Η Συμβολή της Ελληνικής Ναυτιλίας στην Εθνική Οικονομία

Με χαραγμένη ανεξίτηλα στη μνήμη μας την κάθε λέξη από το προηγούμενο αφιέρωμά μας, αναφερόμενο στα μοναδικά αριστουργήματα – έργα τέχνης της πολυβραβευμένης ζωγράφου κας Εύας Διβάρη, το πλάνο μας για το παρόν άρθρο ήταν να μεταβούμε από τον υψηλού επιπέδου επαγγελματισμό στην ερασιτεχνική, πλην όμως βιωματική και πηγαία, έκφραση της ναυτικής τέχνης από έναν γνήσιο Κεφαλονίτη ναυτικό.

Όμως, το θερμό, όχι μόνο από πλευράς αυξημένης θερμοκρασίας και συνεχόμενων πυρκαγιών αλλά κυρίως από τις κρίσιμες εξελίξεις στα οικονομικοκοινωνικά δρώμενα, καλοκαίρι μας υποχρέωσε να παρεκκλίνουμε από την πορεία μας και να ασχοληθούμε με το θέμα που εδώ και δύο χρόνια ταλανίζει έντονα την ελληνική κοινωνία και αποτελεί επικαιρότητα σε εγχώριο αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο σε πρωτοφανή βαθμό, δηλαδή την οικονομία. 

Είναι πολλοί εκείνοι που έχουν ασχοληθεί έντονα με το φλέγον ζήτημα της επίκαιρης, δεινής οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας. Η πλειονότητα αυτών, παρουσιάζοντας τις ενδιαφέρουσες απόψεις τους, συχνά, μεροληπτούν υπέρ κάποιας πολιτικής παράταξης ή άλλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Αυτή η αποθαρρυντική στάση εξηγείται από την εξυπηρέτηση ιδιοτελών σκοπών, συνήθως, ή σπανιότερα από τη συμπάθεια σε κάποια πολιτική ή άλλου είδους ιδεολογία. Επειδή ως Κεφαλονίτες Καραβολάτρες, άνθρωποι που έχουμε μάθει να μιλάμε τη γλώσσα της Θάλασσας, έχουμε βαρεθεί πλέον, έστω και πολύ καθυστερημένα, τα παχιά, ανυπόστατα λόγια και τις ψεύτικες υποσχέσεις και αοριστολογίες των περισσοτέρων πολιτικών, δε θα εισέλθουμε σε ένα φαύλο κύκλο στείρας αντιπαράθεσης αντίστοιχης των σκηνοθετημένων λεκτικών διενέξεων που συχνά παρουσιάζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Συνεπώς, αντί για τη λογική του άσπρου – μαύρου, μέσα από αυτές τις γραμμές θα δώσουμε βήμα στις ξεχασμένες, αυθεντικές φωνές ορισμένων αξιόλογων συνανθρώπων μας. Πιο αναλυτικά, ευθύς αμέσως θα παρουσιάσουμε ένα σύντομο άρθρο από έναν ακαδημαϊκό οικονομολόγο που παραθέτει με στέρεη, αντικειμενική και ριζοσπαστική, κατά πολλούς, ματιά την εξέλιξη των οικονομικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας. Πληκτρολογώντας, λοιπόν, το «OFF» στις συσκευές τηλεόρασης και σε κάθε άλλο μέσο που ελέγχεται από κομματικά, επιχειρηματικά, δημοσιογραφικά ή άλλου είδους συμφέροντα και χειραγωγεί με τη σειρά του αναρίθμητες ανθρώπινες συνειδήσεις, μπορούμε να ξεκινήσουμε το ταξίδι: 

