Alien Romulus: Μία ταινία για γερά νεύρα και γερό στομάχι

Όταν το 2022 ανακοινώθηκε πως ο Fede Alvarez θα έγραφε και θα σκηνοθετούσε την έβδομη προσθήκη στο franchise του Alien (ένατη αν υπολογίσεις και τα crossover με τον Predator), αντιμετωπίσαμε το νέο με ενδιαφέρον. Ο δημιουργός του «Don’t Breathe», σαφώς έχει δώσει ένα στιβαρό δείγμα των δυνατοτήτων του με τον κορμό της φιλμογραφίας του, ενώ παράλληλα έχει αποδείξει από νωρίς ότι μπορεί να δίνει νέα πνοή σε καθιερωμένα brand, όπως ακριβώς συνέβη και με το ντεμπούτο του, το «Evil Dead».

Παρόλα αυτά και πάντα σε σύγκριση με τα βαριά ονόματα που έχουν βάλει την υπογραφή τους κατά καιρούς στις ταινίες του franchise (Ridley Scott, James Cameron, David Fincher, Jean Pierre Jeunet) έμοιαζε «λίγος». Η πρόκληση ήταν μεγάλη και η αγωνία για το αν θα καταφέρει να ανταπεξέλθει στο εγχείρημα εύλογη. Τελικά, σήμερα που είδαμε στην οθόνη το αποτέλεσμα, μπορούμε να πούμε ότι εν μέρει το έφερε εις πέρας.

Τοποθετημένο χρονικά ανάμεσα στα γεγονότα της πρώτης και της δεύτερης ταινίας, το «Alien: Romulus» αφηγείται τις τρομακτικές περιπέτειες μιας ομάδας νεαρών αποίκων του διαστήματος, που στην προσπάθειά τους να διαφύγουν από ένα τυραννικό καθεστώς, καταλήγουν φυγάδες σε έναν εγκαταλελειμμένο διαστημικό σταθμό. Οι απελπισμένοι ήρωές μας κάνουν το μοιραίο λάθος να τον λεηλατήσουν κι έτσι ανακαλύπτουν με τρόμο πως εντέλει δεν ήταν τόσο ακατοίκητος όσο φαινόταν.

Η υπόθεση αν και διαδραματίζεται στο διάστημα και αιώνες μετά, δεν είναι μακριά από το «Don’t Breathe» αν το καλοσκεφτείς. Όπως κι εκεί είχαμε μια ομάδα παραβατικών νέων, που εισβάλλουν σε ένα φαινομενικά άδειο σπίτι με σκοπό να το ληστέψουν, έτσι κι εδώ πάνω κάτω έχουμε ένα αντίστοιχο set up. Εκεί η απειλή που αντιμετώπιζαν, βέβαια, μπορεί να ήταν πιο γήινη (ο τυφλός αλλά επιθετικός και επιδέξιος ιδιοκτήτης της οικείας), αλλά και πάλι είναι σαφής η αντιστοιχία.

Δε θα ήταν τραβηγμένο, λοιπόν, να πούμε πως το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με ένα sci-fi remake του «Don’t Breathe», παρά με μια ταινία Alien. Κι αυτό γιατί αν και υπάρχει το απαραίτητο νεύρο στην σκηνοθεσία, στο μοντάζ και στο sound design, από το συνολικό αποτέλεσμα λείπει εκείνη η εντυπωσιακή αισθητική σφραγίδα με την οποία έχουν σημαδέψει το franchise οι προκάτοχοι του Alvarez. Τα οπτικά ερεθίσματα που προσφέρει το «Romulus» είναι σαφώς πενιχρά σε σχέση με το πρωτότυπο όραμα του Ridley Scott αλλά και όσων τον ακολούθησαν επάξια στα sequel.

Παρόλα αυτά, το φιλμ δεν στερείται αρετών. Το πρώτο του σαραντάλεπτο, αν και βραδυφλεγές, προσφέρει την απαραίτητη ανάπτυξη χαρακτήρων και η σφιχτοδεμένη δράση που ακολουθεί αποζημιώνει το θεατή. Ο Alvarez ξέρει πολύ καλά πως να στήσει μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και ξέρει και πως να σερβίρει τις εφετζίδικες εκπλήξεις του με επιδραστικό τρόπο στο νεανικό target group του, αν και κάνει συχνά κατάχρηση του soundtrack και επιλέγει μια κατά πολύ γραφικότερη απεικόνιση της βίας, από όση μας έχει συνηθίσει η σειρά. Αν δεν είσαι δέσμιος ωστόσο των προσδοκιών που γεννά ο συγκεκριμένος τίτλος μπορείς, σαφώς, να απολαύσεις την ταινία γι’ αυτό που είναι: Ένα αρκετά καλοστημένο sci-fi horror δηλαδή, για γερά νεύρα και γερό στομάχι. 

Στο ίδιο μήκος κύματος και το cast, βρίθει από νέες ανερχόμενες χολιγουντιανές φάτσες, που αν και δεν γεμίζουν τα παπούτσια των αστέρων που έχουν περάσει από το franchise, καταφέρνουν με άνεση να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των ρόλων τους. Η Cailee Spaeny για παράδειγμα, που ηγείται της διανομής, δεν είναι σε καμία περίπτωση Sigourney Weaver, παρόλα αυτά παραμένει επαρκέστατη ως διαστημική scream queen. Με λίγα λόγια, αν το δεις ξεκομμένο από την εμβληματική του saga (πράγμα που δεν είναι δύσκολο λόγω του σεναρίου που μόνο σε επίπεδο αναφορών συνδέεται με τη σειρά), το «Romulus» είναι ένα καθόλα λειτουργικό popcorn movie που σε καμία περίπτωση δε θα δυσαρεστήσει το κοινό των multiplex.

Πηγή: https://unboxholics.com