Αφιέρωμα στον Ξενοφώντα Καππάτο

Λίγα λόγια για τον Ξενοφώντα Καππάτο:

Γεννημένος στο χωριό Δειλινάτα κοντά στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς το 1919. από μικρό παιδί αγαπούσε την ποίηση και τα ταξίδια. Τους πρώτους του στίχους τους έγραψε στο Δημοτικό σχολείο. Πάντα ήθελε να παρουσιάσει τα έργα του σε βιβλίο όμως αυτό το κατάφερε μόλις απέκτησε κάποια οικονομική ευχέρεια το 1976.

Το 1957 μετανάστευσε στην Νέα Ζηλανδία όπου έμεινε 10 χρόνια και εργάστηκε ως εργάτης σε διάφορα εργοστάσια. Η πίκρα της ξενιτιάς έχει σίγουρα επηρεάσει την σκέψη του και το έργο του γενικότερα. Στην ξενιτιά έγραψε ποιήματα. Αλλά πάντα εμπνευσμένος από την νοσταλγία της πατρίδας.

Ο Ξενοφών Καππάτος είναι ένας λαϊκός και σατυρικός λογοτέχνης ο οποίος ακολουθεί την Κεφαλληνιακή παράδοση της έμμετρης σάτιρας, εκπρόσωποι της οποίας είναι οι μεγάλοι Ανδρέας Λασκαράτος, Μιχέλης Άβλιχος, Μολφέτας, Άννινος, Ριμναδόροι κτλ. Τα έργα του κ. Καππάτου χιούμορ και επίπληξη των κακώς κειμένων. Είναι γεγονός ότι είναι επηρεασμένος από τις ρίμνες και τα τραγούδια αντικατοπτρίζουν το γνήσιο Κεφαλληνιακό πνεύμα.

Ο Κεφαλονίτης κάνει μία μικρή παρουσίαση τριών από τα βιβλία του κ. Ξενοφώντα Καππάτου παραθέτοντας κάποια χαρακτηριστικά ποιήματα από το κάθε βιβλίο του.

Ποιητική συλλογή: «Ελληνική Ψυχή»

«Η Σημαία»

Σημαία γαλανόλευκη
Η δόξα σε στολίζει
Και όπου σε βλέπει ο Έλληνας
Από χαρά δακρύζει

Εκεί όπου εγονάτιζαν
Τα πιο μεγάλα κράτη,
Μ’ ελπίδα τους εγέμιζε
Το ακοίμητο σου μάτι

Στην Αλβανία πέρασες
Δοξάστηκες κει πέρα
Που οι φαντάροι φώναζαν
Στους Ιταλούς «αέρα»

Όπου και αν υψώθηκες
Ήσουνε τιμημένη,
Σελίδες έγραψες λαμπρές
Δαφνοστεφανωμένη

Θα σ’ αγαπώ, σημαία μου,
Όσον καιρό και αν ζήσω
Με σεβασμό θα σε θωρώ
Ώσπου να ξεψυχήσω

Περήφανα σημαία μου
Πάντα να κυματίζεις
Και τις καρδιές μας με χαρά
Κι ελπίδα να γεμίζεις

Ποιητική συλλογή: «Επί Γης Ειρήνη»

Η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή του κ. Ξενοφώντα Καππάτου είναι πράγματι ένα από τα πιο αξιόλογα έργα που έχουμε αντικρίσει. Η συλλογή αποτελεί έναν ύμνο για την ειρήνη που δίνει χαρά και ελπίδα σε όποιον διαβάσει τα ποιήματα αυτά.

Η συλλογή «Επί Γης Ειρήνη» είναι ένα έργο που ταιριάζει απόλυτα στη σημερινή πραγματικότητα. Αξίζει κανείς να διαβάσει τα ποιήματα αυτά για να αντιληφθεί την διαχρονικότητα της αξίας της ειρήνης μέσα από την Κεφαλληνιακή λογοτεχνία που εκπροσωπεί επάξια ο κ. Καππάτος,

«Γιατί Να Γίνονται Πόλεμοι»

Γιατί να γίνονται πολέμοι
Και να ρημάζει αυτή η γη,
Χιλιάδες να ‘ν’ τραυματισμένοι
Και απελπισμένοι στη ζωή

Γιατί να γίνονται πολέμοι
Και να σκοτώνονται παιδιά
Γιατί να γίνονται ρημάδια
Τα φτωχικά μας τα χωριά

Χήρες να μένουνε γυναίκες
Και ορφανά πολλά παιδιά
Να τριγυρνούνε μες τους δρόμους
Ρακένδυτα κι άλλα γυμνά

Πότε θε να ρθει εκείνη η μέρα
Μα καταλάβουν οι θνητοί
Από πηλό πως είμαστε όλοι
Αδέλφια, και περαστικοί

Πότε θα πάψουν οι πολέμοι
Που φέρνουνε καταστροφή
Να βασιλέψει η ειρήνη
Στη ματωμένη μας τη γη

Πρέπει να πάψουν οι πολέμοι
Ειρήνη να ‘ρθει επί γης
Και αδελφωμένοι όλοι να ζούμε
Κίτρινοι, Μαύροι και Λευκοί!

Ποιητική συλλογή: «Τα Δύο Χελιδόνια»

«Ο Σωστός Κεφαλονίτης»

Ο σωστός Κεφαλλονίτης
Το πρωί που θα ξυπνήσει
Το κεφάλι του θα ξύσει
Και ύστερα θα βλασφημήσει

Το ανήσυχο του πνεύμα
Που γυρίζει όλη τη σφαίρα
Θέλει για να κατακτήσει
Και τη γη και τον αέρα

Στη δουλειά όπου πηγαίνει
Κάτι θε να μουρμουρίσει
Με τα χέρια θα μουντζώσει
Και ύστερα τη γη θα φτύσει

Και το βράδυ που θα πάει
Σπίτι του για να δειπνήσει
Το σταυρό του θε να κάνει
Κι ύστερα θα βλασφημήσει

Και όταν πάει να πλαγιάσει
Προσευχή θα μουρμουρίσει
Το Θεό παρακαλάει
Για να τον συγχωρήσει

Κι έτσι πέφτει στο κρεβάτι
Κι είναι τρισευτυχισμένος
Και ότι κάνει την ημέρα
Νοιώθει να ‘ν’ συγχωρημένος

Από μια τέτοια συλλογή δεν θα μπορούσε να λείπει και ένα ποίημα για την αιώνια αντιπαράθεση του Αργοστολιώτη με τον Ληξουριώτη. Μία αντιπαράθεση που εδώ σατιρίζεται με τρόπο διασκεδαστικό.

«Αργοστολιώτης με τον Ληξουριώτη»

Ο Αργοστολιώτης με τον Ληξουριώτη
Πάντα είναι στα μαχαίρια
Κι όταν πράξουν μια αισχρότη
Τότε δίνουνε τα χέρια

Όμοιοι τύποι είναι κι οι δυο τους
Δεν σηκώνουν εξυπνάδες
Στην ταβέρνα όταν πίνουν
Αρχινούνε τις καντάδες

Τραγουδάνε το Ληξούρι
Τραγουδάνε τ’ Αργοστόλι
Εγκωμιάζουν το νησί τους
Και την όμορφη τους πόλη

Σατιρίζουνε τους πάντες
Καλαμπούρια αραδιάζουν
Και τους ξένους τους τουρίστες
Ούτε καν τους λογαριάζουν

Στο νησί τους να ‘ναι μόνοι
Να χουνε την ξενοιασιά τους
Και τα εθίματά τους όλα
Να τ’ αφήσουν στη γενιά τους