Τα Ζώα έχουν Φωνή: Τρυφερές παρουσίες ανάμεσά μας (μέρος 3ο)

Έξω από μια κατοικία υπό κατασκευή ήταν δυο πράσινοι κάδοι σκουπιδιών. Όταν το σπίτι τέλειωσε, οι κάδοι μετακόμισαν με τρόπο μαγικό και σε άγνωστο χρόνο, πιο πέρα και πιο κάτω από το καινούργιο σπίτι.

Μαζί τους μετακόμισαν ακούσια και οι ένοικοί τους: μια γάτα πορτοκαλί, τρεις καραμελένιες και δυο τιγρε/γκρι. Η μικρή ομαδούλα, που προφανώς θεωρεί τους κάδους κατοικία τους, παραμένει σκαρφαλωμένη στο σκέπασμα των κάδων, και παρακολουθεί καρτερικά και ανήσυχα, το πήγαινε και το έλα μας.

Ντρέπομαι να ρίξω σκουπίδια σε αυτούς τους κάδους, και σε όποιο κάδο δω να συχνάζουν γατούλες.

Κι όμως δεν είναι δύσκολο, να τους αφήνουμε λίγη ξηρά τροφή, σε ένα μέρος στεγνό και καθαρό. Λίγες κροκέτες, μια παιδική χουφτίτσα για την κάθε μια, είναι αρκετή. Πόσο μεγάλο είναι λέτε το στομαχάκι τους; Και πωλείται ξηρά τροφή χύμα, με το κιλό, και για όλα τα βαλάντια, αν θεωρούμε τις συσκευασμένες ακριβές.

Μπορούμε λοιπόν για αρχή να τους αφήνουμε τροφή κάπου κοντά στον κάδο για να μας βλέπουν, και όταν αποκτήσουμε την εμπιστοσύνη τους, μεταφέρουμε την τροφή σταδιακά σε μέρος πιο προστατευμένο καθαρό και στεγνό, όπου μετά μπορούμε να τους βάζουμε και νεράκι.

Όταν τους αφήνουμε τροφή, την απλώνουμε κατά μήκος και σε μια ευθεία, ώστε όλες να έχουν πρόσβαση, για να μην μαλώνουν. Μπορούμε να παρατηρήσουμε επίσης καθώς τρώνε, τις συμπάθειες και αντιπάθειες μεταξύ τους. Έτσι αν δούμε ότι κάποιες εκτοπίζονται συστηματικά από τις υπόλοιπες, αφού προσελκύσουμε το ενδιαφέρον τους, τους δείχνουμε ένα άλλο μέρος πιο πέρα όπου τους αφήνουμε τροφή. Αυτά που παραγκωνίζονται συνήθως είναι τα μικρά κι αδέξια ακόμα, αλλά και οι γάτες με ένα ματάκι. Τα τελευταία συνήθως μένουν παράμερα, αφήνουν όλες τις υπόλοιπες να φάνε κι αφού χορτάσουν και αποχωρίσουν αυτές, τότε αυτά δειλά-δειλά πηγαίνουν σε ό,τι έχει μείνει – αν έχει κάτι απομείνει.

Υπάρχουν τρία είδη γάτας στην γειτονιά μας:
– αυτές που είναι εξημερωμένες, μας πλησιάζουν και μας εμπιστεύονται,
– αυτές που δεν μας εμπιστεύονται στην αρχή, αλλά με τον καιρό γίνονται πιο φιλικές
– και αυτές που δεν θα μας εμπιστευτούν ποτέ.

Η τελευταία αυτή κατηγορία ίσως φέρει τα γονίδια των προγόνων τους, ισχυρά και αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου, με έντονο το ένστικτο της άγριας φύσης τους.

Όμως σε όποια κατηγορία κι αν υπάγονται, όσο άγριες ή ήμερες είναι ή δείχνουν, μια είναι η πραγματικότητα: οι τρυφερές αυτές υπάρξεις ζουν ανάμεσά μας!

Δεν ζουν στα δάση, ούτε στα βουνά και τα λαγκάδια, αλλά κοντά και δίπλα στον άνθρωπο. Άρα η παρουσία μας είναι καθοριστική στην ζωή τους!

Και όμως πόσο καθοριστική είναι η παρουσία τους στην ζωή του ανθρώπου!

Αυτό έχει ερευνητικά παρατηρηθεί σε χώρες που τα συγκεκριμένα ζώα δεν ζουν πια ελεύθερα, είτε λόγω κλίματος, είτε λόγω του ελεγχόμενου περιορισμού του αριθμού τους.

Οι έρευνες λοιπόν έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι που διατηρούν κατοικίδια, έχουν καλύτερη υγεία και ζουν περισσότερο. Είναι ψυχικά και πνευματικά πιο ήρεμοι και το ανοσοποιητικό τους σύστημα ανταποκρίνεται καλύτερα. Επίσης η ηρεμία που μεταφέρεται από το απλό χάδι ή άγγιγμα του ζώου, έχει ευεργετική επίδραση στο νευρικό σύστημα, ενώ ακόμα και οι ρυθμοί της καρδιάς εναρμονίζονται και γαληνεύουν.

Αυτός είναι και ο σημαντικότερος λόγος που θεωρείται η συμβίωση με τα ζώα ως αγχολυτική.

Πόσο απαραίτητη και αναγκαία είναι αυτή η διαπίστωση στις μέρες μας!

Επίσης έχει διαπιστωθεί η ευεργετική επίδραση των ζώων στην πνευματική και σωματική ανάπτυξη των παιδιών, ακόμα και σε ειδικές και δύσκολες περιπτώσεις, όπως είναι ο αυτισμός.

Κάποτε σε αυτόν τον τόπο κάθε νοικοκύρης παρουσίαζε περήφανα το μεταφορικό του μέσο, που ήταν το άλογό του, το μουλάρι του, το γαϊδαράκι του.

Τα παιδιά μας δεν θα δουν αυτά τα όμορφα και περήφανα ζώα που φορτωμένα κι αγόγγυστα σκαρφάλωναν στα καλντερίμια των χωριών και διάβαιναν με τους πραματευτάδες, στους μεγάλους δρόμους της Αθήνας. Σήμερα τα βλέπουμε μόνο στις παλιές ελληνικές ταινίες και φωνάζουμε τα παιδιά να έρθουν να τα θαυμάσουν, για να γυρίσουν πειρακτικά και να μας πουν «- Πάλι ασπρόμαυρη ταινία βλέπεις;»

Ναι, είναι μια πραγματικότητα που έφυγε, και ίσως τα ζώα που βλέπουμε και ζουν σήμερα δίπλα μας και ανάμεσά μας και που τα θεωρούμε δεδομένα, αύριο να είναι αυτά στην μελλοντική «ασπρόμαυρη» ταινία των παιδιών μας!

Να γιατί ντρέπομαι να ρίξω σκουπίδια στους κάδους που συχνάζουν πεινασμένες ψυχούλες…