«Η δημόσια συζήτηση για το ελληνικό χρέος είναι στην επικαιρότητα μήνες τώρα, από τη στιγμή που διατυπώθηκαν τα πρώτα προβλήματα στα δημοσιονομικά μεγέθη της χώρας μας. Φυσικό είναι οι πολιτικές αλλά και οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις να είναι αναπόφευκτες. Οι ακαδημαϊκοί οικονομολόγοι παρατηρούν την κατάσταση αυτή και δέχονται τις ερωτήσεις και πολλές φορές άμεσα ή έμμεσα τις κατηγορίες των δημοσιογράφων και απλών πολιτών για την υπάρχουσα κατάσταση. Αναρωτιούνται όλοι, γιατί όλοι αυτοί οι ακαδημαϊκοί που μιλούν σήμερα για τα λάθη και τις αστοχίες στην άσκηση της πρόσφατης δημοσιονομικής πολιτικής σιωπούσαν ή δεν έκαναν στον ίδιο βαθμό την κριτική τους στο παρελθόν. Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως αυτές τις φωνές ούτε τις ζήτησε ούτε και τις άκουσε κανένας πολιτικός. Στα περισσότερα πράγματα οι αριθμοί είναι ψυχροί και λένε την αλήθεια πέρα από πολιτική, υποκειμενικές κρίσεις και προσπάθειες παραπλάνησης. Το ίδιο συμβαίνει και με το δημόσιο χρέος*. 

Δύο κυβερνήσεις κατάφεραν να φτάσουν το χρέος της χώρας μας από 25% του ΑΕΠ μας στο 105%! Κυβέρνηση Παπανδρέου 1981-1990 και κυβέρνηση Μητσοτάκη 1990-1993. Από εκεί και πέρα τα θεμέλια της κρίσης μπήκαν για τα καλά στην οικονομία μας. Μάλιστα το χρέος αυξήθηκε και περίπου στο 115% πριν αρχίσει να έχει σαφή τάση μείωσης στα επόμενα χρόνια με τη βοήθεια των αποκρατικοποιήσεων, δηλαδή της πώλησης περιουσιακών στοιχείων του κράτους που μείωσαν βραχυπρόθεσμα τον λόγο χρέους προς ΑΕΠ. Η πτωτική τάση συνεχίστηκε και στην κυβέρνηση Καραμανλή από το 2004 ώς το 2008. Από εκεί και πέρα και μέχρι το 2009 το χρέος έφτασε το 110% του ΑΕΠ έχοντας ως αιτία τη μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008-09 που έπληξε την παγκόσμια οικονομία, αλλά και τις δυσλειτουργίες, τις δυστοκίες και τη διστακτικότητα με την οποία ασκήθηκε η δημοσιονομική πολιτική.

Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι τα χρήματα αυτά δεν μας τα έκλεψε κανείς, όπως θέλουμε να πιστεύουμε. Τα σπαταλήσαμε μόνοι μας ή τουλάχιστον είμαστε υπαίτιοι που με την ανοχή ή, ακόμα χειρότερα, την ανοησία μας αφήσαμε τις κυβερνήσεις μας να σπαταλούν χωρίς να δημιουργούν συνθήκες για πραγματική οικονομική ανάπτυξη και ευημερία. Εμείς και όχι οι πολιτικοί ή άλλοι «κλέφτες» «βολευόμασταν» στο Δημόσιο σε πλήρως αντιπαραγωγικές θέσεις και υπηρεσίες όπως ο Οργανισμός για την Αποξήρανση της Λίμνης Κωπαΐδας, ο οποίος υπάρχει ακόμα και πληρώνουμε υπαλλήλους και Δ.Σ. για αυτόν, και προφανώς κάνει και προσλήψεις, ενώ η λίμνη Κωπαΐδα έχει αποξηρανθεί από το 1931! Εμείς σπαταλήσαμε δισεκατομμύρια ευρώ για να κάνουμε ένα σόου 20 ημερών και να κερδίσουν οι κατασκευαστικές – τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας 2004 – το οποίο θα πληρώνουμε για δεκαετίες ακόμα. Έχουμε αθλητικά και μουσικά σχολεία αλλά δεν έχουμε σχολεία επιστημών και τεχνολογίας, και ακόμα αναρωτιόμαστε γιατί δεν είμαστε παραγωγικοί. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ψηφίζουν οι Καναδοί ψηφοφόροι στις ελληνικές εκλογές. Εμείς εγκρίνουμε όλες αυτές τις στρεβλώσεις και σπατάλες υποσκάπτοντας το μέλλον μας.

