Road House Review : Είναι το ξύλο μεταξύ Gyllenhaal και McGregor αρκετό για να ευχαριστηθεί κάποιος την ταινία

Μέσα από το “Road House” o αείμνηστος Πάτρικ Σουέιζι υποδύθηκε τον “Μπράβο” στην ομώνυμη ταινία του 1989 και μπορεί να μην έκλεψε καρδιές όπως έκανε σε άλλες ταινίες του, αλλά συγκαταλέχθηκε ανάμεσα στις cult ταινίες που σήκωσε τότε το χολιγουντιανό του άστρο και στις πιο αξιομνημόνευτες της καριέρας του. Η ίδια η ταινία βέβαια δεν ήταν και κάποιο επίτευγμα του action genre της εποχής, παρά μια “popcorn ταινία”. Και ερχόμαστε 35 χρόνια μετά με την Amazon Studios να επιχειρεί ένα remake του “Road House” με τον Jake Gyllenhaal στο ρόλο που κάποτε υποδύθηκε ο Patrick Swayze. Με το ίδιο λογότυπο (κυριολεκτικά), την ίδια αλητεία, τα ίδια ποσοστά καλτίλας και “ματσίλας” που πρέπει να διέπουν μια ταινία που έχει να κάνει με ένα… “αμέρικαν μπαρ” όπου περνάνε λογιών-λογιών σκιώδεις τύποι και κατακάθια, το νέο ‘Road House’ έχει όλα τα “τικ” ενός τυπικού χολιγουντιανού remake εν έτει 2024. Έχει τον Gyllenhaal για σταρ και τον Κόνορ ΜακΓκρέγκορ, πρώην πρωταθλητή featherweight του UFC, να παίζει απέναντί του έναν ψυχάκια κακό Ο Gyllenhaal λοιπόν, ως χαρακτήρας σε αυτό το remake λαμβάνει μερικές τροποποιήσεις στο πως στήνεται ο χαρακτήρας του, καθώς τον ζωγραφίζει ως έναν πρώην επιτυχημένο μαχητή των μεικτών πολεμικών τεχνών και συγκεκριμένα του UFC -σκηνές οι οποίες είχαν γυριστεί πράγματι στο UFC 285. Μαθαίνουμε ότι κάποια στιγμή τα έχασε μέσα στο οκτάγωνο απέναντι στον αντίπαλό του και τον ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου.

Αντίθετα, ο Σουέιζι στην παλιά ταινία δεν ήταν μαχητής του UFC αλλά ομοίως είχε στα χέρια του το αίμα ενός αθώου. Ομοίως στη ταινία του 2024 ο Τζίλενχαλ προσλαμβάνεται ως μπράβος σε ένα παρατημένο μπαρ σε μια παραθαλάσσια κωμόπολη που φαινομενικά θα έπρεπε να περνάει απαρατήρητη. Η βασική ραχοκοκαλιά φέρνει πολύ στην ταινία του 1989 και έχουν γίνει αρκετές μοντέρνες παρεμβάσεις στο casting όπως την ιδιοκτήτρια του Road House και σε βασικούς ρόλους -όπως το ότι δεν υπάρχει ένας Sam Elliot όπως στην παλιά. H ειδοποιός διαφορά εντοπίζεται στην υπέρμετρη R-rated βία του, όπου το ξυλίκι είναι κραυγαλέα έντονο, καθώς θέλει να κάνει αισθητή την παρουσία του με το να νιώθει ο θεατής ότι ο Dalton του Τζίλενχαλ σπάει κόκκαλα. Και ότι αντίστοιχα ο Knox του McGregor σπάει εξίσου δυνατά τα κόκκαλα όποιου βρεθούν στο διάβα του. 

Ειδικά για τον McGregor πρέπει να κάνω μια ιδιαίτερη αναφορά αφού παίζει τον ψυχάκια εκτελεστή που ήρθε να κάνει τη βρωμοδουλειά. Ξεχειλείζει από ιρλανδικό τσαμπουκά και υπερβολικό παίξιμο, που θα ταίριαζε σε κακοποιό βγαλμένο από κόμικ. Ενίοτε του πάει τόσο πολύ να βγαίνει ως αυτός ο τσαμπουκαλεμένος, “θα σου σπάσω το σαγόνι και μετά το κεφάλι με μια μισόλιτρη κανάτα μπύρα” χαρακτήρας του που τον έχουμε δει στα promos του UFC. Ενιότε κιόλας θυμίζει ότι παίζει σε μια ταινία-παρωδία σε πολλά επίπεδα. Εγώ τον απόλαυσα δεόντος σε κάθε σκηνή που εμφανιζόταν και είτε γυάλιζαν τα μάτια του ή τα γούρλωνε σαν τον Σβαρτσενέγκερ στο Total Recall. Ευτυχώς είναι ο δευτεραγωνιστής της ταινίας και έτσι και μιλάει αρκετά και μοιράζει άπλετο…πόνο και “καλτίλα”. 

Για τον Gyllenhaal δεν μπορώ να πω ότι έχει κάτι το αξιομνημόνευτο διότι προσπαθεί να μεταφέρει στο γυαλί έναν τύπο που έχει μετανιώσει για το παρελθόν του αλλά ζει με κάθε γνώση των πράξεων και των επιπτώσεών του το ‘τώρα’. Είναι ένας άνθρωπος που κυνηγάει το εύκολο χρήμα, αλλά κατά βάθος είναι…”Καζανόβας”. Θέλει σε σημεία να έχει πολύ το “ζεν” και την ήρεμη και δυναμική παρουσία του Σουέιζι και το καταφέρνει. Ωστόσο, δεν είναι για τον ίδιο μια ακόμη μέρα στη δουλειά -πέραν της εντυπωσιακής σωματικής μεταμόρφωσής του που τον φέρνει ξανά σε επίπεδα όπως την ταινία “Αριστερόχειρας”.  Το ότι ο Doug Liman σκηνοθετεί αυτήν την ταινία μου κάνει εντύπωση, ιδιαίτερα όταν έχει χαρίσει το Edge of Tomorrow -αν και εδώ το σκηνοθετικό του στιλ παραείναι στυλιζαρισμένο και επιτηδευμένα ερασιτεχνικό για τα μέτρα του Road House.

Προσωπικά δε μπορώ να αντέξω και να πάρω στα σοβαρά action σκηνές που γυρίζονται με τα χαρακτηριστικά gimbals στις κάμερες που προσφέρουν μια fan made ποιότητα, την οποία δεν καταλαβαίνω γιατί την υιοθετούν μερικοί σκηνοθέτες (James Gunn εσένα κοιτάω επίσης). Ένας David Leitch ή Chad Stahelski των John Wick θα έβγαζε πολύ πιο σωστά, μοντέρνα και χολιγουντιανά θαρρώ τα βάρβαρα και ρεαλιστικά κλωτσομπουνίδια του Road House. Εδώ ο Liman απλά δεν συγκινεί στο επίπεδο που θα περίμενα πίσω από τις κάμερες. Για δύο ώρες άμυαλης κατανάλωσης ποπκορν με συνοδεία υπερβολικά στυλιζαρισμένης δράσης -με υπερβολική βία σε σημεία και σωρεία “macho” ατακών, το Road House είναι η ταινία τριημέρου από το βιντεοκλάμπ που θα ενοικιάζατε το βράδυ της Παρασκευής για να την επιστρέψετε…από το Σάββατο κιόλας. Κοινώς, ένα κούφιο και χωρίς ουσιαστική ύπαρξη remake μιας ταινίας που επίσης λίγοι θυμούνται πλέον. 

Πηγή : https://unboxholics.com