Βιβλία και Δίσκοι για τη Μεγάλη Εβδομάδα

Οι μέρες του Πάσχα, αν δεν φύγεις από την Αθήνα, είναι ιδανικές για να βάλεις μερικούς δίσκους στο πικάπ και για να διαβάσεις με την ησυχία σου. Για να δούμε τι προλαβαίνεις…

Δώρα για το Πάσχα: Ο Γιώργος Φλωράκης προτείνει βιβλία και δίσκους που αξίζει να διαβάσουμε και να ακουσουμε.

Με τους δίσκους είναι πιο εύκολο: την ώρα που τους ακούς μπορείς να φτιάχνεις ένα καφέ ή ακόμα και να ξεφυλλίζεις τα βιβλία που αρνούνται να χωρέσουν στο τραπέζι σου. Τα βιβλία πάλι, παίρνουν καιρό να διαβαστούν. Ό,τι προλάβεις τώρα, τα υπόλοιπα θα πάνε για καλοκαίρι.

Για κάποιους λόγους που δεν έχω καταλάβει, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, τον τελευταίο καιρό το έχω ρίξει στη jazz. Έτσι, η Record Store Day με φιλοδώρησε με δύο εξαιρετικά albums. Νιώθω πολύ τυχερός που κατάφερα να αποκτήσω τη μονοφωνική εκδοχή του “Everybody Digs” (Craft) του Bill Evans. Για κάποιους δεν είναι ο καλύτερός του δίσκος. Από την άλλη πλευρά, ο τρόπος που αλλάζει τα tempi σ’ αυτό το album είναι μοναδικός. Έχει μαζί τους τον Sam Jones στο μπάσο και το Philly Joe Jones στα drums. Επίσης, από τα λάφυρα της Record Store Day ήταν και το “Lost Album” (Elemental) του Chet Baker με τον Jack Sheldon, δίσκος που ηχογραφήθηκε το 1972 και δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Εκτός jazz τώρα, η Record Store Day έφερε τα demos του -πιθανότατα- καλύτερου δίσκου του Paisley Underground, του “Days Of Wine & Roses” των Dream Syndicate. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία περιλαμβάνει demos και ακυκλοφόρητες εκτελέσεις των τραγουδιών του σπουδαίου album. Επιπλέον, δεν θα μπορούσα να μην πάρω το “Rumours” των Fleetwood Mac και στην picture disc εκδοχή του – κι ας μη μ’ αρέσουν ιδιαίτερα τα picture disc. Εκτός RSD, βλέπω στο πάτωμα να αναπαύονται δύο δίσκοι που υποψιάζομαι ότι θα είναι από τους κορυφαίους της χρονιάς: το “Orchestras” (Blue Note) του Bill Frisell και “Perceive Its Beauty Acknowledge Its Grace” (Impulse) του Shabaka Hutchings. Και κάποια παλιά blues: Willie Dixon, Lonnie Johnson, Otis Spann, τέτοια… Λεπτομερείς ακροάσεις αναμένονται…

Από βιβλία τώρα: Μόλις ολοκλήρωσα ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα αυτή τη χρονιά, το “Teatro Grottesco” (Αντίποδες) του Τόμας Λιγκότι. Μια γκρίζα ατμόσφαιρα από την αρχή μέχρι το τέλος, διηγήματα που παραπέμπουν στον Λάβκραφτ, τον Πόε και τον Μπάρκερ. Ζοφερή ατμόσφαιρα από τον αμερικανό συγγραφέα που γέννησε τον καλύτερο -της νέας εποχής- δίσκο των Current 93, το “Soft Black Stars”. Τα “απαλά μαύρα άστρα” αναφέρονται στο ομώνυμο διήγημα της συλλογής. Σκοτεινά επίσης και τα μικρά διηγήματα από το «Κακό Ανήλιο» (Ίκαρος) του Κωνσταντίνου Δομηνίκ. Λαβκραφτικό κι αυτό με τον τρόπο του και με αρκετό Πόε, μου έφερε στο μυαλό τα σκοτεινά θέματα με τα οποία ασχολείται και ο Χρυσόστομος Τσαπραΐλης, που σύντομα θα κυκλοφορήσει τα νέα του διηγήματα από τους Αντίποδες. Στον κόσμο των διηγημάτων επίσης και ο Απόστολος Στραγαλινός με το «Πρωί Που Θα Φύγουμε» (Κριτική). Περνάει πολλή μουσική από αυτό το βιβλίο, περνάει έντονη η αίσθηση της πόλης και φυσάει ένας ρομαντικός αέρας ελευθερίας που λείπει πολύ. Αν και δεν είμαι φανατικός των κόμικς, απόλαυσα το νουάρ κόμικ του Θάνου Τσίλη και του Φραγκίσκου Νικολαΐδη, «Έχεις Ήδη Πεθάνει» (Ελληνοεκδοτική). Πολύ καλή δουλειά τόσο στο σχέδιο, όσο και στο σενάριο. Ενδεχομένως θυμίζει αρκετά Γιάννη Μαρή αλλά αυτό είναι πολύ καλό. Πίστευα κι εγώ, όπως κι ο Μιχαήλ Μήτρας ή ο Σαράντος Καργάκος, ότι ο Δημήτρης Αγγελής είναι πολύ μεγαλύτερος σε ηλικία απ’ ότι είναι. Ίσως επειδή το στερεότυπο του να διδάσκεις Φιλοσοφία στο ΕΚΠΑ σε θέλει εξ ορισμού υπερήλικα. Τα «Σκίτσα Δρόμων κι Έναστρης Νύχτας» (Πόλις) είναι ένα βιβλίο χωρίς κλισέ. Σκόρπιες σημειώσεις, στίχοι, ημερολογιακές καταχωρίσεις, όνειρα, όλα σκόρπια αλλά και τόσο στενά συνδεδεμένα. Κι αυτό εδώ έχει πολλή μουσική (και πολύ ωραίο εξώφυλλο). Το «Χρυσόψαρο» (Κίχλη) του Alec Scouffi, έτσι όπως αναφέρεται στην ομοερωτική επιθυμία και γράφτηκε το 1929, μου φέρνει στο μυαλό το μυθιστόρημα της Ντόρας Ρωζέττη, «Η Ερωμένη Της», που μάλιστα κυκλοφόρησε την ίδια ακριβώς χρονιά. Βεβαίως, αμέσως μετά ξεκινούν οι διαφορές: ο Scouffi αναφέρεται στη Μονμάρτρη, η Ρωζέττη στην Αθήνα κι αυτό είναι μόνο το πρώτο στοιχείο από τις διαφορές των κειμένων. Απολαυστικό το «Χρυσόψαρο», διαβάζεται απνευστί, έτσι νιώθω τουλάχιστον, έχοντας φτάσει κάπου πριν από τα μισά.

Καλή Ανάσταση, καλό Πάσχα 🙂

Πηγή: https://www.athensvoice.gr