Παναγής Παπαδάτος: Οι απόκριες του χτες… σκέψεις και Αναμνήσεις!!!

Το παρόν άρθρο έχει δημοσιευτεί στο kefalonitis magazine, τεύχος 31 – Φεβρουάριος 2012 και αναδημοσιεύεται αυτούσιο όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό!!!

Λίγες ημέρες πριν την ολοκληρωθεί έκδοση που κρατάτε στα χέρια σας, σε μια ιδιωτική συζήτηση με τον Παναγή Παπαδάτο, στην προσπάθεια να συλλέξουμε υλικό για το τεύχος, ο φίλος Παναγής άρχισε να μου εξιστορεί για τις απόκριες των παλαιότερων εποχών, αναπολλώντας τις εποχές εκείνες που το έθιμο είχε μια διάσταση πιό αυθόρμητη, μαζική, αλλά και ρομαντική… Έτσι, μετά από συζήτηση μαζί του προέκειψε η ακόλουθη αφήφιση, την οποία παραθέτουμε σχεδόν αυτούσια!!!

Οι πρώτες αναμνήσεις από καρναβάλι

Η πρώτη ανάμνησή μου από καρναβάλι ήταν οι βενζίνες του Ληξουριού που ερχόντουσαν έξω ακριβώς από το σπίτι μου στην παραλία και αποβιβάζανε τους καρναβαλιστες από το Ληξούρι. Αυτοί ήταν απαραίτητα μασκαρεμένοι, με συνοδεία της Φιλαρμονικής του Ληξουριού, κάτι που γινόταν κυρίως την τελευταία βδομάδα της Αποκριάς. Εκεί πρωτογνώρισα τους Ινδιάνους, τους Καουμπόιδες, τον Πάπα της Ρώμης… όλοι μεταμφιεσμένοι. Εκεί πρώτη φορά είδα ένα γάιδαρο να του φοράνε παντελόνια, να του έχουνε βάλει καπέλο και γάντια στα μπροστινά πόδια, πράγματα τα οποία για μένα σαν πιτσιρικά φαντάζανε φοβερά, πάρα πολύ ωραία. Κι όταν ερώταγα τη μάνα μου «τι ήταν αυτοί», μου έλεγε ότι είναι Καρναβάλι, οι άνθρωποι ντύνονται έτσι και πηγαίνουν στο Ληξούρι για διασκέδαση. Όλα αυτά γινόντουσαν στα 1965 – 66 περίπου.

Κάποτε, μέσα σʼ αυτή την περίοδο (τότε ήταν ένα μικρό φέρυ μποτ στη διαδρομή Αργοστόλι – Ληξούρι, το «Άγιος Γεώργιος» το οποίο το έφερε), είδα ένα αυτοκίνητο της εποχής εκείνης που έμοιαζε με ασθενοφόρο, που του είχαν βάλει πάνω μια λάμπα θιέλλης για φως. Πολύς κόσμος βρισκόταν από κάτω, ντυμένοι άλλοι νοσοκόμοι και άλλοι γιατροί, κάποιοι αλυσσοδεμένοι από το αυτοκίνητο και πάνω σε αυτό ένας μεγάλος κόκκινο σταυρός με τη λεζάντα από κάτω «όσοι πιστοί προσέλθετε». Νομίζω ότι και τώρα αν φτιαχνόταν αυτό το άρμα θα έπαιρνε το 1ο βραβείο, όπως είχε γίνει και τότε, από ότι είχα ακούσει.

Το πρώτο κομιτάτο στο Αργοστόλι!

Οι Καρναβαλικές εκδηλώσεις στο Αργοστόλι ξεκινήσανε αμέσως μετά την πτώση της Χούντας, από τον πρώτο Δήμαρχο του Αργοστολίου, τον Μαρίνο Κοσμετάτο, ο οποίος είχε την ευτυχία να έχει ανθρώπους που είχανε πνεύμα, χιούμορ, πολύ όρεξη και μεράκι για δουλειά. Όπως, το ΣΠΥΡΟ το ΦΩΚΑ, το φίλο μας το ΣΤΕΛΛΑΤΟ, το ΣΠΥΡΟ το ΧΟΥΡΜΟΥΖΗ, τη ΓΙΕΤΑ την ΤΣΙΛΙΜΙΔΟΥ, έναν ΜΑΖΑΡΑΚΗ που ήτανε στο οικοτροφείο και τώρα έχει πεθάνει… Αυτό ήταν το λεγόμενο καρναβαλικό κομιτάτο, η επιτροπή που αφιέρωνε πάρα πολλές ώρες στο κέφι του καρναβαλιού της προ τελευταίας και της τελευταίας Κυριακής.

