Ιστορική αναδρομή

Η Κεφαλονιά είναι το μεγαλύτερο νησί του ιονίου πελάγους. Έχει έκταση 781,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό κατά την τελευταία απογραφή γύρω στις 40.000 κατοίκους. Σύμφωνα με την παράδοση το όνομά της προέρχεται από τον πρώτο κάτοικο του νησιού, τον μυθικό ήρωα Κέφαλο. Θεωρείται ότι προήλθε κατά την διάρκεια σεισμού, κάτι που πιθανότατα συμβαίνει, καθώς βρίσκεται πάνω στο σεισμικό ρήγμα του ιονίου. Σε αυτό οφείλονται και οι πολυάριθμοι συχνοί και καταστροφικοί σεισμοί από τους οποίους πλήττεται το νησί ανά τακτές χρονικές περιόδους.

Στην αρχαιότητα γίνεται συχνή αναφορά στην Κεφαλονιά, ενώ η Ομηρική Ιθάκη είναι ιδιαίτερα γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο μέσα από αυτά τα επικά δημιουργήματα. Ανέκαθεν, παράλληλα με τον Ελληνικό πολιτισμό και το πνεύμα που επικράτησε στον αιώνα που ακολουθεί, στο νησί υπήρχε ο ιδιαίτερος τοπικός χαρακτήρας, που μαζί με το εμπόριο που λόγο της θέσης του ήταν φυσιολογικό να κυριαρχεί βοήθησε ώστε να υπάρχει ευημερία και πρόοδος, ταυτόχρονα με την πολιτισμική άνθηση.

Κατά τη διάρκεια της άνθισης της Ρωμαϊκής και εν συνεχεία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας η Κεφαλονιά ακολουθεί την τύχη των υπολοίπων περιοχών που βρίσκονται γύρω από αυτή και εντάσσεται στις σχηματιζόμενες κυριαρχούσες δυνάμεις. Η πορεία της είναι παράλληλη με αυτή των περιοχών του σημερινού Ελλαδικού χώρου, ενώ το πρόβλημα της πειρατείας όπως και σε κάθε άλλο νησί της Μεσογείου είναι ιδιαίτερα οξύ. Κύρια πυγή πλουτισμού το εμπόριο.

Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους και κυρίως μετά την άλωση της πόλης από τους Τούρκους πολλά από τα πνευματικά στοιχεία του τότε πολιτισμένου κόσμου κατέφυγαν στα ιόνια νησιά και κυρίως στην Κεφαλονιά, τη Ζάκυνθο και τη Λευκάδα. Εκεί για πολλά χρόνια ανεμπόδιστα έγινε εφικτή η συνέχιση της καλλιέργειας του πνεύματος και των τεχνών για τα οποία το νησί είναι γνωστό. Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας τα Επτάνησα γνώρισαν πολλές αλλαγές ως προς την κυριαρχία. Οι άγγλοι και οι Ενετοί δεν αντιμετώπιζαν τα νησιά ως δυνάστες αλλά ως προστάτες και ενδιαφέρονταν ώστε αυτά να ευημερούν. Είχαν λοιπόν ιδιαίτερα προνόμια με αποκορύφωμα την περίοδο της Επτανήσου πολιτείας, όπου ουσιαστικά υπήρχε αυτονομία. Έτσι, η επαφή με τους λαούς αυτούς  άφησε θετικές επιρροές και στοιχεία, με αποτέλεσμα να εμπλουτιστεί ο ήδη σύνθετος αυτός πολιτισμός με θετικά στοιχεία και εμπειρία άλλων πολιτισμών. Η τουρκοκρατία είχε σχεδόν μηδαμινή διάρκεια, μόλις επτά χρόνια, και έτσι ανεπηρέαστο το επτανησιακό πνεύμα έφτασε στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα. Το 1757 το Αργοστόλι έγινε η νέα μετά το κάστρο Αγίου Γεωργίου πρωτεύουσα του νησιού.

