Joker – Folie À Deux: Ένα μουσικοχορευτικό σίκουελ που θα ανακουφίσει και θα απογοητεύσει

Κάποιοι θα περιμένουν τη συνέχεια που δεν αρνήθηκε κανείς από τους συντελεστές κατηγορηματικά στην κοινή συνέντευξη τύπου στο Φεστιβάλ Βενετία.

Κανείς δεν φανταζόταν τις μυριάδες χορδές που θα άγγιζε με την πολύπαθη, τραυματική ιστορία του ο Άρθουρ Φλεκ στον πρώτο Τζόκερ. Ο πιο διαβόητος, ασύλληπτος και ασυμμάζευτος κακός στο σύμπαν της DC εξανθρωπίστηκε από τον Τοντ Φίλιπς και τον Χοακίν Φίνιξ στη λυπημένη φιγούρα ενός θύματος που ηρωοποιήθηκε για την αντίδρασή του στην περιφρόνηση και –ως ένα βαθμό εύλογα– παρεξηγήθηκε για την αντισυστημική ταύτιση που προσέφερε στον κάθε καταπιεσμένο της διπλανής πόρτας.

Φυλακισμένος στο Άρκαμ για πέντε φόνους (έξι αν υπολογίσουμε και τη μητέρα του, όπως υπερθεματίζει ο δράστης), ο Φλεκ περιμένει την κυριολεκτικά πολύκροτη δίκη του και η δικηγόρος (Κάθριν Κίνερ) δεν παραλείπει να του υπενθυμίσει πως η γραμμή υπεράσπισης βασίζεται στη σχιζοφρένεια, την ευδιάκριτη απόσπαση του Άρθουρ από τον επικίνδυνο Τζόκερ στον οποίο περιήλθε πνευματικά όταν πυροβολούσε live στην τηλεόραση, μαχαίρωνε με μανία και καθάριζε τους νταήδες στο τρένο. Φαίνεται πως τίποτε από όλα αυτά δεν τον αφορά πραγματικά ώσπου αντικρύζει για πρώτη φορά τη Λι (Lady Gaga) σε μια τάξη μουσικής, προορισμένη να ενώσει τα κομμάτια της ραγισμένης ψυχής.

Η δική του ψυχή βρίσκει νόημα, και η Λι, μια πυρομανής που του λέει ψέματα για τους γονείς της και τον λόγο που βρίσκεται εκεί, ανταποδίδει εμφατικά. Η παραίτησή του ανακαλείται, και το θαμπό του χάος παραχωρεί τη θέση του σε μια σειρά από λαμπρές φαντασιώσεις, όπου η μουσική στο μυαλό του πυροδοτεί τραγούδια, κυρίως ντουέτα, από το κλασικό ρεπερτόριο του american songbook, με επίκεντρο τη συμβολική σύγκριση της κοινωνίας με μια θεατρική σκηνή. Η παράσταση που δίνει μαζί με την αγαπημένη του μούσα μοιάζει με ζωτική ανταλλαγή: αυτός βρίσκει νόημα και φως σε ένα θολό κουβάρι από βαριές αναμνήσεις και μπερδεμένες προθέσεις, κι εκείνη εμπνέεται από έναν ατρόμητο ιππότη, διακρίνοντας τον ακατέργαστα γοητευτικό μέντορα πίσω από τον βασανισμένο σκλάβο. 

Ο Φίνιξ, πιο άνετος στο αποστεωμένο του σκαρί και τις αστραπιαίες αντιδράσεις του Άρθουρ στο διχασμένο μυαλό του, τραγουδά σαν καλύτερα κουρδισμένος Ράντι Νιούμαν στα ντουέτα, με ένα αυτοβιογραφικό σόλο να αποτελεί την καλύτερη του στιγμή.

