Μια παλαιά φωτογραφία απο το Φισκάρδο συνοδεύεται από ένα όμορφο ποιήμα!
Κοιτάζοντας τα Fake news
στην μακρινη ωραια Αριζόνα,
σιγα σιγα τα βλέφαρα
βαραινουν τα ματια κλείνουν
ερχεται ο υπνος και γλυκα με
παιρνει στην πολυθρόνα.
Πισω με φερνει χρονια εβδομήντα,
Κεφαλονια, Φισκαρδο τελη σαράντα
αρχες περιπου δεκαετιας του πενήντα.
Ο πολεμος ο παγκοσμιος
μολις ειχε τελειώσει,
και ο καταστρεπτικος εμφύλιος
μας ειχε διαλύσει, αποτελειώσει.
Ο Πατερας με την μεγαλη μου αδελφή,
νωριτερα ειχαν φυγει για την Αμερική.
Η Μανα εγω και οι δυο αλλες μου Φραδέλες.
μειναμε στο χωριο με φτώχια ανέχεια,
και δυσκολιες που να σε πιανουν τρέλες.
Το Φισκαρδο του σαραντα οκτώ,
ηταν αλλιωτικο απο το σημερινό.
Δεν ειχαμε φωτα και ηλεκτρικά,
ουτε βρυσες με τρεχουμενα νερά.
Λιχνους με φυτιλι απο βαμβάκι,
που εκαιγαν της ελιας λαδάκι.
Οι ευκαταστατοι λαμπα με πετρέλαιο,
πιο ανεξάρτητοι απο του θεου το έλεος.
Ψυγεια δεν υπηρχαν που τετοια χάρη,
σε χρηση ηταν το κρεμαστο φανάρι.
Το νερο μαζευαμε απο τα κεραμίδια,
με σουγελα στην στερνα οσοι ειχαν
πηγαινε με σκονες και σκουπίδια.
Μια σταλιά πετρόλιο ριχναμε
στου νερου την επιφάνεια,
σκοτωνε τους κέφαλους
και ολα τα βλαβερα ζιζάνια.
Με σικλο και σχοινι απο τριχιά,
για καθε χρηση βγαζαμε
νερο απο την στερνα την βαθιά.
Στο ποδοχι μαζευονται οι ακαθαρσίες,
κατα διαστηματα αδιασμα μουντισμα
με τσιμεντο σε ολες τις γωνίες.
Συνταξεις?ανηκουστο μα ουτε και ευρώ,
δραχμες λιγες κυκλοφορούσαν
και αυτες με βημα παθητικά αργό.
Ειχαμε δύο προβατα και δυό κατσίκες,
ζωακια αγαπητα και γεματα γλύκες.
Την Χρυσο και την ωραια Αρχοντούλα,
η Ρηνο και η μικρη χαριτωμενη Ρούλα.
Ηταν της οικογενειας μελη αγαπητά,
μας κρατησαν στην ζωη
με το γαλα τους και τα υπολοιπα αγαθά.
Κοτες που εδιναν αυγα και νοστιμα κοτόπουλα,
σε δυο κηπους φυτευαμε πατάτες, ντοματες
λαχανα αγγουρια και μορόπουλα.
Η Μανα μας βραχος ακλονητος μια ηρωΐδα,
με μικρα παιδια αρρωστια μιζέρια χωρις
βοηθεια παλεβε με παριγορια μονο την ελπίδα.
Το αλευρι απο νωρις ζυμωνε στην σκαφη
αφου εβαζε και το προζύμι,
το σκεπαζε περιμενε την ζυμη να ανεβεί να γίνει.
Ξημερωματα στο ποδι επανω εκαιγε τον
παραδοσιακο τον φουρνο με ξυλα ξερά,
επλαθε φουρνιζε τα καρβελια με την σειρά.
Ψωμι ελεγε ευλογημενο του θεου ψωμάκι,
αρκετο για μια βδομαδα με λαδι και τυράκι.
Τουαλετα?το αχουρακι διπλα στην τραπεζαρία,
που ηταν για τα ζωάκια η επισημη κατοικία.
Ειχε παλια κρεμαστη βρυση και λεκάνη
Οι κοπελες χρησημοποιουσαν το μισό,
το δικο μου ηταν εξω σε ολο τον αδειο αγρό.
Περιττο να περιγραψω για χαρτι υγείας,
θα το αφησω στην αγρια σας φαντασία.
Ναι και υπηρχαν τρυπες στην παραλία,
μα τις εκλεινε η ιδιωτικη πρωτοβουλία.
Ο Χαραλαμπος Τσελεντης γνωστος
και ως ο Μπαμπης του Βελάδα,
με δωρεες αγοραζε τσιμεντα
μαζι με εθελοντες επισκευαζαν
της παραλιας την περαντζάδα.
Απο τοτες εχουν να γινουν
επισκευες στο ορφανο λιμάνι,
λιμενικο ταμειο δημοτικη αρχή
το αγνοουν, χερι κανεις δεν βάνει.
Δεν ηταν ομορφα δεν ειχαμε ευκολίες,
τα παντα πρωτόγονα γεματα δυσκολίες.
Μα ειμαστε παιδια αθωα ευτυχισμένα,
αρκει που ειχαμε τους γονεις μας
καλυτερα δεν ξεραμε τα καημένα.
Ονειρευτηκα τα παλια τα περασμένα,
ψεματα ουτε υπερβολες τα πραγματα
τοτες ακριβως ετσι ηταν ενα προς ένα.
Η Μανα μου με εμαθε να λεω την αλήθεια
αν θελω να εχω παντα το θεο βοήθεια
Πηγή : Γράφει ο Dennis Germenis στην σελίδα Κομπόγιο ιστορίας Κεφαλονιάς & Ιθάκης στο Facebook.
