Όταν το μοναστήρι του Αγίου Γερασίμουήταν « νοσοκομείο » για φθισικούς

Στη δεκαετία 1900-1910 η έξαρση της φθίσης (χτικιό) στην Κεφαλονιά είχε φτάσει σε μεγάλη κορύφωση και οι περισσότεροι ασθενείς κατέφευγαν σε χώρους απομονωμένους και απόμακρους, για να μην έχουν επαφή με τον κόσμο.
Είχαν εκδοθεί για την αντιμετώπιση της φθίσης, έντυπες ενημερώσεις και οδηγίες, με γνωστότερη στον ελλαδικό χώρο, αυτή του Σουλλαριώτη γιατρού, Αναστάσιου Αραβαντινού. Πέρα όμως από αυτή την ιατρική ενημέρωση και βοήθεια, κυριαρχούσε πλατύτερα στο ευρύ κοινό ότι, η σωτήρια θεραπεία για να απαλλαγεί κανείς από την φθίση, είναι ο καθαρός και αμόλυντος αέρας από τα μικρόβια, για να μπορεί να εξαλειφθεί οριστικά η αρρώστια. Πολλοί Κεφαλονίτες κατέφυγαν σε χώρους απόμακρους
από το αστικό πεδίο, όπως σε αγροκτήματα, σε εξοχικές οικίες που βρίσκονταν σε πλαγιές λόφων, πρωτίστως δε σε κελιά μοναστηριών, για καθαρό αέρα και για ησυχία. Τα κελιά – ξενώνες της ιεράς μονής του Αγίου Γερασίμου έγιναν τόπος κατοίκησης των τότε φθισικών, με την φιλάνθρωπη ανοχή των καλογραιών, ιδίως της ηγουμένης της μονής και ευρύτερα της τοπικής εκκλησίας. Όταν όμως τα
πράγματα έγιναν ανεξέλεγκτα, όπως η συμμετοχή ασθενών με φθίση στη λιτανεία του αγίου ή σ’ άλλες εκκλησιαστικές τελετές, ακόμη και η συγκατοίκηση με άλλους πιστούς που διανυκτέρευαν στη μονή, τότε η εξάπλωση της φθίσης έγινε επικίνδυνη και οι αντιδράσεις και απαγορεύσεις από τον τότε
μητροπολίτη ήταν έντονες και αποτελεσματικές, για να μην εξαπλωθεί το κακό.

Στο τοπικό τύπο ανιχνεύονται πολλές πληροφορίες για την τότε κατάσταση των ασθενών με φθίση, κυρίως για το «Επικίνδυνο Νοσοκομείο» που είχε μετατραπεί η μονή του Αγίου Γερασίμου στα Ομαλά.
Η ανεξέλεγκτη φιλανθρωπία υπέρ των φθισικών της τότε ηγουμένης της Ιεράς Μονής του Αγίου Γερασίμου, έφερε συγκρούσεις με τον μητροπολίτη, με αποτέλεσμα η στάση της να εγείρει αυστηρές προειδοποιήσεις του σεβασμιότατου, ο οποίος και προέβη με ανάλογη εγκύκλιο, για την μη
προσέλευση των ασθενών με φθίση στην ιερά μονή.