Συγχρόνως όμως προτρέπανε και τα γύρω χωριά (Λακύθρα, Φαρακλάτα, Κουρουκλάτα, Διλινάτα) να έχουν εκδηλώσεις. Ποιος δε θυμάται τον Αντώνη τον Κανάρια που είχε το εστιατόριο, το «Κανάρια». Αυτός έφευγε και πήγαινε στο εστιατόριο στο λιμανάκι κι έφτιαχνε τʼ αυγά. Και στη συνέχεια γινότανε ο αυγοπόλεμος μέσα στο μαγαζί. Το αυγό εκείνο δεν ήταν τίποτα άλλο από λιωμένο κερί, που με κάποιο δικό του τρόπο το έφτιαχνε ο Αντώνης και ήταν γεμάτο με κομφετί. Όπως έσκαγε το αυγό, σε γέμιζε κομφετί. Ήταν ένα πάρα πολύ ωραίο έθιμο για την Τσικνοπέμπτη που πετάγανε οι πιτσιρικάδες και το οποίο δεν έχει καμία σχέση με τα αυγά που πετάνε σήμερα στο Λιθόστρωτο και που εκπέμπουν έντονη δυσοσμία…

Στο Αργοστόλι, οι καρναβαλικές εκδηλώσεις ξεκινάγανε με την είσοδο του Βασιλιά Καρνάβαλου. Τίποτα δεν γινόταν πριν από αυτή!!! Την ημέρα της πρότελευταίας Κυριακής γινόταν μια απλή εκδήλωση πάνω στην πλατεία με τη συνοδεία πάντα της Φιλαρμονικής, πέρναγε το άρμα του Καρνάβαλου, ενώ η πόλη ολόκληρη ήταν στολισμένη. Θυμάμαι ότι σε συνεργασία με το Δήμο Πατρέων, που ο Δήμαρχος τότε ήταν Κεφαλονίτης, πράγματα τα οποία δεν χρησιμοποιούσανε στην Πάτρα, φέρναμε και στολίζαμε ολόκληρο το Αργοστόλι. Και η πόλη ήταν πάρα πολύ έντονα στολισμένη!!!

Στις εκδηλώσεις αυτές αυτοί που βοηθάγανε ήταν πάρα πολλοί, χωρίς κανένα όφελος. Συγκεκριμένα, τρέχανε σε μαγαζιά και λέγανε εσύ θα φτιάξεις αυτό… εσύ εκείνο, ότι μπορούσε ο καθένας, και οι πάντες τρέχανε για να προλάβουμε την τελευταία Κυριακή για το Καρναβάλι.

Τότε, δεν λέγαμε πάμε στο καρναβάλι… λέγαμε πάμε στο κομιτάτο, καθώς έτσι ήταν η οργάνωση και η προτροπή της επιτροπής στην οποία όλοι συμεμτείχαμε και βοηθούσαμε! Ο καθένας ντυνόταν όπως ήθελε. Ξεκινώντας από τηνΤσικνοπέμπτη, δεν υπήρχε περίπτωση να μην σε πειράξουν το βράδυ. Από το ένα σπίτι στο άλλο, ο καθένας ντυνόταν ότι ήθελε, με σεντόνια, κουκούλες, και χωρίς να ξέρεις ποιος είναι, ερχότανε μέσα στο σπίτι σου και σε πειράζανε. Όμως κι εσύ με τη σειράα σου πείραζες τους υπόλοιπους, χωρίς να υπάρχει καμία παρεξήγηση. Τώρα αυτό το έθιμο έχει εξαφανιστεί εντελώς από το Αργοστόλι. Το έθιμο αυτό πρέπει να υπήρχε σε ολόκληρη την Κεφαλονιά καθώς, από όσο ξέρω, και στο Ληξούρι, στη Σκάλα, αλλά και στη Σάμη έχουν καταγραφεί ανάλογες εκδηλώσεις.

