Έλληνες, γρηγορείτε!!!…

Είναι στιγμές που πραγματικά αναρρωτιέμαι αν ο δυστυχής μέσος Νεοέλληνας έχει περιέλθει σε τέτοια ανυποληψία από τα διάφορα κέντρα εξουσίας ένεκα της ικανότητας αυτών να τον αποκοιμίζουν, παρεκτρέποντάς τον από τις επιταγές της κοινής λογικής ή εξαιτίας της δικής του αμορφωσιάς αφενός και έλλειψης ενδιαφέροντος για τα κοινά αφετέρου. Ενδέχεται να είναι και ο συνδυασμός των δύο ή, ακόμα περισσότερο, να υπεισέρχονται και εξωγενείς παράγοντες, όπως η κοινωνικοοικονομική συγκυρία ή οι προσωπικές επιλογές του καθενός.Η ουσία είναι ότι ο μέσος πολίτης αδυνατεί να αντιληφθεί το μέγεθος των εξελίξεων που λαμβάνουν χώρα κατά το τελευταίο διάστημα, τόσο εντός των συνόρων, όσο και σε διεθνές επίπεδο.

Ξεκινώντας από τα καθΆ ημάς, η ροζ θεατρική παράσταση με τίτλο «Η συμβασιούχα κι ο γραμματέας» καλά κρατεί, υποβιβάζοντας το μείζον πολιτικό σκέλος της υπόθεσης σε γαργαλιστικές αφηγήσεις και κατασκοπικά σενάρια δημοσιογραφικής αθιξίας. Ο υποβιβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στο αντίτιμο μίας έκνομης μονιμοποίησης, ως προέκταση του ελληνοπρεπούς θεσμού του «βύσματος – μέσου» ελάχιστους απασχόλησε, ακόμα και υπό το πρίσμα της ειδεχθούς μεν, ρεαλιστικής δε, απεικόνισης της εργασιακής ανασφάλειας που βιώνει η κοινωνία μας. Η οικογενειοκρατική αντίληψη περί αξιοκρατίας για κατάληψη θέσεων δημόσιας ευθύνης, σε συνδυασμό με τη διαχείριση – νομή της εξουσίας και την καταπάτηση της ιεραρχίας, πέρασε από τα μάτια μας μέσω των Μ.Μ.Ε. και δεν ακούστηκε! Όροι όπως ευθιξία, νομιμότητα, ανθρωπιά, φιλοτιμία τείνουν να καταργηθούν στο λεξικό του σύγχρονου Νεοέλληνα, αντικαθιστούμενες με μακιαβελικές έννοιες όπως σκοπός, μέσο, εξουσία και τα λοιπά παράγωγά τους. Μολαταύτα, ο μέσος πολίτης προσπαθεί να λύσει το παζλ του «προδότη» δημοσιογράφου ή του αριθμού και του χρώματος των DVD.

Φορολογικής μεταρρύθμισης το ανάγνωσμα : Πιστή στις προεκλογικές της δεσμεύσεις, η κυβέρνηση προχωρά με γοργά βήματα στην περίφημη αναδιανομή των εισοδημάτων μέσω της δημοσιονομικής πολιτικής (το μόνο κατΆ ουσίαν οικονομικό εργαλείο που δύναται πλέον να επηρεάσει στο πλαίσιο της Ε.Ε.). Σύμφωνα λοιπόν με το νέο σύστημα φορολογίας εισοδήματος, αυξάνεται το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ για τα εισοδήματα του 2007 (από 11.000 το 2006), ενώ ο συντελεστής φορολογίας για τα εισοδήματα από 12.000 – 30.000 ευρώ ανέρχεται στο 29%, για 30.000 – 75.000 ευρώ στο 39% και για υψηλότερα στο 40% (πάντα πέραν του αφορολογήτου ορίου). Η κυβέρνηση, δια του αρμοδίου υπουργού, διαβεβαίωνε για τα οφέλη όλων και κυρίως «των μη εχόντων» από το νέο σύστημα. Η πραγματικότητα είναι (και εύκολα μπορεί να αποδειχτεί με αριθμητικά παραδείγματα) ότι το όφελος ως ποσοστό του εισοδήματος βαίνει γνησίως αυξανόμενο για τα εισοδήματα πλέον των 20.000 ευρώ (σε ποσοστά υψηλότερα του επίσημου πληθωρισμού) και παραμένεις σε υψηλά επίπεδα ακόμα και για τα εισοδήματα πλέον των 100.000 ευρώ, ενώ τα οφέλη της εισοδηματικής κατηγορίας μέχρι 16.000 ευρώ (της συντριπτικής πλειοψηφίας των μισθωτών δηλαδή) είναι από μηδαμινά ως επουσιώδη.