Οι κρίσιμες ημερομηνίες

Αν παρατηρήσουμε τις λήξεις των ομολογιακών εκδόσεων, βλέπουμε ότι οι μεγάλοι σκόπελοι του παρόντος βρίσκονται σε δύο σειρές ομολογιακών λήξεων ύψους 8 εκατομμυρίων ευρώ η καθεμιά, ενώ ακολουθούνται από μια ήσυχη περίοδο μέχρι τον Μάρτιο του 2011, όπου ακόμα μία σειρά ομολόγων του ίδιου ύψους λήγει. Οι ομολογιακές αυτές εκδόσεις αφορούν πενταετή, δεκαετή και τριετή ομόλογα αντίστοιχα. Από εκεί μέχρι και τον επόμενο Μάρτιο το ληξιπρόθεσμο ποσό φτάνει αθροιστικά στο ποσό των 36 δισεκατομμυρίων ευρώ (!). Βλέπουμε λοιπόν πόσο σημαντικά θα είναι τα επόμενα χρόνια για το δημόσιο χρέος της χώρας μας και γιατί με spreads** που είχαν φτάσει πάνω από τις 1.000 μονάδες ή ακόμα και με τα τρέχοντα πάνω από τις 500 μονάδες ο δανεισμός θα ήταν απαγορευτικός.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε τώρα είναι να αναλογιστούμε τα λάθη μας, να δούμε την πραγματικότητα και να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος. Κάτι που νομίζω δεν έγινε, καθώς οι σημαντικές αποφάσεις για τη χώρα και την αναζήτηση βοήθειας από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ πάρθηκαν αφενός πολύ καθυστερημένα και αφετέρου χωρίς καμία διαβούλευση με οικονομολόγους πανεπιστημιακούς, κοινωνικούς φορείς και άλλους, έξω από τον στενό πολιτικό – κομματικό κλοιό. Τέλος πια με τις δακρύβρεχτες επιστολές στον Λαζόπουλο «τι απέγινε η χώρα μου;», «εγώ που είχα όνειρα και τώρα μου τα πήρατε». Καλά κάνανε και μας πήρανε τα όνειρα, διότι ήταν καιρός να ξυπνήσουμε και αντί να ονειρευόμαστε, να ελέγχουμε και να κρίνουμε τις κυβερνήσεις που στέλνουμε να διαχειριστούν το παρόν αλλά κυριότερα το μέλλον μας». 

Όλα τα παραπάνω αποτελούν αδιάψευστα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη μικρή μας χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων όμως, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι όταν λέμε πως όλοι είμαστε συνένοχοι σε αυτή την δεινή κατάσταση που διανύει η εθνική μας οικονομία και κατ’ επέκταση το οικογενειακό εισόδημα της μεσαίας τάξης, δεν εννοούμε ότι όλοι συνετέλεσαν σε αυτή τη μοιραία κατάληξη στον ίδιο βαθμό. Για παράδειγμα, δε μπορεί να ενοχοποιούνται οι συνταξιούχοι ναυτικοί και να υφίστανται απανωτές μειώσεις στις συντάξεις τους όταν αυτοί που ταξίδευαν σε ποντοπόρα πλοία ούτε καν το δικαίωμα ψήφου στις εθνικές εκλογές δεν είχαν. Πόσο μάλλον που λόγω της απουσίας τους στο εξωτερικό για μεγάλα χρονικά διαστήματα, όχι μόνο δεν είχαν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν στο «φαγοπότι» των κοινοτικών κονδυλίων ή να ευνοηθούν από την επικρατούσα νοοτροπία της ανεμελιάς και της αναβλητικότητας της τότε εποχής, αλλά ούτε να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα και να αποτρέψουν τη βάρβαρη λεηλασία του πιο οικονομικά εύρωστου ασφαλιστικού ταμείου δηλαδή του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου. Στην ίδια μοίρα με τους ναυτικούς βρίσκονται, δυστυχώς, και δεκάδες άλλα επαγγέλματα σχετικά με τα οποία, αν υπήρχε ο απαραίτητος χώρος, θα μπορούσαμε να παραθέσουμε ολόκληρους καταλόγους για τις δραματικές αλλαγές στα εργασιακά δικαιώματα και τις καθολικές μειώσεις στις συντάξεις που έχουν υποστεί. Έστω και αυτά τα ολίγα, όμως, είναι αρκετά για να ταρακουνήσουν τους έχοντες την εξουσία και να τους υποδείξουν πού πρέπει να πιέσουν περισσότερο και πιο μεθοδικά και πού πρέπει να αποδίδουν έμπρακτα τον πρέποντα σεβασμό πριν να καταφύγουν στις ληστρικές επιδρομές προς τα συνήθη θύματα όπως βιώνουμε τους τελευταίους μήνες. 