Πανικός του πανικού ποιος θα φτιάξει το πιο όμορφο άρμα… Εκτός από το Δήμο που έφτιαχνε ένα σατυρικό άρμα και κάθε φορά το άρμα της Άνοιξης!

Πριν τη Φιλαρμονική προηγούνταν το άρμα της Άνοιξης, το οποίο στολιζόταν και από υπαλλήλους του Δήμου, αλλά και από δημότες του Αργοστολιού, γεμάτο με λουλούδια και αμυγδαλιές. Οι κοπέλες ντυνόντουσαν όσο πιο όμορφες μπορούσαν, για να δουν ποια θα ανέβει πάνω στο άρμα της Άνοιξης, κάτι το οποίο θεωρούσαν ιδιαίτερα σημαντικό να κερδίσεις στο διαγωνισμό και να είσαι εσύ η ομορφότερη!!!

Μια πρώην δήμαρχος της Κεφαλονιάς ήταν η πρώτη κοπέλα που μπήκε πάνω στο άρμα της Άνοιξης, κάτι που είχε κάνει ιδιαίτερη αίσθηση, καθώς δεν ήταν από την περιοχή μας… Και βέβαια εμείς τα Αργοστολιοτόπουλα, επειδή δεν ήταν από εμάς την κράζαμε, γιατί είχαμε άλλη κοπέλα που θέλαμε να ανέβει επάνω στο άρμα. Φυσικά, αυτή που κέρδισε ήταν πάρα πολύ όμορφη κοπέλα!

Απο εκεί και μετά ξεκίναγαν οι εκδηλώσεις, με την κορυφαία παρέλαση να έχει γίνει το 1975, όταν, αμέσως μετά την πτώση της Χούντας, είχαμε και τα περισσότερα άρματα. Ο Παναγής Βούδας, ο Πίθηκας, το «άρμα της επιστράτευσης». Ένα φορτηγό γεμάτο δέντρα, κλαριά, τον Παναγή να έχει ένα μπακαλιάρο και να κάνει ότι τον βράζει. Επάνω, κάποιοι γραφικοί τύποι του Αργοστολιού. Αλλουνού να του έχουνε δώσει ένα πιστολάκι, αλλουνού ένα αεροπλανάκι να παίζει… Όλοι οι ευτράπελοι και παλαβοί του Αργοστολιού ήταν πάνω στο άρμα της επιστρατευσης! Άλλος ντυμένος στρατηγός, άλλος στρατιώτης και να γίνεται ο χαμός… Και από κάτω να υπάρχει η λεζάντα: «Επιστράτευση Φιάσκο». Το άρμα αυτό πήρε την 3η θέση!

Εκείνο που κέρδισε το 1ο βραβείο σε αυτή την πρώτη παρέλασση, ήταν το άρμα που είχε φτιάξει ο Αντώνης ο Μολφέτας. Το «ψαράδικο στο Αιγαίο» που είχε πιάσει στα δίχτυα του το Τουρκικό υποβρύχιο ήταν πραγματικό γεγονός και φυσικά αποτέλεσε πηγή έμπνευσης. Στο πηδάλειο του Τούρκικου υποβρυχίου που είχε μεγάλη πλάκα, ήτανε ο γνωστός σε όλους μας οικοδόμος, ο Καζαντζίδης. Ο άνθρωπος με τα 1000 ζευγάρια παπούτσια… Αυτός κέρδισε και το πρώτο βραβείο!

Άρματα που άφησαν ιστορία…

Έχουν φταχτεί πολλά άρματα όλα αυτά τα χρόνια. Ένα άλλο άρμα που έχει μείνει στην ιστορία είναι το άρμα του 1977. Είχαμε φτιάξει για το πρακτικό Γυμνάσιο έναν τεράστιο κόκορα, τον οποίο τον έσερνε η Χαρά η Λορεντζάτου. Αυτός ο κόκορας είχε ύψος γύρω στα 6 μέτρα. Είχαμε διαλύσει όλα τα Φοινίκια για να το φτιάξουμε φτερά και ζητήσαμε μονάχα τη σκάλα της ΔΕΗ για να μπορέσουμε να τον μπογιατίσουμε. Κι από κάτω είχε τη λεζάντα που έχει μείνει στην ιστορία: «σε μένα φορτώσανε όλα τα μαθήματα τους, σεξ και πολιτικοί τα ενδιαφέροντά τους». Ο σκελετός αυτού του άρματος έμεινε αφύλαχτος περίπου 10 χρόνια στο Αργοστόλι, μέσα σε ένα χώρο της Γεωργικής Σχολής και στη συνέχεια διαλύθηκε…

