Δήλωση του Σταύρου Παπαδάτου για την παράσταση «Το επάγγελμα της μητρός μου»

Στα αντανακλαστικά μιας απάντησης υπάρχει αμφιλεγόμενος υποκειμενικός
χρόνος. Ο χρόνος που χρειάζεται, ελεύθερα, να αρθρώσεις δυο λέξεις, χωρίς
παρόρμηση, με σύνεση και δίχως έντονη συναισθηματική φόρτιση. Το τελευταίο
φαίνεται αξεπέραστο σε εμένα και τους ερασιτέχνες Ηθοποιούς του Θεατρικού
Εργαστηρίου του Δήμου Αργοστολίου. Είμαι Υπάλληλος του Τμήματος Πολιτισμού
του Δήμου Αργοστολίου, από το 2017 στο Δημοτικό Θέατρο της Πόλης. Επιπλέον
των καθηκόντων μου, δύο ημέρες την εβδομάδα, απογεύματα, εκτελώ καθήκοντα,
Εμψυχωτή, Σκηνοθέτη σε τρεις Ομάδες, Παιδιών Δημοτικού, Εφήβων και Ενηλίκων.
Από τους οκτώ έως εννέα μήνες των συναντήσεών μας, τους δύο, η τους τρεις μήνες
μόνον, ασχολούμαστε με την Θεατρική Παραγωγή ενός έργου. Το συντριπτικό
μέρος των Μελών, αυτό, το γνωρίζει, πριν τις εγγραφές και επιθυμεί την
δραστηριότητα που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο με Θεατρικό παιχνίδι,
αυτοσχεδιασμούς και ερμηνείες χαρακτήρων, γνωριμία μεταξύ των Μελών. Η
Θεραπευτική μέθοδος της προσέγγισης των Θεατρικών διεργασιών, ήταν πολύτιμη
από την Αρχαιότητα, έως και σήμερα για την Αυτογνωσία, την αυτοδιάθεση, αλλά
και την καλύτερη απόδοση μιας Παράστασης με λιγότερη καταπόνηση, λιγότερες
θυσίες, για Ερασιτέχνες Ηθοποιούς. Από τα παραπάνω, για εμένα, διαφαίνεται
πως χωρίς να μειώνεται το ενδιαφέρον και η αγάπη μου για το Θέατρο, μπροστά
από την ίδια την Τέχνη, τοποθετώ την ζωή, την καλύτερη ζωή. Έτσι, η Παραστατική
διαδικασία γίνεται ο δίαυλος, για κοινωνικοποίηση, για έρευνα του κάθε έναν για
τον εαυτό και την ζωή. Αυτό είναι το Θέατρο που αγάπησα. Ο τρόπος που
επιλέγονται τα έργα των ομάδων, μιας και σκοπός είναι να συμμετέχουν ΟΛΟΙ. Είναι
για τα παιδιά, έργο που θα κατανοήσουν το εκπαιδευτικό του περιεχόμενο κι
έπειτα η προσπάθειά μου να συμμετέχουν όλοι. Στους Ενηλίκους, αντίστροφα,
βρίσκουμε, έργο που θα «χωρέσουν» όλοι, κι αν δεν μπορέσουμε, όπως φέτος,
χωριζόμαστε σε δύο ομάδες προκειμένου να χωρέσουμε όλοι σε δύο Παραστάσεις
διαφορετικές.
Οι επιλογές των έργων γίνονται, όπως εφέτος από βιβλία που βρίσκονται σε
βιβλιοπωλεία ελεύθερα και δεν αναγράφουν καν « απαγορεύεται η
αναδημοσίευση». Γνωρίζω τους νόμους Πνευματικών δικαιωμάτων, σχεδόν
τριάντα χρόνια που σκηνοθετώ, η συν σκηνοθετώ έργα του Παγκόσμιου
ρεπερτορίου. Ακόμη και από έργα γνωστών ξένων Θεατρικών Συγγραφέων που
πέθαναν εκατοντάδες χρόνια πριν, χρειάζεται τυπικά η έγκριση του Μεταφραστή
τους.
Ουδέποτε, στην Ελλάδα, έγινε απαγόρευση και μάλιστα τρεις ώρες πριν ανέβει ένα
Θεατρικό έργο, όπως συνέβη σε εμένα, στα Μέλη της Θεατρικής μου ομάδας και
στην Πόλη του Αργοστολίου.