Αν στα παραπάνω προσθέσουμε τις αλλαγές στη φορολογία ακινήτων (οι οποίες με το πρόσχημα της μη φορολόγησης της πρώτης κατοικίας, ουσιαστικά εξισώνουν φορολογικά τους ιδιοκτήτες δεύτερης κατοικίας με τους κατόχους μεγάλης ακίνητης περιουσίας) και τη σιγουριά του οικονομικού επιτελείου για αύξηση των φορολογικών εσόδων κατά 6 δις. ευρώ συνολικά, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην αύξηση της κοινωνικά άδικης έμμεσης φορολογίας, κάτι που άλλωστε υπονόησαν οι αρμόδιοι στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, χωρίς να το εκφράσουν «ανοιχτά». Εντούτοις, ο στόχος για αύξηση κατά 13,8% των εσόδων από την έμμεση φορολογία, που έχει θέσει το υπουργείο, είναι προφανές και από πού θα προέλθει (λέγε με Φ.Π.Α.) και ποιον θα θίξει κυρίως (την ανελαστική ζήτηση για είδη πρώτης ανάγκης των μικρομεσαίων εισοδημάτων).

Στις εξωτερικές σχέσεις, μετά από τη διαφαινόμενη στροφή προς Ανατολάς της κυβερνητικής διπλωματίας δημιουργείται μία διττή – διεθνής, αλλά και εγχώρια – εύθραυστη ισορροπία : στο εξωτερικό, η κίνηση αυτή ερμηνεύεται ως μερική απαγκίστρωση από το ρόλο του βαλκανικού δορυφόρου των Η.Π.Α. και απόπειρα αξιοποίησης της ενίσχυσης της Ρωσίας, με τις όποιες θετικές ή αρνητικές συνέπειες η στροφή αυτή συνεπάγεται. Στο επίπεδο των εγχώριων ισορροπιών, η εμφανής αντιπαράθεση μεταξύ του πρωθυπουργού από τη μία πλευρά και της υπουργού εξωτερικών από την άλλη, η οποία εκφράστηκε τρις κατά το τελευταίο διάστημα (διάσταση απόψεων στο θέμα του Κοσόβου, διαφωνία στην ελληνορωσική προσέγγιση και απόψεις περί κρίσης στην πολιτική σκηνή από την αρμόδια υπουργό), δημιουργεί σημαντικούς κινδύνους για την πορεία των Εθνικών μας θεμάτων. Δεν είναι τυχαίες οι αναφορές ευρωπαίων αξιωματούχων για ενδεχόμενο ανασχηματισμό ή και διεξαγωγή πρόωρων εκλογών (!) με δήθεν αφορμή το γνωστό σκάνδαλο.

