Τα κάλαντα της μουγκής

Παραμονή Χριστουγέννων στο Ληξούρι, οι παρέες των παιδιών έχουν ξεχυθεί και χτυπούνε τις πόρτες. «Να τα πούμε», ακούγεται από κάποιο της παρέας και αρχίζουν να λένε όλοι μαζί «Πάλιν ακούσατε άρχοντες…» συνοδεία με τα τρίγωνα. Εικόνες όμορφες λαογραφικές που δίνουν χαρά σε μικρούς και μεγάλους.

Φεύγει η μια παρέα και έρχεται έπειτα από λίγο η άλλη και πάλι τα ίδια. Πως μπορείς να αρνηθείς σε παιδιά, σε πρόσωπα χαμογελαστά, σε ψυχούλες αθώες που φτάνουν στην πόρτα σου και σου λένε πως ήλθαν τα Χριστούγεννα και ακούγεται από μέσα, πες τε τα πες τε τα. Και να το φιλοδώρημα και τα κεράσματα.

Γύρω στις 12 το μεσημέρι της παραμονής χτυπά το κουδούνι για πολλοστή φορά. Ανοίγω και να σου, χωρίς άλλη κουβέντα ακούγεται ένα γρύλισμα μακρόσυρτο, χωρίς ίχνος από λόγια, αλλά διατηρούσε το ρυθμό εν μέρει των κεφαλλονίτικων καλάντων.

«Αλλλ αααλλαλλλλγκρλλλλρλρλραααλλλλλγκλλλκκλλλλλ»

Ένα τέτοιο άκουσμα κατάλαβα πως ήταν… το οποίο εναλλασσόταν με φωνήεντα και σύμφωνα και που καταλάβαινε πως ήταν σαν κλάμα.

Μια τσιγγανοπούλα, μετρίου αναστήματος, μουγκή, μελαψή στο χρώμα, έλεγε τα κάλαντα. Δυο πελώρια μάτια, που έδειχνα βάσανα και πόνους, πρόσωπο κουρασμένο και δυο χέρια που χτυπούσαν ένα τρίγωνο, ένα παντελόνι κολλάζ και μια μπλούζα με αποχρώσεις του ροζ, ήταν η όλη εμφάνιση αυτής της κοπέλας. Τρελάθηκα μα και χάρηκα, προσπάθησα να την κεράσω πέρα από το φιλοδώρημα των καλάντων, και όλα αυτά γίνονταν μέσα από γρυλίσματα και «κραυγές». Βγαίνοντας λίγο πιο έξω από την πόρτα μου στα σκαλιά, είδα το μικρό της το παιδάκι, ένα κορίτσι περίπου πέντε χρόνων που έστεκε και περίμενε τη μαμά του. Τι εικόνα μαλλιά που έπεφταν στα μάτια του, ατημέλητο και ντυμένο ελαφρά με ροζ ρούχα και που σε κοιτούσε με μάτια γιομάτα περιέργεια, ζητώντας βοήθεια. Το όλο σκηνικό θύμιζε τους τσιγγάνους, τους ανήμπορούς του μεσαίωνα.

Έφυγαν βιαστικά και πήγαν σε άλλη πόρτα, μα βάλθηκα να παρακολουθήσω, το γρύλισμα των καλάντων της μουγκής, και πάλι το ίδιο ήταν, μακρόσυρτο και τονικό πάνω στα κεφαλλονίτικα κάλαντα, και, το παιδί της, σαν μικρό σκυλάκι την ακολουθούσε. Και πάλι βιαστικά έφυγαν και μάνα και κοριτσάκι μιλούσαν στο δρόμο με φωναχτά γρυλίσματα. Τι επικοινωνία Θεέ μου χρονιάρες μέρες…

Πέρασαν από το μυαλό μου πολλά, δεν την είχα ξαναδεί αυτή την περίπτωση μα ούτε και τους πρωταγωνιστές της. Κάλαντα κεφαλλονίτικα με γρυλισμούς δεν μου είχε ξανασυμβεί. Ωστόσο, δεν μου έδινε την εντύπωση πως είναι μια τσιγγανοπούλα, λόγω που δεν φορούσε τα ρούχα με τα οποία ντύνονται οι τσιγγάνοι. Μήπως είναι μια φτωχή τσιγγανοπούλα που λόγω της περίπτωσής της νιώθει μόνη… Δεν ξέρω… Μέσα σε όλα που γρήγορα γίνανε σε αυτήν την περίπτωση, άρπαξα τη φωτογραφική μηχανή και αποτύπωσα τα θλιμμένα πρόσωπα.

Μήπως πρέπει τα Χριστούγεννα και οι γιορτές του Δωδεκαημέρου να επαναλαμβάνονται πιο συχνά για να ζήσουν και κάποιοι, πέρα από τους εμπόρους, που είναι ανήμποροι και ξεχασμένοι ή αδύναμοι στη ζωή..;