Τελικά η γη γυρίζει; Το μυστήριο έλυσε ένας Κεφαλονίτης

Πλήρης απαρτία ένα βράδυ στην ταβέρνα του κυρ Γεράσιμου στο Αργοστόλι, παρόντες όλοι οι μπεκρήδες της γειτονιάς, γερά και ασυναγώνιστα ποτήρια όλοι τους. Ο Ρουφήχτρας, ο Σούρας, ο Καταβόθρας, ο Φέσης και ο Γιοματάρης ήτανε ξακουστοί σε όλη την Κεφαλονιά για την αντοχή τους στην οινοποσία.

Στρωμένοι στο τιμητικό τραπέζι του καταστήματος, ευλαβικά αδειάζανε απανωτά τα ποτήρια τους και είχαν φτάσει αισίως στο άδειασμα της τρίτης πίντας. Αρκίνησαν λοιπόν τη φιλοσοφία: Δεν είναι δυνατό βρε παιδιά να γυρίζει η γη. Ο Γαλιλαίος που το ισχυρίστηκε θέλει ξύλο μετά μουσικής τονίζει ο Γιοματάρης. Φυσικά επικυρώνει ο Σούρας, αν εγύριζε πως θα κρατιόμαστε όρθιοι;;; Όλοι οι σοφοί θέλουνε βούρδουλο, συμπληρώνει ο Καταβόθρας. Ο Φέσης κουνεί καταφατικά το κεφάλι του.

Ο αγαθός Ρουφήχτρας όμως διαφώνησε με τους προαλαλήσαντες: Δεν ξέρετε τι λέτε … ο Γαλιλαίος είχε δίκιο, είδε τη γη να γυρίζει και αντρίκια είπε τη γνώμη του. Άδειασε το ποτήρι του, σκούπισε τα μουστάκια του, ανασήκωσε το καβουράκι του και συνέχισε: Μπεκρής σαν και εμάς θα ήτανε ο μακαρίτης, κάποιο βράδυ θα τα κοπάναγε με την παρέα του όπως καλή ώρα εμείς: Ήπιε το πρώτο ποτήρι και η γλώσα του βράχηκε. με το δεύτερο κατάλαβε πως κάτι πίνει, με το τρίτο άρχισε να νοιώθει κάποια θερμότητα, το τέταρτο του κατέβασε σκέψεις, το πέμπτο του έφερε θολούρα στα μάτια, το έκτο …. Ο Ρουφήχτρας γύρισε το κεφάλι του προς όλες τις κατευθύνσεις, είδε το θαυμασμό στα μάτια των συντρόφων του και, χτυπώντας θριαμβευτικά την γροθιά του στο τραπέζι λέει: Με το έκτο …. εδώ σας θέλω να μαντέψετε … Με το έκτο άρχισε ο Γαλιλαίος να βλέπει διπλά όλα τα γύρω αντικείμενα … Με το έβδομο αισθάνθηκε το πάτωμα να φεύγει κάτω από τα πόδια του Με το όγδοο… οι τοίχοι και τα βαρέλια της ταβέρνας επήρανε δρόμο Με το ένατο όλο η ταβέρνα έπαιρνε βόρτες και με το δέκατο ποτήρι … είδε τη γη να στριφογυρίζει σαν σβούρα !!! Όλοι κουνούσανε καταφατικά τα κεφάλια τους θαυμάζοντας τον φιλόσοφο φίλο τους… Ο δε θριαμβευτής Ρουφήχτρας ξαναγεμίζει το ποτήρι του και κάνει πρόποση … Ας πιούμε στη μνήμη του Γαλιλαίου, ήταν μεγάλος συνάδελφος!!!

Η εύθυμη ιστοριούλα δημοσιεύτηκε στις Κεφαλονίτικες Ηθογραφίες του Χρήστου Βουνά , το 1956.

Πηγή: Facebook – Διονύσης Φωκάς