Ένα άλλο γνωστό άρμα ήταν το: «Είσαι για την ΕΟΚ; Μάθε για την ΕΟΚ», που το είχε φτιάξει συντεχνία Αργοστολιώτικη. Με τι δύναμη θα πηγαίναμε στην Ευρωπαική Ένωση τότε; Είχαμε φτιάξει απο τη μια μεριά τα τεράστια εργοστάσια, τις βιομηχανίες, Ρενώ, Πεζώ, Μερσεντές της Ευρώπης, κι εμείς από την άλλη τη μεριά με γύψους φτιάχνανε καρέκλες, με αμόνι και σφυρί κάναμε πως φτιάχναμε σίδερα… Πως θα αντιμετωπίσουμε κάποια πράγματα μπαίνοντας στην ΕΟΚ; Πράγματα που είναι πάρα πολύ επίκαιρα τώρα… Ο τρόπος σκέψης του τότε, που δεν έχει αλλάξει καθόλου από του τώρα!

Οι υπόλοιπες αναμνήσεις της εποχής εκείνης έχουν να κάνουν πάλι με Φιλαρμονικές, το δαιμονικό τάγμα των Περατάδων, που πάντα πρωτοστατούσε…

Η παρέλαση διαρκούσε πάρα πολύ ώρα και εκεί τα άρματα τα φτιάχνανε παρέες του Αργοστολίου. Δεν υπήρχαν ούτε Δημοτικά, ούτε Γυμνάσια να ασχοληθούν με το καρναβάλι, ούτε τίποτα. Η μία παρέα της πλατείας, οι συντεχνίες… ας πούμε θυμάμαι πολύ καλά η παρέα των Μουικέων ή η παρέα του Μωραίτη ή η δικιά μας η παρέα που μας λέγανε σιδεράδες Παπαδατέοι… όλοι αυτοί φτιάχναμε κάποια άρματα και βγαίναμε για το καλαμπούρι μας για εκείνη την ημέρα!!!

Ο Αργοστολιώτης έχει ιδιαίτερη κουλτούρα και τον αναγνωρίζεις μόνο και μόνο από το πείραγμα. Θα σε πειράξει και θα τον πειράξεις χωρίς να παρεξηγηθεί. Εάν γυρίσει και σε βρίσει και έρθει κατά πάνω σου με άγριες διαθέσεις, δεν είναι Αργοστολιώτης. 

Τα παιχνίδια του καρναβαλιού…

Αυτό που έχει λείψει πάρα πολύ από την πλατεία είναι τα παιχνίδια που γινόντουσαν πάνω στην πλατεία. Ο «στύλος με το γράσο» ήταν ένας στύλος της ΔΕΗ ή του ΟΤΕ τον οποίο τον ανεβάζανε μες τη μέση της πλατείας και τον φυτεύανε εκεί που βάζαμε και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ήταν γύρω στα 3 με 3,5 μέτρα ύψος κι επάνω στην κορυφή υπήρχαν καρφιτσωμένα καμιά εικοσαριά χιλιάρικα. Όποιος ανέβαινε επάνω, τα έπαιρνε… Στα 3 χρόνια μια φορά κατάφεραν να πάρουν τα λεφτά, ενώ όταν κανένας δεν τα κατάφερνε, τα δίνανε στο ορφανοτροφείο. Αυτή τη μοναδική φορά, είχανε σκεφτεί κάποια παιδιά μια πατέντα και μπορέσανε κι ανεβήκανε στην κορυφή και πήρανε τα χρήματα…

Το γουρούνι. Κάθε χρόνο είχαμε το γουρούνι που προσέφερε ένας τσοπάνης. Αυτό δεν ήταν άλλο από ένα μικρό γουρουνόπουλο, το οποίο κι εκείνο το είχανε αλειμμένο με γράσο και με λίπος. Το αμολάγανε μέσα στον κόσμο κι άντε πιάσ’ το! Και να βλέπεις όλα τα παιδιά με στολή εκστρατείας, με τα ρούχα της δουλειάς και τα υπόλοιπα, να κυνηγάνε μέσα στον κόσμο το γουρούνι. Μονάχα δύο φορές το είχε πιάσει ένας τσοπάνης, ο Μπάμπης ο Γρεκός από τα Φραγκάτα.

