Ο χειμώνας ήρθε στην Κεφαλονιά και όλοι γυρίσαμε στην καθημερινότητά μας. Αυτή η «ρουτίνα» είναι ίσως ο μεγαλύτερος φόβος μου στη ζωή. Πάντα περιμένω κάτι το διαφορετικό, κάτι που θα ταράξει τη γαλήνη μου.
Ο μήνας ήταν Δεκέμβρης, 5-6 μέρες πριν την αλλαγή του χρόνου. Όλοι περιμένουν αυτήν την αλλαγή, είναι κάτι σαν μια γόμα που θα σβήσει τις «αλαλίες» του προηγούμενου χρόνου, είναι μια αφετηρία στον αγώνα δρόμου του θα γίνω καλύτερος άνθρωπος, θα σέβομαι το περιβάλλον και θα πω στους κοντινούς μου ανθρώπους ότι τους αγαπώ (πριν τους χάσω).
Υπάρχουν, όμως, κάποιοι άνθρωποι που έβαλαν το χεράκι τους και βοήθησαν, έστω και λίγο, εμάς την πατρίδα, αλλά και την ίδια την ανθρωπότητα, στο να είμαστε ελεύθεροι, μας έδωσαν τη δυνατότητα να ντυθούμε όμορφα, να φάμε καλά και να βγούμε να γλεντήσουμε τη ζωή μας με τρόπους που ο καθένας θεωρεί διασκεδαστικό.
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους ο χρόνος δεν οδηγεί σε μεγάλα πράγματα, αλλά τείνει να απομακρύνεται από αυτά, αναγκάζοντας τους να μάχονται για να κρατήσουν στη μνήμη τους αυτά που δημιούργησαν, το χαρακτήρα τους, και όσα θα μείνουν για πάντα ανεξίτηλα γραμμένα στο σώμα και το μυαλό τους.
Υπάρχουν κάτι μικρές ιστορίες από αυτές που διηγούνται οι παππούδες και εμείς προσποιούμαστε ότι ακούμε, ενώ κατά βάθος βαριόμαστε…
Μια τέτοια ιστορία ήρθε να μου πει ο κύριος Διονύσης Καμπίτσης, τηλεφωνώντας μου απʼ την Αμερική. Η ιστορία αυτή είναι άμεσα συνδεδεμένη με μια από της μεγαλύτερες αγάπες μου, τη θάλασσα.
Η θάλασσα του Ιονίου Πελάγους κατά καιρούς έχει γίνει μάρτυρας πολλών ιστορικών γεγονότων, όπως η επέλαση των Νορμανδών, των Ενετών, αλλά και υγρός τάφος για ένα μεγάλο αριθμό πολεμικών και εμπορικών πλοίων. Αυτό μάλιστα που δε συναντάμε συχνά, σε μια απόσταση 2-3 ναυτικών μιλίων μακριά από τη στεριά και σε βάθος 50m, εφικτό για την πραγματοποίηση αυτόνομης κατάδυσης, με απλό συμπιεσμένο αέρα.
Είναι ένα υποβρύχιο, το κουφάρι του οποίου παραμένει ατόφιο προκαλώντας δέος σε όποιον το επισκέπτεται. Το μήκος του ξεπερνά τα 80m και το εκτόπισμά του (σε κατάδυση) είναι 20-40 τόνοι. Ο Περσέας είναι ένα σπάνιο μνημείο και αυτό για δύο λόγους: Αφενός είναι ότι, παρά τη σύγκρουσή του σε νάρκη επιφανείας και την άμεση βύθισή του, υπάρχει ένας διασωθείς, ο John Capes. Αφετέρου, μέσα στο κουφάρι του ατσάλινου γίγαντα παραμένουν οι σοροί 59 αντρών.
Προσπαθώντας να μην αλλοιώσω τα λεγόμενα του κ. Διονύση, απλά θα εκθέσω το κείμενο του ως έχει:
«Όπως ανέφερα παραπάνω, υπηρετούσα στο αντιπορπιλικό «Ναύαρχος Κουντουριώτης», τον Αύγουστο του 1941, ως μηχανικός, όταν με ειδοποίησαν από το Ελληνικό Υπουργείο Ναυτικών εις Αλεξάνδρειαν να παρουσιασθώ για κάποια υπόθεση.
Επήγα λοιπόν στο Υπουργείον Ναυτικών και εμίλησα στον αξιωματικόν Φυλακής και του είπα ότι έχω ειδοποίηση να παρουσιασθώ στο Υπουργείον. Αφού μου πήρε όλα τα στοιχεία, μου είπε: «Περίμενε να πάω να ιδώ ποιός σε θέλει…». Πράγματι, σε δέκα λεπτά, ήρθαν δύο αξιωματικοί του Ναυτικού και με ρώτησαν από ποιό μέρος της Ελλάδος κατάγομαι, και τους απήντησα από νήσον Κεφαλληνία. Τότε μου λέγει: «Έλα στο γραφείο μου να σε συστήσω στους άλλους αξιωματικούς…».
Μπήκα μέσα και είδα να κάθονται σ’ ένα τραπέζι τρεις Άγγλοι αξιωματικοί.
