Πετριές στον ήλιο (Οποιος γελάει Κεφαλονίτικα … γελάει καλύτερα)

Οταν βλέπω άνθρωπο συvοφρυωμέvο, μια καμπάνα μέσα μου χτυπάει πένθιμα και μέχρι να τον προσπεράσω νομίζω πως βαδίζω προς την ανυπαρξία.
Οταν βλέπω άνθρωπο με γελαστό πρόσωπο, άλλη καμπάνα χτυπάει μέσα μου γιορταστικά.
Αυτόν τον άνθρωπο αργώ επίτηδες να τον προσπεράσω για να μην τελειώσει το πανηγύρι.
Έτσι είπα να σταματήσω να ρίχνω ΠΕΤΡΙΕΣ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ γιατί κατάλαβα ότι αυτό ήτανε χάσιμο χρόνου. ‘Ετσι είπα μέσα μου: Προσπάθησε μέσα απ’ τον βάλτο σου να βγεις να ανταμώσεις το γέλιο. Προσπάθησε όμως αυτό το γέλιο να το μοιράζεις χωρίς διάκριση! Κι είναι αλήθεια ότι προσπάθησα!
Δεv ξέρω αv το κατόρθωσα. Προσπάθησα όμως.
Έτσι έμαθα ότι το γέλιο ή η σάτιρα όπως λέγεται, είναι το φάρμακο που μαλακώνει τον πόνο. Οταν μάλιστα σατιρίζεις κεφαλοvίτικα είναι βέβαιο ότι το γέλιο είναι πιο πλατύ.