Τα χωριά που είχανε τις μάσκαρες κι όλο τον προηγούμενο καιρό, την τελευταία Κυριακή κατεβαίνανε στο Αργοστόλι και διαγωνίζονταν στις καντρίλιες και στο γαϊτανάκι. Οι Φαρακλάδες κονταροχτυποιόντουσαν μια ζωή με τους Λακυθρινούς για την πρώτη θέση στις καντρίλιες. Ήτανε χοροδιδάσκαλοι που όταν είχανε το χρόνο, μαθαίνανε καντρίλιες και γαϊτανάκι στις ομάδες τους. 

Όλα αυτά τα αγαπούσαμε πολύ και τα θεωρώ πολύ καλύτερο από τα σημερινά ξενόφερτα, τα οποία και δεν έχουν καμία σχέση με το πνεύμα του κεφαλονίτη. Δεν μου αρέσει που όλα γίνονται για να κερδίσουν οι ομάδες των σχολείων χρήματα για την όποια εκδρομή τους, με αποκλειστικό κίνητρο αυτό!

Το καρναβάλι ήταν μια γιορτή για όλους, χωρίς διακρίσεις

Η κάθε περιοχή είχε τις δικές τις ενδυμασίες, κάτι που σήμερα σιγά σιγά έχει εξαφανιστεί. Αυτό που επίσης είχε μεγάλο ενδιαφέρον και αποδεικνύει ότι όλος ο κόσμος του Αργοστολιού ανεξαιρέτως έπαιρνε μέρος στις εκδηλώσεις, ήτανε ο «πρίγκιπας και η βασίλισσα του Σαββά». Υποτίθεται ήταν από την Αιθιοπία, πρίγκιπας ήταν ο Παναγιώτης ο Λαθούρας, πριγκίπισσα η Παγώνα και όλη η υπόλοιπη οικογένεια, τα παιδιά των Λαθουραίων, ήταν υπηρέτες, στρατιώτες, εκείνοι που τραβάγανε τα γαϊδούρια…

Στο καρναβάλι είμασταν όλοι μαζί. Δεν υπήρχαν ταξικές διαφορές. Όλοι παίζαμε, χορεύαμε τραγουδάγαμε…

Οι χοροί

Τότε, το καρναβάλι κρατούσε μέχρι αργά. Η Φιλαρμονική ανεβοκατέβαινε 50χιλιάδες φορές. Από τις καλύτερες εκδηλώσεις για τους μουσικούς της Φιλαρμονικής Σχολής της Κεφαλονιάς ήταν το καρναβάλι, που μέχρι και ο Μαρτίνης ντυνότανε και κατέβαινε. Ο Αλέκος ο Θεοφιλάτος, άνθρωποι παλιοί της Φιλαρμονικής, οι οποίοι κατεβαίνανε αυτές τις μέρες και τραγουδάγανε. Σε όλες τις ταβέρνες του Αργοστολίου γινότανε χαμός… 

Μετά, το βράδυ γινότανε οι δύο χοροί. Ο πρώτος χρονικά ήταν συνήθως αυτός του Δήμου Αργοστολίου. Αυτός γινότανε στη ναυτική σχολή.  Και ο δεύτερος, ο μεγάλος χορός, ήταν αυτός του ΑΟΚΙ, ο οποίος πάντα γινότανε στο Mediterrane, γιατί τότε την έδινε την αίθουσα ο διευθυντής του ξενοδοχείου, ο Γκοές. Μέσα σε αυτό το χορό έχουνε παντρευτεί και έχουν γνωριστεί και πολλά ζευγάρια του Αργοστολιού, ανάμεσα σε αυτά κι εγώ με τη γυναίκα μου! Ήταν τόσο το κέφι και ο χορός, που όλοι φεύγανε ευχαριστημένοι. Η ίδια η ομάδα τότε του ΑΟΚΙ με πρόεδρο το Σπύρο το Χουρμούζη, την επόμενη μέρα πηγαίνανε και μαζεύανε το ξενοδοχείο και το αφήνανε όπως το παραλάβανε. Σε όλους τους κοινόχρηστους χώρους του ξενοδοχείου…

Την επόμενη ημέρα, την Καθαρά Δευτέρα, πάλι κατεβαίνανε τα άρματα και πηγαίνανε στη Λάσση. Εκεί, είχαμε τα Κούλουμα, όμως οι περισσότεροι πηγαίναμε για το νυφοπάζαρο και με αρχηγό τον Ξίγκο από τότε, για να παίξουμε, να χορέψουμε και να διασκεδάσουμε.

