Το Πανηγύρι της Υπαπαντής στο Βαρύ – Ληξουρίου (στα Βαρειά ή Βαριά)

Βόρεια και δυτικά του Ληξουρίου, όχι σε μεγάλη απόσταση από την πόλη, βρίσκεται μέσα σε πλάτωμα πεδιάδας, η Μονή της Υπαπαντής στα Βαρειά ή στο Βαρύ. Συγκεκριμένα, η μονή αυτή είναι δυτικά ένα χιλιόμετρο από το λόφο της αρχαίας Πόλεως της Πάλης. Στο κάτω δε μέρος την Μονής, περνά το σημερινό κατάλοιπο του αρχαίου ποταμού – λιμάνι της αρχαίας Πάλης, που και σήμερα διατηρείται ως χείμαρρος με καλές κατεβασιές νερού.

Για τη Μονή αυτή, ο ιστοριοδίφης Ηλίας Τσιτσέλης, αναφέρει πως το 1721 υπήρχε εκεί ένας ερειπωμένος ναΐσκος που ανήκε στον Αναστάσιο Ν. Δεφαράνα. Αυτός παραχώρησε το ναό στον ιερέα Ζαφείριο Περδικάρη, που αργότερα ονομάστηκε Περδικάρης Ζαφειρόπουλος, ο οποίος τον επισκεύασε και ιερουργούσε σε αυτόν. Ο ιερέας υπήρξε κτήτορας της Μονής και μόνασε σε αυτή έως και το 1760, όπου και κοιμήθηκε για την άλλη ζωή. Άφησε δε εκτελεστή της διαθήκης του τον προύχοντα Μαρίνο Χαριτάτο, γιʼ αυτό οι Χαριτάτοι είχαν για πολλά χρόνια την εποπτεία και την προστασία της μονής. Το 1853 ο Δημήτριος Χαριτάτος ανέθεσε όπως ήταν φυσικό λόγω της οικογένειας Ζαφειρόπουλου, τη μονή στον ιερέα Ιωαννίκιο Ζαφειρόπουλο. Κάποια απόγονος των Ζαφειρόπουλων, με το όνομα Αναστασούλα, κόρη του Ανδρέα Ζαφειροπούλου, έγινε σύζυγος του Ιερέα Παναγή Γερασίμου Κολαΐτη και έτσι η μονή περιήλθε στα χέρια της οικογένειας Κολαΐτη. Σήμερα η μονή αυτή δεν έχει μοναχούς ή μοναχές, ανήκει δε κληρονομικά στην οικογένεια Κολαΐτη, όπου και τη φροντίζει. Επίσης, η οικογένεια εδώ και λίγα χρόνια προέβη σε ριζική ανακαίνιση της μονής, αφού αντικατέστησε το μετασεισμικό παράπηγμα με μπέτινο κτίριο, καθώς και την κόσμησε με ότι ήταν αναγκαίο εσωτερικά και εξωτερικά.

Η μονή είναι αφιερωμένη στην Υπαπαντή του Κυρίου και κάθε χρόνο γίνεται λαμπρή πανήγυρης την ημέρα της εορτής. Κάθε παραμονή της εορτής της Υπαπαντής του Κυρίου, γύρω στις 3 το απόγευμα, μαζεύεται πολύς κόσμος, οι ιερείς του Ληξουρίου και ψαλτάδες για τον εσπερινό της εορτής.

Φέτος, ο κόσμος, όπως και κάθε χρονιά, ήταν πολύς. Είναι υπέροχες εικόνες και λαογραφικές, να βλέπεις να έρχονται οι πιστοί στην εκκλησία της Υπαπαντής με τις αρτοκλασίες και τα σπερνά και να έχουν στολισμένους τους μεγάλους άρτους με βιολέτες και κλαράκια από ανθισμένες αμυγδαλιές.

Μπήκα μέσα στην εκκλησιά, που ήταν κατάμεστη από τον κόσμο, με κέρδισε αμέσως η υπέροχη ψαλτική του εξαίρετου Νίκου Βάλσαμου με την παρέα του, που έψαλλαν θαυμάσια με τον παλιό κεφαλονίτικο τρόπο. Ευχαριστήθηκα που άκουσα το «Κύριε Ελέησον» και άλλα κομμάτια εκκλησιαστικά με το παλιό κεφαλονίτικο εκκλησιαστικό ιδίωμα.

Ο κόσμος όλο και μυρμήγκιαζε στο καθολικό του ναού, που άλλοι ερχόμενοι έφερναν τις λαμπάδες τους και άλλοι βιολέτες, τις οποίες τις τοποθετούσαν πάνω στο Θρόνο της Παναγίας. Μέσα στο άρωμα που σκορπούσαν οι βιολέτες και το μπόλικο θυμίαμα του θυμιατού, κορυφώθηκε με το «Φως Ιλαρόν» και την ευλόγηση των άρτων, ο εσπερινός της εορτής.

Οι ιερείς, Χαράλαμπος Μαρκέτος, Διονύσιος Δρακονταειδής, Χαράλαμπος Κουμάτος και ο διάκος Νικόλαος Θεοφιλάτος στάθηκαν όπως αρμόζει στο θρησκευτικό λειτουργικό μέρος με απλότητα και κατάνυξη.

Μεστός ο λόγος του παπα – Νιόνιου Δρακονταειδή, για το μήνυμα της εορτής, που πάντα είναι επίκαιρο για τους χριστιανούς και γιʼ αυτούς που αμφισβητούν τον Χριστό.

Αξίζουν πολλά μπράβο στην οικογένεια Κολαΐτη, που έχει την εκκλησία, ιδιαιτέρως στα μέλη της οικογένεια Αναστασίου Κολαΐτη, που με πολλή φροντίδα μεριμνούν για το πανηγύρι της Υπαπαντής. Ακούραστος ο Αναστάσιος Κολαΐτης με τη σύζυγό του, προσπαθούν τα μέγιστα για την Υπαπαντή τους και το πανηγύρι της, για να το διατηρούν με λαμπρότητα όπως παλιά και επάξια, όπως αρμόζει στη μεγάλη γιορτή της Υπαπαντής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.