Ο Κ. Ευαγγελάτος για την Παγκόσμια ημέρα ποίησης και την Εαρινή Ισημερία!

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΩΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ

ΑΠΟΓΕΙΩΣΗ

Υγρός ο άνεμος.

Οι μέρες κάτασπρες σαν χιόνι…

Λυγίζει ο θάνατος ελπίδες και χαρές.

Στο σκηνικό των σκέψεων αμφιβολίες και τύψεις.

Στων πόθων την οθόνη ψυχές φιλούν λεκέδες

σε αχνισμένα πέπλα ανέλπιδων γονέων.

Στου σύμπαντος το διάσελο ικέτιδες θρηνούν

τις αναπάντητες κραυγές του φόνου των αθώων.

Σώματα αρδεύουν πίκρα με στύσεις εκκωφαντικές.

Γλώσσες συλλέγουν λάδι στις στήλες των πεσόντων.

Αγέλη φθονερών θηλαστικών σε γεύμα ναρκοπέδιου φρίκης.

Η πόλη παγωμένη…

Ο σκύλος χωμένος στο κλουβί.

Το σπιτικό υφάδι μούχλας.

Το φίδι – ξωτικό σε νάρκη.

Η γειτονιά μνημόσυνο χαράς.

Αρώματα και πρόσωπα σιωπής σμιλεύουν απουσίες στο κρεβάτι.

Κι αυτός ο κύκλος κλείνει…

Θύτες και θύματα μαζί

oδεύουν προς το χάσμα..

Η πόλη άνυδρη…

βλασταίνει φόβους ανυπόστατου φωτός.

Γράφει ανεκπλήρωτα συμβόλαια σε εικονικές περγαμηνές.

Φυτεύει άλγος βλάστησης σε δάση, οροπέδια και κήπους.

Ατσάλι κβαντικής διαφυγής καλύπτει τα κουφάρια.

Με σάλπισμα των στεναγμών η νύχτα προελαύνει…

(Κ. Ευαγγελάτου,”Απογείωση” 2016, συλλογή “Ερμητικές Λαμπίδες”,εκ. Άπαρσις, 2017)

ΕΝΥΠΝΙΟ

Είδα στον ύπνο μου τις λέξεις.

Τις σκέψεις έθαψα στο φως.

Όμως ο πόνος με ωθεί

στο δίκτυο της τύχης.

Σεισμός στο κράσπεδο της γης.

Εικόνες πάνδημης πληγής

με σώματα φθαρτής σπονδής

που προσδοκούν της Άνοιξης

τα μυρωμένα άνθη.

(Ανέκδοτο, 2020)