O Σ. Κουρής στην εκδήλωση μνήμης Αντιστασιακών στο Ληξούρι.

Ο Αντινομάρχης Κεφαλληνίας και Ιθάκης, κ. Σωτήρης Κουρής, την Κυριακή (04/06) παρευρέθηκε στην εκδήλωση μνήμης για τους πέντε Ληξουριώτες αγωνιστές, οι οποίοι εκτελέστηκαν από τα στρατεύματα κατοχής στις 5 Ιουνίου 1944, στο Ληξούρι, παρουσία των αρχών του τόπου και πλήθους κόσμου.Το πρωί της Κυριακής, στις 10.00πμ, πραγματοποιήθηκε Μνημόσυνο των πέντε Αγωνιστών στον Ιερό Ναό Παντοκράτορα. Στην συνέχεια ακολούθησε συγκέντρωση στην Κεντρική Πλατεία, επιμνημόσυνη δέηση και ομιλίες των εκπροσώπων Πολιτείας, Δήμου και Εθνικής Αντίστασης. Ο κ. Κουρής, εκπροσωπώντας τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Κεφαλληνίας – Ιθάκης απηύθυνε ένα σύντομο χαιρετισμό, ο οποίος ήταν ο εξής:
«Εξήντα δύο χρόνια έχουν ήδη περάσει από μια από τις σημαντικότερες και πιο αιματοβαμμένες στιγμές της Κεφαλλονίτικης αντίστασης ενάντια στους γερμανούς κατακτητές, μια από τις πιο τραγικές και ταυτόχρονα πιο ηρωικές σελίδες της τοπικής μας Ιστορίας. Ήταν 5 του Ιούνη του 1944 όταν 5 πατριώτες μας απαγχονίστηκαν στην Πλατεία του Ληξουριού από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής. Ας μην λησμονήσει η Ιστορία και η συλλογική μνήμη τα ονόματά τους: Διονύσης Ρατσιάτος, Σπύρος Αναλυτής, Γαβριήλ και Βασίλης Ραλλάτος, πατέρας και γιος, και Αντώνης Ληξουριωτάτος.

Πέντε άνθρωποι, όλοι ενεργοί αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, όλοι εμφορούμενοι από το όνειρο της απελευθέρωσης, από την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, θυσιάστηκαν μπροστά στα μάτια των έντρομων συμπολιτών τους. Ο Αξονας, που βίωνε τα τελευταία στάδια της επικυριαρχίας του, ήθελε να κάνει μια επίδειξη δύναμης, προσπαθώντας να αποκρύψει και να αποτρέψει αυτό που μαρτυρούσαν τόσο το φούντωμα της Εθνικής Αντίστασης στην Ελλάδα όσο και οι εξελίξεις στα διεθνή μέτωπα. Το τέλος των κατακτητών ερχόταν. Και σε αυτή τη γωνιά της Ελλάδας, μια απειροελάχιστη κουκίδα στα απέραντα εδάφη που είχαν κατακτήσει, ο κεφαλλονίτικος λαός δεν υποχωρούσε. Δε συμβιβαζόταν. Δεν αποδεχόταν τη μοίρα του κατακτημένου. Και πάλευε. Πάλευε για να αποτινάξει τα δεσμά. Για να δείξει ότι όσο μικρές υλικές δυνάμεις κι αν έχεις, αν έχεις μεγάλη ψυχή, μπορείς να κατορθώσεις τα πάντα.

Οι 5 αγωνιστές που απαγχονίστηκαν με φρικιαστικό τρόπο από τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής δεν έζησαν για να απολαύσουν τους καρπούς των αγώνων τους. Παραφράζοντας τα λόγια ενός άλλου μεγάλου Ληξουριώτη, του Ανδρέα Λασκαράτου, το δέντρο της ελευθερίας που έσπειραν δεν κάρπισε στο πρόσωπό τους. Τους καρπούς αυτού του δέντρου όμως τους απολαμβάνουμε όλοι εμείς σήμερα. Για το λόγο αυτό, δεν είναι ίσως αρκετή μόνο η στοιχειώδης υποχρέωση της διατήρησης της μνήμης. Γιατί εκείνοι οι 5 άνθρωποι, ξεπερνώντας τον εαυτό τους και με την θηλιά περασμένη στο λαό, δεν σκέφτονταν σίγουρα ότι αυτό το κάνουν για να τους θυμόμαστε και να τους τιμούμε.

Αυτό που επεδίωκαν, απαρνούμενοι ουσιαστικά το ύψιστο αγαθό της ζωής, απαρνούμενοι τον ίδιο τον εαυτό τους, ήταν ένα συλλογικό καλό:
Η απελευθέρωση από τα δεσμά ενός αδίστακτου και αιμοσταγούς τυράννου. Ξέροντας εκ των προτέρων ότι η δική τους ατομικότητα ήταν χαμένη, ρίχτηκαν στον αγώνα για το συλλογικό όφελος. Κι έτσι έγιναν σύμβολα και υποδείγματα όχι θυσίας, αλλά προσπάθειας και αγώνα. Όχι μόνο ηρωισμού, αλλά και ακατάπαυστης θέλησης για την πρόοδο και την ευημερία αυτού του τόπου».

Ακολούθησε κατάθεση στεφάνων από τις Αρχές και τους συγγενείς των θυμάτων. Η εκδήλωση μνήμης ολοκληρώθηκε με την μετάβαση για τρισάγιο στον τάφο των νεκρών.