Η Ελλάδα και η χρεωκοπία της, όπως είναι γνωστό, μονοπώλησαν το παγκόσμιο ενδιαφέρον από τις αρχές του χρόνου. Μια χώρα που οδηγήθηκε από τους κάθε λογής ταγούς της στο έλεος των κερδοσκόπων και αποτέλεσε χρυσοφόρο έδαφος για τα παίγνια της διεθνούς πολιτικής, μπαλάκι ενός άτυπου «ψυχρού» πολέμου κατά του ευρώ και της ίδιας της Ευρώπης. Μια χώρα, όμως, που δεν μπορεί να αποποιείται πλέον τις δικές της τεράστιες ευθύνες. Ευθύνες τόσο των πολιτικών όσο και των ψηφοφόρων –δεν το αρνείται ουδείς, κοινοβουλευτική δημοκρατία έχουμε, αμφίδρομη είναι η σχέση. Μια χώρα που, δυστυχώς, δεν έχει πλέον επιλογή παρά να σκύψει το κεφάλι στους δανειστές της. Έχει, όμως, αποδείξει ότι όσο σκληρός και αν είναι «ο ζυγός», μπορεί να λυγίζει αλλά δεν τσακίζεται. Αρκεί να υπερνικήσει την ίδια της την παθογόνο ενδογενή τάση, που οδηγεί νομοτελειακά στην καταστροφή. Υπό αυτήν την έννοια, εκτός από το σχετικά πρόσφατο: «Μη παρακαλώ σας, μη λησμονάτε τη χώρα μου» του τιμημένου με Νόμπελ Οδυσσέα Ελύτη, γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ και το αρχαίο γνωμικό: «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» του Αισώπου. 

Το μοναδικό ελληνικό προϊόν το οποίο ξέφυγε από την χρεωκοπία είναι η ναυτιλία. Μια βιομηχανία που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τον παγκόσμιο ανταγωνισμό παλικαρίσια και που διαιωνίζει και ακτινοβολεί στα πέρατα του κόσμου την ελληνική παράδοση και τον ελληνικό πολιτισμό. Αυτή, λοιπόν, η μικρή χώρα, ανίκανη να διαχειριστεί το δημόσιο χρέος της, έχει καταφέρει να επιβιώσει ανά τους αιώνες χάρη κυρίως στη ναυτική της παράδοση. 
«Η ναυτιλία είναι ο μόνος κλάδος της εθνικής οικονομίας που όχι μόνο δεν τροφοδότησε την υψηλή ανεργία στον τόπο μας, αλλά, αντίθετα και παρά την εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία, δημιούργησε προυποθέσεις για νέες θέσεις αποδοτικής σταδιοδρομίας στους νέους της πατρίδας μας, στα πλαίσια συστηματικής διαδικασίας προσέλκυσής τους στο ναυτικό επάγγελμα», υπογράμμισε ο πρόεδρος της ΕΕΕ κ. Θεόδωρος Βενιάμης σε μήνυμά του στον ελληνικό Τύπο, με αφορμή τα Ποσειδώνια. «Τα ‘‘Ποσειδώνια 2010’’ βρίσκουν τη ναυτιλία της πατρίδας μας σε μια δύσκολη πορεία εν μέσω δεινής κρίσης, που καλύπτει ολόκληρο τον πλανήτη και απαιτεί την επιστράτευση όλων των δυνάμεών της –γνώση και πείρα- προκειμένου να διασφαλίσει τη σημερινή της πρωτοπορία και την ‘‘επόμενη μέρα’’». 