Με ερώτησαν λοιπόν, οι Άγγλοι εάν γνωρίζω καλά την Κεφαλονιά. Τους είπα: «Βέβαια, γιατί εκεί εγεννήθηκα και εμεγάλωσα». Μου έφεραν ένα χάρτη της Κεφαλονιάς και μου είπαν: «Έχουμε μία κρυφή αποστολή για την Κεφαλονιά και θέλουμε να ξέρουμε εάν μπορείς να οδηγήσεις νύχτα τους άλλους comanders στη δυτική πλευρά της Κεφαλληνίας». Και με ερωτούν: «Γνωρίζεις τις παραλίες της Κεφαλληνίας;», εγώ αμέσως τους έδειξα στο χάρτη τα δήγματα των ακτών, αρχίζοντας από το Μακρύ και Πλατύ γιαλό, τη μεγάλη παραλία των Μηνιών, το ακρωτήρι Λιάκας, Άγιος θωμάς, Τραπεζάκι, τη μεγάλη παραλία Λουρδάτα και τη Σκάλα. Ικανοποιήθηκαν με όλα αυτά που τους είπα.
Με ερώτησαν εν συνεχεία, εάν γνωρίζω πού είναι τα καλώδια τηλεπικοινωνίας με τη Ζάκυνθο. Τους εσημείωσα επάνω στο χάρτη, ότι τα καλώδια υπάρχουν, συγκεκριμένα στην περιοχή Καλάμια. Με ερώτησαν εάν ξέρω πού είναι οι στρατώνες στο Αργοστόλι, τους είπα ότι είναι στην περιοχή Meitland. Με ερώτησαν για το Νοσοκομείο και τους είπα ότι είναι πάνω από τους αλπατώνες. Αφού τους τα είπα όλα αυτά, μου έκαμαν μία σύστασην, σε θέλουμε να σε στείλουμε στην Κεφαλονιά ως κομάντερ, αφού γνωρίζεις το νησί τόσο καλά, αλλά σου συνιστώμε εάν κατά τύχη συναντήσεις τη μάνα σου στο δρόμο, θα στρέψεις το πρόσωπό σου από την άλλη πλευρά, σαν να μην την γνωρίζεις, γιατί η αποστολή είναι μυστική.
Εν συνεχείαν, μου παρουσίασαν τα όπλα που θα χρησιμοποιούσαμε εν ανάγκη. Ήταν ένα πιστόλι, μια γροθιά ατσαλένια, που το κάτω μέρος της γροθιάς ήτο μαχαίρι.
«Σου συνιστούμε», μου είπαν εάν βρεθείς αντιμέτωπος με κανέναν εχθρό, να χρησιμοποιήσεις το μαχαίρι και τη γροθιά, για να μη γίνεις αντιληπτός, το δε πιστόλι θα το χρησιμοποιήσεις σε εσχάτη ανάγκη. Με ευχαρίστησαν που τους έδωσα όλες τις πληροφορίες, και μου είπαν πως σε μερικές ημέρες θα με ειδοποιούσαν.
Πράγματι, ύστερα από λίγες μέρες με ειδοποίησαν και πήγα στο ίδιο γραφείο.
Τότε μου λέει ένας αξιωματικός: «Λυπάμαι που δε θα σου δώσω αυτή την αποστολή. Φαίνεσαι θαρραλέος και τολμηρός, αλλά σου λείπει το ανάστημα. Εάν βρεθείς αντιμέτωπος με τον εχθρό, ίσως να μην μπορέσεις να υπερασπιστείς τον εαυτό σου και εάν συλληφθείς αιχμάλωτος, θα σε βασανίσουν, ώσπου να μάθουν τις πληροφορίες που θέλουν από εσένανε».
Καθώς επληροφορήθηκα αργότερα, το υποβρύχιο αυτό που επροοριζόμουν να πάω ως comander, επήγε πράγματι από την Κεφαλονιά, αλλά δυστυχώς προσέκρουσε σε νάρκη, κάπου στις ακτές της Σκάλας και δυστυχώς εβυθίσθη, σε 52 μέτρα νερό.
Τι είναι η τύχη…!! Εγλύτωσα τον θάνατον, λόγω του αναστήματός μου. Το υποβρύχιο βρίσκεται βυθισμένο και εγώ γράφω τα απομνημονεύματά μου…
Διονύσης Καμπίτσης
Πάντα πίστευα ότι η ζωή είναι ένα πολύ περίεργο ταξίδι. Μου έχει δοθεί πολλές φορές η δυνατότητα να επισκεφτώ τον Περσέα. Πάντα η κατάδυση εκεί μου δημιουργούσε ανάμικτα συναισθήματα, φόβο, χαρά, όρεξη για ζωή και συνάμα λύπη για τους ναυτικούς που χάθηκαν εκεί…
Ίσως να μπορούσαμε να συγκαταλέξουμε τον κύριο Διονύση στους επιζήσαντες. Ίσως η ατυχία του στο να συμπεριληφθεί στην ομάδα commando να του έσωσε την ζωή.
Φαντάζομαι ότι αυτός που αποφασίζει ποιός θα μείνει και ποιος θα φύγει, έχει τη δική του μέθοδο…
Η κατάδυση είναι μια δραστηριότητα όπου πέραν του καλού εξοπλισμού απαιτεί γνώσεις, αλλά και παιδεία. Η αφαίρεση χλωρίδας, πανίδας, αρχαιολογικών ευρημάτων απʼ το βυθό, είναι παράνομη και κατακριτέα, πόσον μάλιστα σε μνημεία όπως ο Περσέας, που μέσα αναπαύονται τα οστά ανθρώπων που μάχονταν για την ελευθερία.
Κείμενα – Παρουσίαση: Γιώργος Ποταμιάνος
Φώτος: Dive in Kefalonia
Στο κείμενο του κ. Διονύση Καμπίτση διατηρείται η γλώσσα του συγγραφέα
