Νίκος. Λίγο πιο κάτω ήταν τα ναυτιλιακά γραφεία του ανιψιού της νόνας του, Παναγάκη Γιανουλάτου. Παίρνει ύφος λυπημένο και μπαίνει μέσα.

– Γεια σου Παναγάκη.
– Γειά σου Κόλια τι συμβαίνει;
– Άστα η θεια σου η Σταμούλα
– Τι έγινε.
– Μην τα συζητάς ίσα και πρόλαβα να πάρω την ευχή της, πριν μια
ώρα μας άφησε.

Ταράχτηκε ο Παναγάκης, περίμενε του λέει να κλείσω μια υπόθεση και έρχομαι. Καλά του λέει ο Νίκος εγώ πάω σε ένα γνωστό να κανονίσω τα χρειαζούμενα και έρχομαι να σε πάρω. Μόνο που ξέρεις αυτό τον καιρό έχω μια σχετική οικονομική στενότητα. Έλα ρε συγγενή, είναι να το συζητάς, και του χώνει μια χούφτα χαρτονομίσματα στη τσέπη ο πάντα ανοιχτοχέρης Παναγάκης.

Πέρασε μια ώρα, μιάμιση, ακόμα να φανεί ο Νίκος. Δεν άντεξε άλλο ο Παναγάκης παίρνει ένα αγοραίο και να σου στο σπίτι της κυρίας Σταμούλας που κατά πρώτον τον παραξένεψε η υπερβολική ησυχία.

Χτυπά την πόρτα και ανοίγει η ίδια. Μάρμαρο και αμίλητος ο Παναγάκης. Τι έχεις γιε μου είσαι καλά αναστατωμένο σε βλέπω. Πέρασε να σε τρατάρω κάτι να μου πεις του λέει η πάντα ευγενική κυρία Σταμούλα.
– Μια χαρά είμαι θειά, εσύ είσαι καλά; Πολύ κούραση σήμερα στύψε μου μια λεμονάδα να συνέλθω. Για τον Νίκο ήλθα μήπως ξέρεις που είναι;
– Γιε μου που να ξέρω, αλλά τέτοια ώρα καμιά φορά συχνάζει στο ταβερνάκι του καπετά Σπύρου.

Πίνει τη λεμονάδα του ο Παναγάκης έρχεται στα «ίσα» του και σαν ηφαίστειο έτοιμο για έκρηξη πάει στη ταβέρνα του καπετάν Σπύρου.

Μπαίνει μέσα και ω του θαύματος, βλέπει καμιά δεκαριά «εμπλέοντες» να τραγουδούν το «να χαμηλώναν τα βουνά νάβλεπα το Λεβάντε κλπ» και με βροντερή φωνή ρωτάει: Συγγενή τα αγόρασες τα απαραίτητα; Και ο Νίκος πάντα καλόκαρδος και ετοιμόλογος σηκώνεται με ένα ποτήρι στο χέρι και του απαντά: Χιλιόχρονη η θειά σου, έλα να σε κεράσουμε να πάρεις και τα ρέστα σου. Ο Παναγάκης αμφιταλαντεύτηκε λίγο αλλά αφού του είπε, ρε αθεόφοβε μου έκοψες το αίμα και μια μέρα θα μου το πληρώσεις, βρήκε ευκαιρία για λίγο ρηλάξ. Έτσι εν μέσω μιας αυτοσχέδιας και λίγο φάλτσας κομπανίας έφαγε τους μεζέδες του ακούγοντας το:

«νάταν η θάλασσα κρασί και τα βουνά μεζέδες
κι βάρκες κρασοπότηρα
να πίναν οι γλεντζέδες».

Κείμενο: Σπύρος Ρόκκος