Η ελληνική ναυτιλία, παρά τις δυσμενείς συνθήκες, τροφοδότησε το ΑΕΠ της χώρας με 13,5 δισ. ευρώ το 2009, ενώ εξακολουθεί να έχει στα χέρια της περίπου το 15% του παγκόσμιου στόλου. Εν ολίγοις, όπως είπε και ο κ. Βενιάμης, «η συμπλήρωση της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα βρίσκει τη ναυτιλία των Ελλήνων να παλεύει στον άκρως ανταγωνιστικό στίβο των διεθνών θαλάσσιων μεταφορών για να διασφαλίσει τα μέχρι σήμερα επιτεύγματά της και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ακόμα καλύτερες επιδόσεις, στόχους που δημιουργούν παράλληλα αισιοδοξία για την Ελλάδα του αύριο». Η ναυτιλία μας, τώρα ίσως περισσότερο από ποτέ, μας χρειάζεται κυρίως για να μας εγκαρδιώσει και να μας αφυπνίζει. Να στέλνει και πάλι το μήνυμα ότι μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, έχει καταφέρει μέχρι τώρα να διώξει πολλούς «κατακτητές» και «λεηλάτες» και να επιβιώνει. Ας σηκώσουμε και πάλι το κεφάλι και ας στρέψουμε το βλέμμα προς τη θάλασσα και τους ανοικτούς ορίζοντες, εκεί όπου ανέκαθεν κυρίως βρισκόταν και βρίσκεται η δύναμή μας. 

Μέσα σ’ ένα εξαιρετικά δυσοίωνο και σκοτεινό οικονομικά και πολιτικά περιβάλλον που βιώνει η χώρα μας, ο θετικός απολογισμός της ναυτιλίας αποτελεί τη σπίθα αναζωπύρωσης της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο. Ειδικότερα, όταν δηλώνεται δια στόματος του προέδρου της ΕΕΕ ότι « η ναυτιλία του χθες και του σήμερα εγγυάται αποφασιστική συμβολή στην ευημερία της Ελλάδας του αύριο». Διότι «η ναυτιλία δεν αποζεί από κρατικές ενισχύσεις, αλλά κατακτά αυτοτελώς τη θέση της σε μία ανταγωνιστική διεθνή αγορά. Δεν μεταθέτει τα προβλήματά της στο κοινωνικό σύνολο, αλλά αντίθετα συνεισφέρει στο εθνικό εισόδημα». 

Ευελπιστούσαμε ότι αυτές οι τεκμηριωμένες διαπιστώσεις θα έφταναν και στα αυτιά των πολιτικών των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων οι οποίοι θα έπρεπε να αγκαλιάσουν αυτόν τον προσοδοφόρο κλάδο και να συνδράμουν στην περαιτέρω ανάδειξή του διεθνώς. Δυστυχώς, «πέσαμε έξω» αφού για παράδειγμα: αντί για τη θαρραλέα παραδοχή του λάθους και την άμεση διόρθωσή της κατάργησης του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, η κυβέρνηση συνεχίζει να προβαίνει σε κάθε λογής δυσνόητες ενέργειες, με αποτέλεσμα μετά από δύο μήνες φημολογίας ανασχηματισμού, η ποντοπόρος ναυτιλία να προσαράξει επισήμως στα χέρια του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη. Ενωμένη με το Λιμενικό Σώμα μεν, χωριστά από την κρουαζιέρα και την ακτοπλοΐα δε. Η βιομηχανία που τροφοδοτεί το 7% του ΑΕΠ, σε ένα υπουργείο επιβολής δημόσιας τάξης… 

