Ένα ξεχασμένο κεφαλλονίτικο τραγούδι για τη Σμύρνη

Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Ο χρόνος μου λιγοστός για της γραφής μου την εξομολόγηση. Μα πως.. . σκέφτομαι… το χέρι και το μυαλό να μην ειπεί, κάτι για τη Σμύρνη, για το Λουλούδι της Ανατολής, της Μικρασίας τ’ άνθος, όπως κρυφά και φανερά όλοι την αποκαλούσαν… Και είναι αλήθεια, πώς, τούτο το επετειακό έτος των 100 χρόνων μας πονάει, γιατί φέρνει στο μελέτημα της μνήμης, τη μεγάλη καταστροφή της , από του Τούρκου τη φωτιά, και του ξένου Ευρωπαίου το συμφεροντολογικό δόλο . Κολακεύεται όμως η
μνήμη του πόνου για τη Σμύρνη, και για την κάθε Σμύρνη.. ., πως, εκείνα τα εδάφη, της Μικρασίας, λέγονται ακόμη από τους Έλληνες – Νοικιασμένα Οικόπεδα-. Ας σύρει τα λόγια μου… ο άνεμος της Άδικης Οργής, που είτε Δυτικά είτε Ανατολικά, θα πράξει τα δέοντα…
Για την ιστορία και τη λαογραφία, γι’ αυτές τις δυο «φιλενάδες», μου αρέσει να μελετώ πρώτα την ποίηση και το τραγούδι τους κι έπειτα τις χιλιοειπωμένες ιστορικές σελίδες… Το τραγούδι, αν και στηρίζεται στα γεγονότα και παράγεται από το δημιουργικό συναίσθημα σε συνάρτηση με την εικόνα της ιστορικής μνήμης, «προηγείται» και μένει ως συνοπτικό αξίωμα του παρελθόντος, που σου επιτρέπει, αν ασχοληθείς μαζί του, να δεις το γινόμενο της κάθε στιγμής ως βολίδα
του μέλλοντος.
Το τραγούδι της Σμύρνης σε στίχους του Άγγελου Δόξα (Ν. Ν. Δρακουλίδη) και σε μουσική του Διονυσίου Λαυράγκα, παιζόταν για χρόνια από παλιές ορχήστρες με τρόπο συμφωνικό και τραγουδιστικό, στις εκδηλώσεις μνήμης για τους πρόσφυγες , ιδίως τους Σμυρνιώτες.

«Σμύρνη κοπέλλα λιγερή
Που σούκλεψαν τα κάλλη
Τόσες χρονιές οι μαύροι οχτροί,
Δικιά μας είσαι πάλι
………..

Βγάλ’ το γιασεμάκι σου κυρά
Δεν είσαι σκλάβα, δούλα,
Τραγούδησέ μας τη χαρά
Γιατ’ είσαι Ελληνοπούλα»