Σωτηρούλα Γονατά – Μουστάκη: Βότανα & Πρακτική Ιατρική

Λένε πως όσα ζήσαμε στη παιδική μας ηλικία μας σημαδεύουν για πάντα και μας ακολουθούν νοσταλγικά σε όλη μας τη ζωή. Κρατάμε βέβαια τις θετικές εμπειρίες, τις σχέσεις στοργής, τη μορφή αγαπημένων προσώπων, τη νόνα σκυμμένη στοργικά πάνω μας να μας περιποιείται τα γδαρσίματα, να φυλάει στο ντουλάπι το γλυκό κυδώνι, να μας τρατάρει, για να μας γλυκάνει τον πόνο. Η νόνα που αγωνιούσε για το κάθε μας βήμα, που ήξερε να φτιάχνει το φουμέντο για να ανακουφίζει τον πόνο του αυτιού: σε ένα κεραμίδι έβαζε λιβάνι με ζάχαρη και με καρβουνάκι άναβε φωτιά. Σχημάτιζε με χαρτί ένα χωνί και το έβαζε κοντά στο αυτάκι που πονούσε. Ο ζεστός καπνός ανακούφιζε τον πόνο της ωτίτιδας. Το λάδι από το βαλσαμόχορτο που μας έφερνε, όταν πήγαινε στο χωριό της το Νεοχώρι της Ερύσσου. Μάζευε τα άνθη, τα έβαζε σε ένα μπουκάλι με λίγο ελαιόλαδο. Κατόπιν το άφηνε στον ήλιο κι αυτό γινότανε μια πολύτιμη αλοιφή για πληγές. Η νόνα μου αρχές Φεβρουαρίου κλάδευε τις κληματαριές.

Από το κομμένο κλαδί έτρεχε το «δάκρυ του κλίματος», όπως μας έλεγε. Αυτό το υγρό το μάζευε σε ένα μπουκάλι. Χρησίμευε για να μου περάσει το κριθαράκι που ταλαιπωρούσε τα γαλανά μου μάτια. Αυτά και άλλα πολλά, που σήμερα φαντάζουν μαγικά, έχω κλείσει στην καρδιά και στο μυαλό μου και για όσα έζησα κοντά της, της αφιερώνω την παρούσα ερευνά μου.

Στη μνήμη της γιαγιάς μου Ελένης Μουστάκη

Σωτηρούλα Γονατά – Μουστάκη