A Quiet Place: Day One Review – Ένα prequel αντάξιο του brand name του

Ο πολυτάλαντος John Krasinski, που τον γνωρίσαμε ως ηθοποιό κυρίως μέσα από τη θητεία του στο «The Office», κατάφερε να μεταπηδήσει στη σκηνοθεσία και μόλις στη δεύτερή του απόπειρα να στεφθεί με τις δάφνες μιας σαρωτικής επιτυχίας. Το «A Quiet Place», που αποτέλεσε την πρώτη του δοκιμή στο είδος του horror, εκτός ότι έγινε blockbuster, θεωρήθηκε από κοινό και κριτικούς instant classic. Ποντάρωντας σε μια απλή και όχι τόσο πρωτότυπη ιδέα (τυφλοί εξωγήινοι επιτίθενται στη γη και εντοπίζουν τους ανθρώπους με τον ήχο – θυμηθείτε τα παρόμοιας λογικής «The Descent» ή «Birdbox») που όμως εκτελέστηκε άψογα, η ταινία αγαπήθηκε τόσο, που τα θεμέλια για έναν franchise χτίστηκαν αυτόματα.

Το sequel δεν άργησε να φανεί και να επαναλάβει την επιτυχία του πρώτου μέρους. Εν αναμονή, λοιπόν, του κλεισίματος της τριλογίας, που αναμένεται να έρθει από τον ίδιο τον Krasinski, o δημιουργός εμπιστεύτηκε τα κλειδιά της σειράς στον Michael Sarnoski για να δημιουργήσει ένα prequel spin off που περιγράφει τις πρώτες μέρες αυτής της ολέθριας εξωγήινης εισβολής. Η ταινία αν και φυσικά διαδραματίζεται στο ίδιο σύμπαν με αυτό των δυο προηγούμενων ταινιών, δεν ακολουθεί την ιστορία των ήδη γνώριμων χαρακτήρων τους (Ο μόνος που επανεμφανίζεται είναι ο Djimon Hounsou για να μας συνδέσει με τα γεγονότα και να γνωρίσουμε λίγο το backstory του), αλλά εστιάζει σε μια νέα πρωταγωνίστρια: Την καρκινοπαθή Sam που μαζί με τη γάτα της προσπαθεί να επιβιώσει σε μια Νέα Υόρκη που δέχεται ξαφνική επίθεση από τερατόμορφους και ανθρωποφάγους εξωγήινους.

Η μεταφορά της δράσης στη μέρα μηδέν, όπου η Αμερικάνικη Μητρόπολη ακόμα δεν έχει καταστραφεί ολοσχερώς, δίνει την ευκαιρία στον σκηνοθέτη να αποτυπώσει τις θεαματικές εικόνες καταστροφής που χρειάζεται κάθε επίδοξο blockbuster που σέβεται τον εαυτό του. Ο Sarnoski ευτυχώς όμως δεν βασίζεται μόνο στο ακριβό budget που του εμπιστεύτηκαν οι παραγωγοί για να βγάλει ασπροπρόσωπο το brand name, αλλά επενδύει και στην προσωπική του σκηνοθετική βιρτουοζιτέ. Ο τρόπος που χειρίζεται το σασπένς στις αντίστοιχες σκηνές τρόμου είναι το ίδιο υποδειγματικός με αυτόν του πρωτότυπου, ωστόσο ο ίδιος προκειμένου να σφραγίσει το φιλμ με μια πιο προσωπική ταυτότητα που θα το διαφοροποιήσει από τα άλλα instalments, εστιάζει περισσότερο στο δράμα των χαρακτήρων.

Αυτό ακριβώς γίνεται το ατού αλλά και το defaux παράλληλα της ταινίας. Στην προσπάθειά του να κεντρίσει την ενσυναίσθησή μας για την πολύπαθη ηρωίδα του, το σενάριο συχνά χειραγωγεί τον θεατή, δυναμώνοντας τις συναισθηματικές κορώνες σε ένα high volume που συχνά πικάρει. Αυτό βέβαια, δεν στερεί πολλά από το συνολικό αποτέλεσμα που παραμένει πάντα πάνω από τον υψηλό πήχη ποιότητας που έχει θέσει το franchise. Το «Day One» μπορεί να μην κατορθώνει να ξεπεράσει το πρωτότυπο που το γέννησε, δεν προσγειώνεται όμως πολύ μακριά από το sequel που το ακολούθησε.

H επιλογή της βραβευμένης με Oscar Lupita Nyong’o είναι επιτυχής και δικαιώνει το όραμα του δημιουργού, καθώς ως πρωταγωνίστρια κατορθώνει να σηκώσει το βάρος του εγχειρήματος και να πλάσει μια συμπαθή ηρωίδα για την τύχη της οποίας αγωνιά ο θεατής, ωστόσο οφείλω να σημειώσω πως την παράσταση καταφέρνει να κλέψει ο χαρακτήρας της αξιολάτρευτης γατούλας της.

Εν ολίγοις, για τους λάτρεις του horror η ταινία σίγουρα αποτελεί μια πρόταση εγγύηση, καθώς δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον να βγαίνει από την αίθουσα δυσαρεστημένος. Τουλάχιστον όχι κάποιον που του άρεσαν οι πρώτες δύο ταινίες και άρα ξέρει λίγο πολύ τι θα δει. Ακόμα πάντως κι αν το επερχόμενο τρίτο μέρος καταφέρει να ξεπεράσει το prequel, αφήνοντάς το ως το πιο αδύναμο κομμάτι της σειράς, το «A Quiet Place: Day One» σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να καταχωρηθεί ως αποτυχία.

Πηγή: https://unboxholics.com