Η συμβολή της ελληνικής ναυτιλίας στην εθνική οικονομία αναντίρρητα είναι τεράστια. Παρόλ’ αυτά, βάσει επίσημων μελετών και προτάσεων, υπάρχει η δυνατότητα να ενισχυθεί έτι περαιτέρω αυτή η συνδρομή μέσα από ένα σύνολο μέτρων. Σε αυτή την κατεύθυνση, παραθέτουμε άρθρο γνωστού οικονομικού αναλυτή που προτείνει εφικτούς τρόπους με τους οποίους μπορούν να αυξηθούν τα εθνικά έσοδα από τη ναυτιλία:

«Η διασύνδεση της ναυτιλίας με την ελληνική οικονομία έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία έτη με την εγκατάσταση πολλών ναυτιλιακών επιχειρήσεων στη χώρα μας. Ενδεικτικό μάλιστα της συμβολής της ελληνικής ναυτιλίας στην ελληνική οικονομία είναι ότι στην περίοδο 2003-2008 σημειώθηκε κατακόρυφη άνοδος των εισπράξεων από την ποντοπόρο ναυτιλία στο εξωτερικό ισοζύγιο υπηρεσιών (μέση ετήσια αύξηση 14,9%), με αποτέλεσμα να φθάσουν το 2008 τα 19,2 δις ευρώ (7,9% του ΑΕΠ).

Ωστόσο, όπως επισημαίνεται σε έκθεση της Alpha Bank για τον κλάδο της ναυτιλίας, υπάρχουν και άλλοι τρόποι να αυξηθούν τα έσοδα της Ελλάδος από τη ναυτιλία, δίνοντας έμφαση στις υπηρεσίες που προσφέρει η χώρα μας στον κλάδο των θαλάσσιων μεταφορών. 

Πρώτον, εάν η ναυπήγηση και η επισκευή πλοίων στην Ελλάδα γίνει πιο ανταγωνιστική με την εκμετάλλευση των πλεονεκτημάτων που έχουμε στον τομέα αυτό ως εκ της θέσεως της χώρας μας στο κέντρο της Μεσογείου και λόγω της πρωτοπορίας της χώρας στις παγκόσμιες θαλάσσιες μεταφορές. Βέβαια, η δραστηριότητα αυτή έχει υποβαθμισθεί ουσιαστικά στη χώρα μας κυρίως λόγω των μη εποικοδομητικών εργασιακών σχέσεων που ισχύουν στον τομέα.

Δεύτερον, εάν η λειτουργία του Πειραιά ως ναυτιλιακού κέντρου εξελιχθεί με ταχύτερο ρυθμό από ό,τι έως σήμερα. Σημειώνεται ότι στον τομέα αυτό έχει σημειωθεί ουσιαστική πρόοδος, η οποία δεν θα πρέπει να διαβρωθεί στο μέλλον.

Τρίτον, εάν η λειτουργία της ελληνικής δημόσιας διοικήσεως βελτιωθεί σημαντικά, αφού βασικός παράγοντας που πολλές ναυτιλιακές επιχειρήσεις δεν προτιμούν την Ελλάδα είναι η εκτεταμένη γραφειοκρατία.

Τέταρτον, οι επενδύσεις των υψηλών κερδών από τη ναυτιλία στην ελληνική οικονομία είναι υπαρκτές, αλλά θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότερες εάν η οικονομία μας γίνει πιο ανταγωνιστική και πιο ελκυστική ως τόπος εγκαταστάσεως εγχώριων και ξένων επιχειρήσεων. Η μακροοικονομική σταθερότητα και η διεθνής ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας είναι επίσης σημαντική για την προσέλκυση των κεφαλαίων των Ελλήνων πλοιοκτητών.

Πέμπτον, εάν η προσφορά ανταγωνιστικής εργασίας (εξειδικευμένης και ανειδίκευτης) στη ναυτιλία από τη χώρα μας αναβαθμισθεί ουσιαστικά, έτσι ώστε να είναι δυνατό να καλύπτει τουλάχιστον την υπάρχουσα ζήτηση για πλοιάρχους και μηχανικούς, αφού έως σήμερα οι απόφοιτοι των Ακαδημιών Εμπορικού Ναυτικού είναι πολύ λιγότεροι από τις θέσεις εργασίας που ζητείται να καλυφθούν.

