Ο αλησμόνητος μαέστρος και μουσουργός Φώτης Αλέπορος και η «Τετέ» του

Ο αλησμόνητος μαέστρος και μουσουργός Φώτης Αλέπορος και η «Τετέ»  του

Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

 Φούντωσε  μέσα μου  πάλι η επιθυμία να ξανά προβάλω τις ιστορίες των κεφαλληνιακών ασμάτων, κι αυτό,  ύστερα από  τις όμορφες μουσικές εκτελέσεις των χορωδών , της Χορωδίας του Αργοστολίου με μαέστρο τον Σπύρο Γερασίμου  Θεοτοκάτο στο Ληξούρι στις 30-6-2023, αλλά και των κανταδόρων του Ληξουρίου με μαέστρο τον Άγγελο Μουρελάτο και συνοδό οργανοπαίχτη τον Γρηγόρη Βλαχούλη, στην κανταδόρικη περατζάδα στις 3-7-2023 στο Ληξούρι.

Πράγματι,  αξίζουν πολλά μπράβο για τον ευεργετικό τους αγώνα της διατήρησης και προώθησης της άυλης μουσικής κληρονομιάς, αλλά  πολλά μπράβο και στα Διοικητικά  αυτών των μουσικών σχημάτων, που στόχο έχουν πέρα από την εκμάθηση του χορωδιακού άσματος, τη διάσωση της καντάδας και της αριέττας.

Στις δυο προαναφερόμενες   χορωδιακές  παρουσιάσεις ακούστηκε το  «κανταδοποιημένο»  άσμα  που όλοι έχουμε ακούσει,  η «ΤΕΤΕ».  Πρόκειται για ένα υπέροχη καντάδα παρμένη από την οπερέτα του  Θ. Ι. Σακελλαρίδη,  «Για ν’ αρέση , στον άνδρα της»,  Οπερέττα εις πράξεις τρείς , την οποία  πρωτοφανέρωσε  ως μουσικό άκουσμα  με τη δική του χορωδία  και μαντολινάτα, ο αλησμόνητος μουσουργός Φώτης Αλέπορος. Μάλιστα σε κάποιο σημείο που το ποιητικό κείμενο  περιέχει  μια μικρή γαλλική φράση ,  την τροποποίησε  με δικό του  ερμηνευτικό στίχο και μας την έκανε γνωστή, ως υπέροχη πεταχτή καντάδα  με τις  χορωδίες του.

 Η προσφορά του Αλέπορου στην χορωδιακή μουσική ήταν πράγματι μεγάλη σ’ όλο τον ελλαδικό χώρο και αξιοποίησε τα παλιά κεφαλληνιακά άσματα με μια ιδιαίτερη μουσική δικής του εναρμόνιση, ώστε και τους χορωδούς να τους υψώνει εκτελεστικά, όσο και τη μαντολινάτα να κεντά με μουσικούς παλμούς το κάθε άσμα.

Πέρα από  την «Όμορφη ΤΕΤΕ» που αυτός αναβίωσε πρώτος στο  μελωδικό άκουσμά της, χορωδιακά και  με συνοδεία μαντολινάτας, εργάστηκε πολύ πάνω στις Ληξουριώτικες             Αριέττες, με ένα ιδιαίτερο τρόπο, δίνοντάς  μας την «αφτιασίδωτη αριέττα»  με τρόπο  «κανταδοποιημένον  μαντολινιστικόν». 

Στον Φώτη Αλέπορο χρωστάμε πολλά, για όσο διέσωσε κι έπραξε για το κεφαλονίτικο τραγούδι και προσεχώς θα ακολουθήσουν κι άλλες αναφορές για τη διασωστική του δράση των παλιών ασμάτων από αυτόν αλλά και  για τη μουσική του πορεία.