Σέβομαι τα Πνευματικά δικαιώματα, Συγγραφέων και Μεταφραστών Θεατρικών
Έργων. Αναλαμβάνω την ευθύνη μου και καταθέτω τα από κάτω.

1. Η φόρμα προς την διεκδίκηση των Πνευματικών δικαιωμάτων, πρέπει να
   συμπληρωθεί με στοιχεία που στις δικές μου διαδικασίες δεν έχω
   εμπρόθεσμα, όπως συντελεστές, ημερομηνίες παραστάσεων ( καθώς οι
   Ηθοποιοί δεν πιέζονται, όπως εξήγησα από επάνω σχετικά με τις ημερομηνίες
   που θα είναι έτοιμο το έργο) κλπ κολλήματα.
2. Ουδέποτε υπήρξαν α) Εισιτήρια εισόδου, β) οικονομική ενίσχυση, γ) Χορηγοί –
   χορηγίες, δ) πληρωμή, η αντάλλαγμα οικονομικού ενδιαφέροντος, όφελος
   οικονομικό εμού το ιδίου κλπ.
3. Τα Θεατρικά σενάρια που φωτοτυπούνται και διανέμονται, είναι από βιβλία
   ελεύθερης πώλησης, δίχως απαγόρευση αναδημοσίευσης κλπ.
4. Ακόμη κι αν ζητηθεί άδεια, θα υπάρξει το κόλλημα στο έργο, που
   αναδιαμορφώνεται, για λόγους σκηνικούς, η για παράδειγμα στην
   προσπάθεια να προστεθούν ρόλοι, η να παραλλαχθεί η συγγραφική του αρχή.

Σε κανέναν Επαρχιακό Ερασιτεχνικό Θίασο στην Ελλάδα, Εθελοντών, Σχολείων,
Συλλόγων, Ερασιτεχνικών Ομάδων, δεν απαγορεύτηκε η Παράσταση, έχοντας τα
παραπάνω υπόψιν.
Δεκαοκτώ ημέρες πριν την πρεμιέρα, υπήρχε κάλεσμα, μέσον του διαδικτύου με
αφίσα της Παράστασής μας και διαφημιστικό σποτ δέκα ημέρες πριν. Είναι
οδυνηρό, στην εμπειρία μας αυτή, η δράση και η εκτέλεση της αυτής απαγόρευσης,
μέσο τηλεφωνημάτων και ηλεκτρονικής αλληλογραφίας, να γίνει τρεις ώρες πριν
την Πρεμιέρα. Έτσι ώστε, με μηδενικά αντανακλαστικά, χωρίς ανάσα, με τηλέφωνα
στα χέρια και κομμένα πόδια να προσπαθούμε να διαχειριστούμε κάτι
πρωτόγνωρο, για εμάς. Το κοινό να εισέρχεται για Θέαση των δικών του Παιδιών.
Εμείς να προσπαθούμε να διαστείλουμε το κάθε λεπτό, προκειμένου την επαφή
μας με τον εντολέα των απαγορευτικών μέτρων. Κάτι που κατέστη αδύνατον.
Είμαι βέβαιος, πως η μη παραχώρηση των Πνευματικών Δικαιωμάτων του έργου
που θα ανεβάζαμε, είναι ένα μέρος του κολλήματος για την Παράσταση που δεν
είδαμε.
Θέλω να ευχαριστήσω και γραπτώς, Τα Μέλη του Θ. Ε. Δήμου Αργοστολίου που
έδωσαν την ψυχή τους, τα πράγματα που έφεραν από της οικίες τους, προκειμένου
την σκηνική μας παρουσία. Τις ώρες που διέθεσαν, την αγάπη τους και το πάθος
τους. Ευχαριστώ τους Συγγενείς τους για την υπομονή της απουσίας τους.

Λυπάμαι βαθιά, για κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί και με αυτό τον τρόπο! Λυπάμαι
που οι Πολίτες του Δήμου μας ταλαιπωρήθηκαν. Είναι στο τραύμα μας αυτό,
ανάγκη να περάσει χρόνος.

Σταύρος Χ. Παπαδάτος