Αυτά ήταν λίγο πολύ όλες οι εκδηλώσεις που γινόντουσαν μέχρι και το 1985. Από το ’85 και μετά άρχισε να εκφυλίζεται το θέμα. Σταμάτησαν να υπάρχουν οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για αυτά που είχαμε, με τον τρόπο που τα είχαμε συνηθήσει. Κάπου πέρασε η διασκέδαση στο κομμάτι που λέγεται πολιτιστικές επιτροπές του δήμου κλπ. Ο κόσμος άρχισε να παγώνει και σιγά σιγά δεν ενδιαφερόταν.

Προκειμένου να κρατηθεί το Αργοστολιώτικο καρναβάλι πλέον έχουν επιστρατεύσει τα σχολεία, αλλά το κέφι και η ζωντάνια που υπήρχε αυτά τα χρόνια μέχρι και το 1984-85 δεν νομίζω ότι θα ξανά υπάρξει μες το Αργοστόλι. Σιγά σιγά όλοι οι Αργοστολιώτες αρχίσαμε να φεύγουμε από το Αργοστόλι, όσοι δεν είχαμε κάποιο παιδί που να ήταν στο δημοτικό να το ντύσουμε, και μετακομίζουμε για το καλαμπούρι στο Ληξούρι. Εκεί που ακόμα διατηρείται χωρίς να έχει χάσει την αυθεντικότητά του. Γιατί αυτό που γινότανε μέχρι και το ’85 στο Αργοστόλι, οι Ληξουριώτες το έχουν μέχρι και τώρα…

Έχω πάει 6 – 7 φορές στο Ληξούρι κι έχω κάτσει κι έχω διασκεδάσει με τα καμώματα του φίλου μου του Γαλανού και των υπόλοιπων που είναι εκεί πέρα και πραγματικά αξίζει να σε πειράζουνε και να τους πειράζεις.

Και μια πρόταση που θα μπορούσα να κάνω επιτέλους, να το σκεφτούνε όπως οι Ληξουριώτες έρχονται την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και διασκεδάζουμε στο Αργοστόλι με τις κολώνιες και τα υπόλοιπα, να μην γίνεται καρναβάλι στο Αργοστόλι, αλλά να γίνεται καρναβάλι μόνο στο Ληξούρι. Κι επιτέλους, οι Αργοστολιώτες να αναγνωρίσουν τους Ληξουριώτες και τούμπαλιν. Είμαστε γνωστοί άγνωστοι μέσα στο ίδιο μας το νησί!

Σημείωση: Ο Παναγής Παπαδάτος είναι μια από τις πιο χαρακτηριστηκές μορφές της αγοράς του Αργοστολιού. Ασκεί το επάγγελμα του κλειδαρά, παραμένει ωστόσο ενεργός σε κάθε δράση και πρωτοβουλία, αποτελώντας ένα ζωντανό κομμάτι της ιστορίας του Αργοστολιού, την οποία και μας περιγράφει. Μια ακόμα ιδιαίτερη ενασχόλησή του είναι και η ομάδα του Μπέηζμπολ «Αίνος», η οποία πέτυχε ιδιαίτερες διακρίσεις και είναι Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, αλλά και μέλος μέχρι τώρα της Ολυμπιακής Επιτροπής! Άνθρωπος του κεφιού και αυθεντικός Αργοστολιώτης, πάντα χαρούμενος και πρόθιμος να μας βοηθήσει σε κάθε ιστορική καταγραφή. Εμείς δεν έχουμε άλλο παρά να τον ευχαριστήσουμε για τις πολύτιμες αναμνήσεις που με χαρά μας μετέφερε, αλλά και να τον συμβουλευτούμε ξανά με την πρώτη ευκαιρία!!!

Το φωτογραφικό αρχείο που στολίζει το άρθρο ανήκει στον Σπύρο Χουρμούζη & στο Μάκη Στελλάτο, τους οποίους και ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρησή του!