Το πάλκο της διακεκομμένης performance είναι το γνώριμο σκηνικό του πρώτου Joker. Ο Φίλιπς ξοδεύει πολύ χρόνο στις σκοτεινές φυλακές για να καταδείξει τον εξευτελισμό του κρατούμενου Άρθουρ από τους δεσμοφύλακες (κάνουν τράμπα τσιγάρα με ανέκδοτα) και επισκέπτεται σχεδόν αυτολεξεί τα γεγονότα που είδαμε στην ταινία του 2019 κατά τη διάρκεια της δίκης. Απασχολημένη ενδεχομένως με τη διαδικασία ενός χαρακτήρα σε εξέλιξη, η Gaga τραγουδάει φυσικά ολόσωστα τα standards που προέρχονται κυρίως από μιούζικαλ ενσωματωμένα στο αγαπημένο της ρεπερτόριο, (κυριαρχεί το «That’s Entertainment» από το Bandwagon σε χωριστές παραλλαγές, ενώ το πρόσφατο ντουέτο της με τον ταιριαστό στην ταινία τίτλο «Die with a Smile» αποτελεί κομμάτι της επερχόμενης κυκλοφορίας των Silk Sonic) αλλά δεν παίρνει φωτιά με τον άνδρα της ζωής της, ούτε κι όταν βρίσκεται ένα βήμα πριν την δραματική εμφάνιση του alter ego της, της Χάρλεϊ Κουίν- είναι συγκρατημένη, όχι ακριβώς εκρηκτικά απροσδόκητη.

Ο Φίνιξ, πιο άνετος στο αποστεωμένο του σκαρί και τις αστραπιαίες αντιδράσεις του Άρθουρ στο διχασμένο μυαλό του, τραγουδά σαν καλύτερα κουρδισμένος Ράντι Νιούμαν στα ντουέτα, με ένα αυτοβιογραφικό σόλο να αποτελεί την καλύτερη του στιγμή. Ωστόσο, μετά από μια μεγάλη εισαγωγή και μερικά τραγούδια, φαίνεται πως το concept του ιδιοσυγκρασιακού μιούζικαλ ανάμεσα σε δυο ψυχικά ασθενείς, από τις χαρωπές σερενάτες ως τον κλαυθμό του «Ne me Quitte pas», δημιουργήθηκε ως ένεση ενδιαφέροντος, ένα τρικ πρωτοτυπίας για μια ταινία που σχεδόν επιβαλλόταν να γίνει και άφηνε αιχμές για μια πιο διαδραστική περιπέτεια του Τζόκερ με τον κόσμο που τον έμαθε για τα καλά.

Πρέπει να φτάσουμε στις δυο ώρες για να δηλωθεί μια ανατροπή, που οι γνώστες της Χάρλεϊ Κουίν θα έχουν προβλέψει πολύ νωρίτερα. Η μοιρασμένη στους δυο τρέλα που υποσχέθηκε το Folie a Deux δεν συνέβη ποτέ πραγματικά. Απλώς όσοι φρικίασαν με το πιθανώς αντιδραστικό υπογάστριο του πρώτου Τζόκερ, θα ανακουφιστούν. Οι υπόλοιποι, η συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή, θα πρέπει να υπομείνουν το επαναλαμβανόμενο ρετρό μουσικό χαλί που βαραίνει με τις παρεμβάσεις της Χίλντουρ Γκουντναντότιρ στα κρόσια κάθε σεκάνς, να θαυμάσουν μερικές σκηνές –όπως το μονοπλάνο στο Γκόθαμ των ’80s και μερικά παράλληλα μοντάζ– και να περιμένουν, γιατί ο Φίλιπς δεν απέκλεισε τη συνέχεια όπως και ο Φίνιξ που, παρά το άχθος της ακραίας νηστείας, δεν την αρνήθηκε κατηγορηματικά, στην κοινή συνέντευξη τύπου στο Φεστιβάλ Βενετίας, εκεί όπου φιλοδοξούν να επαναλάβουν τον προ πενταετίας θρίαμβό τους. 

Πηγή: https://www.lifo.gr