Στα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το σκηνικό του «μαζί δεν κάνουμε» καλά κρατεί : το δίπολο των εσωκομματικών ρευμάτων και τα συντροφικά μαχαιρώματα έχουν αντικαταστήσει το θεσμικό ρόλο που καλείται να παίξει η μείζονα μειοψηφία, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες για παρουσίαση θέσεων (όπως συνέβη π.χ. με το εκλογικό σύστημα). Ταυτόχρονα, η διάσταση απόψεων στο εσωτερικό της σοσιαλιστικής παράταξης για σημαντικά ζητήματα, όπως η παιδεία, οι σχέσεις κράτους και εκκλησίας και η εξωτερική πολιτική οδήγησαν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην αποχώρηση από τη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης (και όχι στην υποβολή αντιπροτάσεων για ουσιαστική αντίθεση στις κυβερνητικές εισηγήσεις), αλλά και στα πρόθυρα της διχοτόμησης. Το τελευταίο ήταν λίγο – πολύ αναμενόμενο, καθώς η απομάκρυνση του συγκεκριμένου φορέα από τις σοσιαλιστικές παρακαταθήκες της ιδρυτικής του διακήρυξης, με σκοπό τον προσεταιρισμό του λεγόμενου μεσαίου χώρου, ήταν λογικό να δημιουργήσει φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό του, υποψήφιους διαχειριστές της αρχηγικής μονοκρατορίας.

Στα πλαίσια αυτά, η φαινομενική ενίσχυση των κομμάτων της ελάσσονος αντιπολίτευσης, που καταγράφηκε στις πρόσφατες εκλογές και αποτυπώνεται στις (ανούσιες και επιστημονικά προβληματικές κατά τη γνώμη του γράφοντος) δημοσκοπήσεις – σφυγμομετρήσεις, δημιουργεί συνθήκες μεταβολής του κοινωνικού status quo.

Η καταγραφή όλων αυτών των στοιχείων έγινε με αποκλειστικό σκοπό να διαφανούν ορισμένες επικίνδυνες ομοιότητες με κάποιες, ιστορικά ταραγμένες, περιόδους της πρόσφατης ιστορίας του Ελληνικού Κράτους. Η απόπειρα περαιτέρω μείωσης της εκλογικής αναλογικότητας, με προφανή σκοπό την κυβερνητική σταθερότητα (και μεσοπρόθεσμο αφανή στόχο το δυτικό, αμερικανόφερτο διπολικό μοντέλο), αποδεικνύει την πολιτική ανωριμότητα και τις συστημικές φοβίες των κυβερνήσεων του σήμερα απέναντι στο ενδεχόμενο συνεργασίας, στοιχείο που οδηγεί αναπόφευκτα σε τραγικά δήθεν διλήμματα επιλογής μεταξύ απόλυτου δικομματισμού και ολοκληρωτισμού. Ο κίνδυνος για το πολίτευμα, παρά τις ασφαλιστικές δικλείδες του μεταπολιτευτικού Συντάγματος του 1975 και όλων των έκτοτε αναθεωρήσεων αυτού, υποβόσκει : η κρίση των θεσμών που προσχηματικά χρησιμοποιήθηκε ως κρίση του ιδίου του συστήματος (και η οποία είναι συνέπεια δράσης ατόμων και όχι ιδεολογική), η οικονομική δυστοκία και η συνεπαγόμενη αλλοτριωθείσα κοινωνική συνοχή (ως αποτέλεσμα της νεοελληνικής αντίληψης του καπιταλισμού), το ρευστό πολιτικό σκηνικό (για το οποίο δεν ευθύνεται ασφαλώς η έκφραση διαφορετικών απόψεων εντός των σχηματισμών, αλλά η έλλειψη διάθεσης για συνεννόηση και ορθολογική κατανομή εξουσιών), η αυξανόμενη επιθετικότητα κάποιων γειτονικών κρατών (που ενισχύεται τόσο από τα πολιτικά, όσο και από τα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα στο εσωτερικό τους, αλλά και από τον κατακερματισμό αυτών, στο πλαίσιο του νέου βαλκανικού χάρτη), η ενίσχυση των κάθε μορφής εξτρεμιστικών ιδεολογιών και η βούληση των δυνατών του παγκόσμιου χάρτη για επιστροφή της χώρας στον ασφυκτικό εναγκαλισμό τους, με κάθε μέσο, δύνανται να δημιουργήσουν συνθήκες πολιτικού εκτροχιασμού.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ!!