Πάντως, ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του ελληνικού νηολογίου, συνεπάγεται προσέλκυση περισσότερων πλοίων στην ελληνική σημαία και αυτό σημαίνει αύξηση της συμβολής της ποντοπόρου ναυτιλίας στην ελληνική οικονομία. Οι εισροές εισοδηματικών πόρων στην εγχώρια οικονομία μπορούν δηλαδή να αυξηθούν περαιτέρω, εάν το ποσοστό των ελληνικής ιδιοκτησίας πλοίων που φέρουν την ελληνική σημαία ενισχυθεί περισσότερο από το 27% περίπου που είναι σήμερα».

Σε καμιά περίπτωση δε θεωρούμε ότι ο ναυτιλιακός κλάδος είναι «αναμάρτητος» και χαρακτηρίζεται μόνον από πλεονεκτήματα. Κανείς μας δεν ξεχνά την απαξίωση του θωρηκτού – συμβόλου και μουσείου του Πολεμικού Ναυτικού «Γ. Αβέρωφ» που έγινε από γνωστή εφοπλιστική οικογένεια με αδιάντροπο θράσος. Πολλές φορές, όμως, συκοφαντείται σε μεγάλο βαθμό όχι και τόσο δίκαια όπως για ό,τι έχει σχέση με τις εκπομπές καυσαερίων των πλοίων. Σύμφωνα με εμπεριστατωμένες αναλύσεις, οι θαλάσσιες μεταφορές αποτελούν το πιο φιλικό προς το περιβάλλον τρόπο μεταφοράς εμπορευμάτων. Για παράδειγμα, έχει εκτιμηθεί ότι για κάθε τόνο μεταφερόμενου εμπορεύματος σε απόσταση ενός χιλιομέτρου (δηλαδή για κάθε τονοχιλιόμετρο), η μεταφορά με πλοίο συνεπάγεται 4 φορές λιγότερες εκπομπές CO2 από τη μεταφορά με φορτηγό και 40 φορές λιγότερες εκπομπές από τη μεταφορά με αεροπλάνο. Έτσι, παρότι ο κύριος όγκος του διεθνούς εμπορίου μεταφέρεται δια θαλάσσης, οι θαλάσσιες μεταφορές συμβάλλουν μόλις κατά 3,5% (2,7% η ποντοπόρος ναυτιλία) στις παγκόσμιες εκπομπές CO2. Ωστόσο, θέματα που αφορούν την επίπτωση των θαλάσσιων μεταφορών στο περιβάλλον εξακολουθούν να υπάρχουν και σχετίζονται με την ρύπανση του θαλασσίου περιβάλλοντος από ναυτικά ατυχήματα ή από παράνομη ρίψη αποβλήτων των πλοίων στη θάλασσα, με τον κορεσμό πολλών βασικών θαλασσίων οδών και τον πρόσθετο κίνδυνο ατυχημάτων που αυτό συνεπάγεται. Η παγκόσμια κοινότητα, πάντως, σε συνεργασία με τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις έχουν πραγματοποιήσει σημαντικά βήματα για τον περιορισμό των σχετικών προβλημάτων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την απαγόρευση της εισόδου στους ευρωπαϊκούς λιμένες των μονοπύθμενων δεξαμενόπλοιων, τα οποία ενώ αποτελούσαν το 72% του παγκοσμίου στόλου των δεξαμενόπλοιων το 2002, σήμερα έχουν περιορισθεί στο ελάχιστο. Άλλο ένα θέμα σχετικό με τη ναυτιλία που εγείρει εύλογα σχόλια περί ευνοϊκής μεταχείρισης είναι το ειδικό φορολογικό καθεστώς που απολαμβάνουν οι ναυτιλιακές επιχειρήσεις που έχουν έδρα την Ελλάδα. Μπροστά, όμως, στο δίλημμα ευνοϊκή μεταχείριση των εταιρειών στην Ελλάδα ή μεταφορά τους στο εξωτερικό, οι κυβερνήσεις έχουν επιλέξει το πρώτο που είναι και το πιο συμφέρον από πλευράς εθνικής οικονομίας.

