Δυο λόγια για τον Παναγή Δίλαλο από τον Ηλία Τουμασάτο

Δεν είχα την τύχη να τον έχω ούτε καθηγητή ούτε συνάδελφο. Όταν διορίστηκα στις Κεραμειές ο Παναγής Δίλαλος είχε συνταξιοδοτηθεί.  Βρήκα όμως εκεί την αύρα του, όπως συμβαίνει με όλους τους “παλιούς” καθηγητές που επί χρόνια υπηρέτησαν σε εκείνο το σχολείο, και στη συνείδηση της μικρής μας κοινωνίας έχουν συνδεθεί με αυτό.

Αν δεν το ζήσει κανείς αυτό είναι δύσκολο να το περιγράψει. Και σίγουρα συμβαίνει και σ’ άλλα σχολεία, εγώ μόνο σ’ αυτό έχω δουλέψει και καταθέτω αυτή την εμπειρία. Ορισμένοι άνθρωποι, με την πολύχρονη παρουσία και προσφορά τους στο σχολείο και την τοπική μας κοινωνία, με την αγάπη που έχουν επιδείξει για το λειτούργημά τους, αφήνουν πίσω τους μια κληρονομιά, που τη βρίσκουμε, τη ζούμε, εμείς οι “νεότεροι”. Μια κληρονομιά που θέλει το σχολείο αυτό να λειτουργεί σαν οικογένεια, τις σχέσεις των ανθρώπων που εργάζονται, αλλά και που φοιτούν σ’ αυτό, να υπερβαίνουν τα τυπικά όρια των διαταγμάτων και των εγκυκλίων, να είναι ανθρώπινες…

Αυτό το σχολείο βρήκα κι εγώ, 15 χρόνια πριν. Στην οικογένειά μου δεν προστέθηκαν μόνο οι συνάδελφοι που βρήκα, αλλά κι οι “παλιοί” καθηγητές, που με τον τρόπο τους ήταν εκεί. Στις γιορτές, ο Παναγής Δίλαλος θα έψαλλε στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, και θα παρακολουθούσε πάντα τη μικρή μας παρέλαση, μαζί με τη σύζυγό του και επίσης καθηγήτρια (και διευθύντρια) του Σχολείου κ. Βάσω Μακρυδήμα. Δεν έφυγαν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι από το σχολείο. Γιατί μας άφησαν την αγάπη τους. Που έγινε και δικιά μας αγάπη.

Βρήκα λοιπόν ένα σχολείο όπου η αγάπη μπορούσε (και μπορεί!) να νικήσει κάθε δυσκολία. Και θέλω να πιστεύω ότι αυτή η “κληρονομιά” των “παλιών”, εξακολουθεί να ισχύει, κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια.  Και επειδή όλοι είμαστε περαστικοί, μακάρι να δώσω κι εγώ αυτή τη σκυτάλη αυτής της αγάπης, έτσι καθαρή και ατόφια, όπως την έλαβα.

Ηλίας Τουμασάτος

καθηγητής στο Βαλλιάνειο Λύκειο Κεραμειών