Θεατρική Παράσταση «Το σπίτι» στο Δημοτικό Θέατρο Αργοστολίου «Ο ΚΕΦΑΛΟΣ» 5 & 6 Μαΐου

Από το Θεατρικό Εργαστήρι Εφήβων Τμήματος Πολιτισμού Δήμου Αργοστολίου

Παρασκευή 5 & Σάββατο 6 Μαΐου ώρα 21:00 Στο Δημοτικό Θέατρο Αργοστολίου «Ο ΚΕΦΑΛΟΣ» ΕΦΗΒΟΣ: Ο ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Μετά από πολλά χρόνια αναζήτησης και καθημερινής τριβής με το θεατρικό παιχνίδι, έπειτα, από δεκάδες παραστάσεις, μικρές και μεγάλες για μικρούς και μεγάλους, σμιλεύοντας τα απεριόριστα εκφραστικά μέσα, ανάμεσα σε αμέτρητους υποδυόμενους χαρακτήρες μπορώ να πω ότι «γνώρισα» τον άνθρωπο, παρατηρώντας τον, επίμονα σε διαφορετικές θέσεις, να υποδύεται χαρακτήρες ανάμεσα σε πολύπλοκα σκηνικά. Στρατεύοντας μνήμη, γνώση, σκέψη, έκανα ακριβώς το ίδιο και με τις λέξεις. Εκείνες τις λέξεις, που όπως και οι άνθρωποι, τούτη την εποχή, περισσότερο από ποτέ βρίσκονται σε κρίση. Οι λέξεις, λοιπόν, ΘΕΑΤΡΟ, ΠΑΙΧΝΙΔΙ, ΘΕΡΑΠΕΙΑ, γεννήθηκαν απ’ αρχής του ανθρώπου, από ανάγκη. Η αναγκαιότητα που τις καθιέρωσε καθώς και η ουσιαστική τους παρέμβαση στην ζωή των ανθρώπων, δεν ήταν επιλογή. Είναι λέξεις που τροφοδότησαν χιλιάδες άλλες που εννοιολογικά βοήθησαν τον άνθρωπο και την εξέλιξή του… στις Τέχνες και στις Επιστήμες, στη γνώση και στην επικοινωνία. Λέξεις, βεβαίως, που εξέλιξε ο ίδιος ο άνθρωπος, για καλύτερη ζωή.

Στις μέρες που διαβιούμε, οι λέξεις και οι άνθρωποι κινδυνεύουν να χάσουν το νόημά τους, καθώς διαρκώς οι τελευταίοι απεμπολούν τη μνήμη τους, αποδομούν αξίες, σπαταλούν τη ζωή τους. Σε μια εποχή όπου η καινοτομία και η δημιουργικότητα αποτελούν καίριο αίτημα, η Τέχνη και η Παιδεία έχουν χρέος να οδηγούν τους μαθητές και τις μαθήτριες σε βιώματα αλληλεπίδρασης μεταξύ τους.
Το θέατρο, είναι η αναπαράσταση της ζωής. Ο μύθος, ερευνά τον άνθρωπο και στέκεται απέναντι στην ζωή, καθώς οι παραστατικές τέχνες δεν μπορούν ποτέ να είναι η ίδια η ζωή, αλλά… έντεχνο ψέμα. Στο θέατρο καθρεφτίζεται η ζωή. Στο είδωλο, βλέπουμε την υποκριτική να κατατροπώνει την υποκρισία και η τελευταία να συνοφρυώνεται παραμένοντας στη ζωή ανώφελα, αναπαριστώντας και παρατηρώντας το σύμπαν έως τον μικρόκοσμό μας.

Τα παιδιά σήμερα, είναι οι νέοι ενήλικες του αύριο. Πρέπει να τους βοηθήσουμε να χαράξουν ελπίδα, αν δεν θέλουν να βηματίσουν στους δρόμους που φτιάξαμε. Ο Έφηβος ήταν πάντα ένας Σπουδαίος Άνθρωπος ανάμεσα σε δύο ηλικίες, την παιδική και την ενήλικη, που τον «τραβούν» πότε στην αθωότητα και πότε προς την ευθύνη. Θέλει να επιλέξει ο ίδιος τον χρόνο, τον βηματισμό μα φαντάζει αδύνατον, γιατί η τιμωρία που οι ενήλικοι εκούσια, η ακούσια επιβάλλουν είναι σκληρή και επίσημα «θεσμοθετημένη». Θαρρείς πως ο πόλεμος των ενηλίκων, εστιάζει στην τρυφερή ηλικία. Αλλά η μεγάλη λύση βρίσκεται στην ενίσχυση της δημιουργικότητας αυτής της ηλικίας που βρίσκει τον καλύτερο εαυτό της στην εκμάθηση στις τέχνες, στην ελευθερία στη μοναδικότητα, στο δικαίωμα στο λάθος, στην επαφή των παιδιών και των εφήβων με τη φύση και την ελευθερία τους στην επιλογή.

Ο Έφηβος είναι ένας θαυμάσιος Άνθρωπος που μπορεί να μετατρέψει την άγρια φύση του χωρίς να την απαρνηθεί. Μπορεί να κυριαρχήσει στον θυμό του επικοινωνώντας την αλήθεια του. Μπορεί να ιερουργήσει στη ζωή, όπως της πρέπει. Ο Έφηβος πιστεύει στην αείζωη εκκίνηση… κάπως αλλιώς… γι’ αυτό κι ελπίζουμε.

Φέτος, λοιπόν, αντίθετα με τα άλλα θεατρικά τμήματα, οι Έφηβοι επέλεξαν την παράστασή τους. Μετά από την εποχή της αναφερόμενης πανδημίας κι έπειτα από τα έργα που διαβάσαμε κατά καιρούς, έπειτα από την δημιουργική ολοχρονική διαδικασία των θεατρικών παιχνιδιών, των ασκήσεων υποκριτικής τέχνης και την γνωριμία μεταξύ τους, αποφάσισαν, αρχικά, να παρουσιάσουν ένα έργο κι έπειτα ως ερασιτέχνες Ηθοποιοί να «εκτεθούν» επιλέγοντας το έργο τους. Θέλησαν να το επικοινωνήσουν, αφού πρώτα το κατανόησαν. Η αποστήθιση των ρόλων, η έκφραση σώματος, η διεκπεραίωση του κειμένου, τα δραματουργικά μέσα, έρχονται δεύτερα μπρος στην εσωτερική ανάγκη και διάθεση. Το έργο που τολμά το Τμήμα Εφήβων Θ.Ε. του Πολιτιστικού Τμήματος Αργοστολίου να παρουσιάσει, δεν είναι ένα έργο από παιδιά για μεγάλους. Είναι ένα έργο από ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Με εικόνες και λέξεις που η θεατρική τέχνη γνωρίζει να τις επικοινωνεί, να τις διδάσκει και συνάμα να τις εξαγνίζει, να τις αποκαθαίρει. Εξάλλου, ο Ηθοποιός πρέπει να μαθαίνει στις διαδικασίες την αυτοδιαχείρισή του και αυτόφωτος πια, μπορεί αποτελεσματικά να φωτίσει… τους Θεατές του. Γιατί ανάμεσα στην παιδική αθωότητα και την συνενοχή των ενηλίκων μπορεί να υπάρχει, η Ελπίδα και η Ανάσταση του Ανθρώπου.

Σταύρος Χ. Παπαδάτος Καλλιτεχνικός Καθοδηγητής Πολιτιστικού Τμήματος Δήμου Αργοστολίου.