Εν κατακλείδι όπως είναι γνωστό, η, πρώτα ηθικά και δευτερευόντως οικονομικά χρεοκοπημένη Ελλάδα βρίσκεται σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο σταυροδρόμι και καλείται να λάβει σοβαρές αποφάσεις για θέματα που χρόνια είχε αποσιωπήσει. Σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, θα πρέπει να είναι συλλογική γραμμή η προσήλωση σε παραγωγικές δυνάμεις που συνδράμουν με σημαντικό ποσοστό στην αύξηση του εθνικού πλούτου. Η δύναμη που συμβάλει περισσότερο σε αυτή την αναπτυξιακή πορεία της χώρας είναι η ναυτιλία μας. Για το συμφέρον όλων, συνεπώς, είναι χρέος μας αλλά και ανάγκη ταυτόχρονα, να τη διαφυλάξουμε και να σταθούμε αρωγοί στην προσπάθεια ανάδειξής της αντιστεκόμενοι στη μέχρι τώρα εχθρική κυβερνητική πολιτική η οποία φέρεται ανέτοιμη να ξεφορτωθεί «άγκυρες» του παρελθόντος, που παρασύρουν τη χώρα στον βυθό. 

Στο επόμενο ταξίδι ελπίζουμε να συνταξιδέψουμε και πάλι..!

(Οι παρακάτω 3 ορισμοί θα ήθελα να τοποθετηθούν δίπλα από το κυρίως κείμενο.) 

*Δημόσιο Xρέος είναι το σύνολο της οφειλής σε χρηματικές μονάδες του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Υπό την έννοια ευρύτερος δημόσιος τομέας συμπεριλαμβάνονται όλα τα επίπεδα δημόσιας διοίκησης: κυβέρνηση, νομαρχία, δήμος κλπ.. Το δημόσιο χρέος αυξάνεται από έτος σε έτος κατά το ποσό που ο ετήσιος κρατικός προϋπολογισμός παρουσιάζει έλλειμμα, ή αντιστρόφως μειώνεται κατά το ποσό που παρουσιάζει πλεόνασμα.
**Το Spread ουσιαστικά μετράει τη διαφορά μεταξύ δύο πραγμάτων ή δύο τιμών. Στην περίπτωση της Ελληνικής οικονομίας και της τρέχουσας επικαιρότητας, το Spread αναφέρεται στη διαφορά των επιτοκίων με τα οποία δανείζεται η Ελλάδα σε σχέση με τα επιτόκια που πληρώνει η Γερμανία για το δικό της δανεισμό. Για παράδειγμα, αν η Γερμανία δανείζεται με 3% επιτόκιο και η Ελλάδα με επιτόκιο 6%, τότε: 6-3=3, δηλαδή το spread είναι 300 μονάδες βάσης.

Στο ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί η σύγκριση γίνεται με την Γερμανία και όχι με κάποια άλλη χώρα, είναι επειδή η Γερμανία έχει επιλεχθεί ως η πιο σταθερή και ισχυρή οικονομία στην ευρωζώνη, συνεπώς η σύγκριση γίνεται με αυτήν. 
***Το δημόσιο έλλειμμα είναι η διαφορά ανάμεσα στα ετήσια έσοδα του κράτους και στις ετήσιες δαπάνες του.

ΠΗΓΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟΥ ΥΛΙΚΟΥ

www.capital.gr/Άρθρο Κώστα Νάνου
www.hbnews.gr 
www.kathimerini.gr/ΑΠΟΨΗ /Περικλής Γκόγκας
www.mediashipping.gr
ΠΗΓΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΥΛΙΚΟΥ
www.google/photos.com
www.naytilia.gr 
ΠΗΓΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΥΛΙΚΟΥ
www.google/photos.com

Αποστολή – Παρουσίαση: Κώστας Σιμωτάς
ΚΕΦΑΛΟΝΙΤΕΣ ΚΑΡΑΒΟΛΑΤΡΕΣ
Facebook Page: Kefalonites Karabolatres