Με την απελευθέρωση του Ελλαδικού χώρου και τη δημιουργία Ελληνικού κράτους στο χώρο της Επτανήσου δημιουργήθηκε μια κίνηση για ένωση με την Ελλάδα, με φυσικό σκοπό την μετάδοση του σαφώς ανώτερου πολιτισμού στην νεοσύστατη χώρα και την πολιτισμική κυριαρχία. Στις 21 Μαΐου 1864, μια ιστορική μέρα για την νεότερη ιστορία, γίνεται η ένωση των ιονίων νήσων με την Ελλάδα, με τον τρόπο του δωρισμού στον βασιλέα της χώρας από τους Άγγλους. Μετά την ένωση πολλοί επτανήσιοι κινούνται ανεμπόδιστα προς την ελεύθερη Ελλάδα, ενώ η ευημερία συνεχίζεται. Το εμπόριο ανθεί ιδιαίτερα στην Κεφαλονιά και μπορούμε να μιλήσουμε χωρίς καμία υπερβολή για μια αυτάρκης και ολοκληρωμένη κοινωνία. Τα προϊόντα που παράγονται μπορούν να ανταγωνιστούν τα καλύτερα όσων παράγονται από τις καλύτερες βιομηχανίες ολόκληρης της Ευρώπης. 

Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι αποτελούν το πρώτο πλήγμα σε αυτή την ευημερία, καθώς πολλά παραδοσιακά κτήρια βομβαρδίζονται. Η ανθρώπινη προσωπικότητα ενός λαού που δεν γνώρισε πολέμους και μάχες καταρρακώνεται και ο πολιτισμός αρχίζει να έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η Ιταλία ξεκινά διαδικασίες προσάρτησης κάνοντας έργα υποδομής που ακόμα κοσμούν το νησί. Ωστόσο, η αναγκαστική επέμβαση της Γερμανίας που ισοπεδώνει παρά κατακτά θα δώσει μια ακόμα βολή κατά του ήδη πληγωμένου Κεφαλλονίτη. Με τη λήξη του πολέμου πολλοί Κεφαλλονίτες αναζητούν εργασία σε μεγαλουπόλεις ή και στο εξωτερικό, με μεγάλη επιτυχία όπως η ιστορία αποδεικνύει. Η κατάσταση ωστόσο στο νησί που προσπαθεί να συνέρθει είναι άσχημη. Το τελειωτικό χτύπημα δε θα αργήσει να έρθει.

Τον Αύγουστο του 1953 τρεις σεισμοί με ισχυρότερο 7,2 Richter κυριολεκτικά ισοπεδώνουν το νησί. Από την πρωτεύουσα Αργοστόλι, το Ληξούρι και τις γύρω περιοχές δεν διασώζεται τίποτα, αφού το επίκεντρο βρίσκεται πολύ κοντά. Μόνο το Φισκάρδο στα βόρια του νησιού έχει μικρές καταστροφές. Ουσιαστικά μέσα σε πολύ λίγα χρόνια ο Κεφαλλονίτης καλείται να ανοικοδομήσει την περιοχή του από την αρχή. Μαζικό ρεύμα φυγής προς άλλες περιοχές παρατηρείται και η παρακμή του αυθεντικού πολιτισμού έχει αρχίσει να παρατηρείται όλο και πιο έντονα. Από 60.000 κατοίκους μόνο οι μισοί μένουν μετά το σεισμό στο νησί, ενώ οι υπόλοιποι αναζητούν μια καλύτερη τύχη. Ελπίδα τους κάποτε να επιστρέψουν. Οι δεκαετίες που ακολουθούν είναι δύσκολες, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα μια ολόκληρη πόλη ανοικοδομείται και προσπαθεί να αποκτήσει την παλιά της δόξα. Ο χαρακτήρας της σύνθετος και μεταβατικός, κάποια παλιά έθιμα διατηρούνται και αναβιώνουν ενώ άλλα εγκαταλείπονται. Σταδιακά η κρίση αντιμετωπίζεται και μετά την οικονομική ανάκαμψη αρχίζει να επιδιώκεται και η πνευματική. Το αν αυτό θα επιτευχθεί η ιστορία θα το δείξει…